Вершы пра каханне

З юнацкіх дзён

Я за табой сланяўся
Следам,
А ты і вокам не вяла,
А я не знаў,
А я не ведаў,
Чаму халоднай ты была?

Я так пакутаваў,
Здаецца,
Што лёд і той бы мог
Крануць,
Шукаючы шляхі да сэрца,
Сабе казаў — слухмяным будзь!

Калі смяялася —
Смяяўся,
Журылася — пахмуры быў.
Відаць, у тым
I памыляўся,
Што ўсё адразу я раскрыў.

Я зваў у сведкі поле,
Неба,
Маё ж каханне не дайшло.
Такая, мусіць, ёсць
Патрэба,
Каб тайны хоць крыху было!

Святлом напоўніла пакрыўджаныя дні

Святлом напоўніла пакрыўджаныя дні,
Аблокі з неба выгнала з дажджамі.
Ў вачах гарэлі сонца прамяні –
Дзяўчына з вогненнымі валасамі.

У кожным кроку постаць балярын,
А шчэбет голаса зліваўся з салаўямі.
Ад кожнага кранання – успамін
Дзяўчыны з вогненнымі валасамі.

Лісіца, і інакш не назаву,
Як ў покер гралася з календарамі.
Імгненнямі сустрэч цяпер жыву
З дзяўчынай з вогненнымі валасамі.

ЧАС ЗАЛЕЧЫЦЬ

двурым

Ці час праведзены ў журбе,
Ці ў весялосці цэлы вечар,
Ці то зусім заняцца нечым,
Ізноў я чую ля сябе
Твае аголеныя плечы.
Ты абяцаў. Схіляўся бэз.
А кветкі, нібы тыя свечкі…
Гарэлі вусны. Кляўся:
без
Мяне не быць тваім сустрэчам.
Прайшлі гады – я без цябе…
Гавораць: час усё залечыць.

Срэбраны лак

Адштурхніся смялей,
паляці ў нябёсы...
Шэры колер звычайна
прыкмета тугі.
Распляліся бярозы
шыкоўныя косы...
Даравання не будзе:
свой лёс не малі.
Сцісні нервы ў кулак,
кінь зноў позірк нясціплы
на вясны прыгажосць,
на квітнеючы мак,
на касцёр, на спатканне,
на профіль нязвыклы,
на адбіты ў люстэрку
мой срэбраны лак.

Але ж... як гэта ёй сказаць?

Але ж… як гэта ёй сказаць?

Я з дабрадзеямі не знаюсь,
Сяброўства зь імі не вяду,
Каго ж, штомоц, шчыра кахаю,
Тыя ў каханьне не ідуць.

Я таямніцу адну ўгледзеў,
Яна, як гнуткая лаза,
Якой дождж шэпча, у’ецца вецер,
Але ж… як гэта ёй сказаць?

Наш сьвет - вялікая гасьцёўня,
Прытулак наш у нядоўгі час,
Ноч салавей таму галосіць,
Але ж, як гэта ёй сказаць?

Як сьвята мілае праходзіць,
Пялёсткі кветаў як ляцяць,
Сказаць бы ёй - не маю моцы,
Але ж… як гэта ёй сказаць?
-14.05.16.

На беразе

Сарамліва ў люстэрка ракі
ты сама на сябе паглядзела...
І каса паслухмяна з рукі
Мілавіцай асыпала цела.

Покуль сон не ракрыў парасон,
захінаючы нас ад спакусы,
зябяры мяне ў дождж валасоў
і ў пяшчоту расчуленых вуснаў.

Вечар

Улёгся пыл на вуліцы.
Туман да рэчкі туліцца.
Не плач
У самоце,
Дзяркач,
На балоце.

На прызбе зоркай блізкаю
Цыгарка ў цемры бліскае.
Здалёк
Нечакана —
Хрусь! — крок
Ля паркана.

— Куды ідзеш, Наталачка?
— У агарод, Міхалачка.—
— Па што?—
— Па цыбулю.—
— Пастой, Пацалую.

Абняўшыся,
За весніцы
Ідуць пад вартай месяца
Ў расу
Па ажыны,
Дзе сум
Дзеркачыны.

Amour

Мне не забыць кастрычніцкі той вечар
I бляск вачэй у восенскай імгле…
Як хуценька канчаюцца сустрэчы,
Як хутка і няўмольна час ідзе…

У вачах чаруючых туга і смутак,
На вуснах мілых бурштыну́ раса…
Чаму каханне – расставання му́кі,
Чаму па твары коціцца сляза?

Вуснаў цёплых рух прыемны...

Вуснаў цёплых рух прыемны
Ціха шэпча мне: "Павер..."
Ды, напэўна, недарэмна
Адбылося ўсё ў чацвер.

Я адзіны з тых маўклівых
Не праспаў сваё спатканне,
Я адзіны з ганарлівых
Не пужаюся кахання.

Ты бачыў яе...

Ты бачыў яе
Вы проста прайшлі побач
І разыйшліся
Запіс крэйдай: “Кахаю”
Слёзы лёгка змываюць.

Я ВЯРНУСЯ

Пакуль вы будзеце любіць
мяне, я да вас вярнуся.
Моцарт

Як час на месцы не стаіць,
Як круціцца зямля ў скрусе,
Пакуль вы будзеце любіць,
Я ад сябе да вас вярнуся.

Каб толькі сонцу не астыць,
Я кожнай тканкаю малюся,
Пакуль вы будзеце любіць,
І я пад сонцам застануся.

Пакуль вы будзеце любіць,
Ад шчасця я не адракуся,
Бо як без вас на свеце жыць,
Вы пачакайце, я вярнуся.