Вершы пра каханне

ЗАЙЗДРАСЦЬ БАГОЎ

Зайздросцяць Богі і маланкі,
Што я – шчаслівая без меры,
Што лепшай не было каханкі
Пасля язычніцкае веры.

Зайздросце, Богі, несупынна,
Ды ў зайздрасці не пачарнейце,
Што аднаго, другога сына
Я маю ў гэтым белым свеце.

О Богі, адвядзіце вочы,
Маліць аб гэтым не стамлюся.
Вам толькі б дзетак не сурочыць,
А за сябе я не баюся.

Ты не едзеш, не тэлефануеш...

Ты не едзеш, не тэлефануеш,
Горад свой ад навальніц вартуеш.
Я не сплю – маланкі вар’яцеюць,
Нібы стрэлы ў хату маю цэляць.

Ты не едзеш, справамі заняты,
Хоць бы проста так, не трэба ў сваты,
У адчаі каб не чуць мне словы,
Што гаворыць сябар выпадковы.

Я не сплю – маланкі вар’яцеюць,
Нібы стрэлы ў хату маю цэляць.
Ты прыедзеш і пераначуеш –
Ад гасцей нязваных уратуеш.

Адлегласць

Паміж намі засталась адлегласць
Замест слоў і пачуццяў моцных.
Адзін дзень для мяне як вечнасць:
Нбы нітка у старых кроснах.

Паміж намі застаўся подых
Навальніцы твайго кахання.
Я цябе разглядала ў зорах,
Каб хутчэй мне забыць пра растанне.

Ты казаў што ты быў шчаслівы.
Але вось паміж намі прорва.
Лёс бывае такі хлуслівы,
Што знікае надзея на словы.

Паміж намі цяпер надзея,
Што ўсе магло атрымацца.
Толькі вось не хапіла дзеяў
Для таго, каб разам застацца.

05.07.2017

ВЫРАТАВАЛЬНІЦА

Ну, чаму табе не падабаецца,
Што не бачыш доўга маіх слёз,
Гэта значыць я – выратавальніца
Ад палюбоўніц выпадковых і пагроз.

А калі прароцтва з часам спраўдзіцца
Ў спасціжэнні нашага жыцця,
І ўзгадаеш: я – выратавальніца
Ад нязначнасці тваёй і забыцця.

Не таму, што здольная праславіцца
Праз гады, адмераныя нам,
Проста, я твая выратавальніца –
З тых, хто так кахаў цябе, –
адна.

Зімою, летам і вясною...

Зімою, летам і вясною,
І восенню ты будзь са мною,
Ты толькі побач будзь.
Хачу асмеліцца кахаць,
Жадаю быць штодзень з табою,
Табою жыць, цябе ўдыхаць,
І абдымаць, і цалаваць
Са страсцю моцнае любові.
Сваёй пяшчотай агарнуць,
І ласкаю сагрэць сваёю,
Ты толькі побач будзь,
Ты будзь са мною.

Зноў вятрыска хвалі...

Зноў вятрыска хвалі
Кратае на рацэ,
Мне цыганкі чыталі
Лёс на маёй руцэ.

Я паверыла хвалям:
Ім у вечнасці плыць,
Што цыганкі гадалі,
Спрабавала забыць.

Спраўдзіў лёс хваляванні
І прароцтва цыган.
Я жыву без кахання,
А ўсе клятвы – падман.

Боль

Ком у горле стаіць,
Сэрца цісне да болю.
На паперу ізліць
Я хачу сваю долю.

Слёзы душаць мяне,
Але іх не пушчаю.
Не суцешаць у журбе,
Прывядуць да адчаю.

Разумею цяпер:
Існаванне - цярпенне,
Не жыццё, толькі звер,
Што жыве ў заключэнні.

Хто павінны ў тым?
Доўга думаць не трэба -
У чалавеку адным
Ёсць і пекла, і неба.

Але бываюць рэдкія асобы

Але бываюць рэдкія асобы,
Не ведаюць гармоны іх спакой!
Iм кахаць штоб, не сказаў бы,
Пашкодзіла прычоска з сівізной!

І Хай склероз, ды та яшчэ паходка!
Не ад сцягна, але запал кіпіць!
Схаваюць друзласць на нагах калготкі
І макіяж румянец ажывіць!

Так незаўважна ўнукі пасталелі,
Парою парушаючы дзённы сон!
А ўвечар на бабулі ўгледзелі
На шпільках туфлі! Гэта вось гамон!

26.11.2017 18:05

Паэта аб каханні не змаўкаюць...

Паэта аб каханні не змаўкаюць
з часоў, як свет стаіць.
Яно нясе пакуты, здзекі,
ды кожны мроіць, сніць
і аж да смерці
надзеі не губляе.
У маладосці я хацела,
пачуцці ветрам каб,
маланкаю былі.
Цяпер хачу, каб рукі разам,
і поруч моўчкі быць.

О як я вернасці баюся...

О як я вернасці баюся,
О як я вернасці жадаю!
Плачу даніну дзіўнай скрусе,
Калі табе кажу: «Кахаю!»

Плачу даніну дзіўнай здрадзе,
Што між пялёсткамі лілеі,
Прыдатная чужой уладзе,
Быць пэўнай пэўны час умее.

І ты, лілея, ты, лілея!..
Спякотны дзень трымціць бясконца.
Тады ўжо я паразумнею,
Калі цябе сасмажыць сонца!..

Помніш, Янька...

* * *

Помніш, Янька, жартаўніца,
Як хадзілі па суніцы?
Мне дзяцінства наша сніцца, -
Ярка ўспыхвае зарніцай.

А забыць хіба маглі мы
Як хадзілі па маліну?
У юнацтве аніколькі
Нам з табой быў лес не колкі!..

Плач пачуўшы жураўліны,
Мы журыцца ці павінны?
Мо, Янінка, зараз разам
Сходзім хоць па журавіны?!.

Мне дзяцінства наша сніцца –
Ў лесе кроплі зараніцы.
Помніш, Янька, чараўніца,
Як хадзілі па суніцы?