Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
У бакале шампанскае пеніцца,
Шакаладам закусваю горыч.
Адаб’ю я цябе ад саперніцы,
Ад зямных і нябесных зорак.
Адваюю ад спраў аж да пенсіі,
Заваюю і сэрца, і старасць…
Ну, чаму не ў маёй кампетэнцыі
Пра адзінага ў свеце марыць?
Зноў вятрыска хвалі
Кратае на рацэ,
Мне цыганкі чыталі
Лёс на маёй руцэ.
Я паверыла хвалям:
Ім у вечнасці плыць,
Што цыганкі гадалі,
Спрабавала забыць.
Спраўдзіў лёс хваляванні
І прароцтва цыган.
Я жыву без кахання,
А ўсе клятвы – падман.
Прыходіш – і позірк насмешлівы...
Прыходіш – і позірк насмешлівы,
І дакоры званчэй, званчэй...
Ну грэшная, каюся, грэшная,
Толькі знікні з маіх начэй!
У прыцемкаў настрой паволі чах...
У прыцемкаў настрой паволі чах.
Свой плач згубіла за лугамі каня.
Бянтэжылася першае спатканне
Ў гародаў местачковых на вачах.
У стрыманым алешніку ў карчах
Ныў салавей, што позніцца змярканне.
Туман падняўся ў даўняе блуканне.
I смела чырванеў юначы страх.
Не ведалі, куды ім дзецца, рукі.
I вусны сіверылі, як ралля.
I сэрца прыглушыць не ўмела грукі.
А ўсё здавалася, што цемры мала.
Халоднае між голага галля
На ростанях расстанне сумавала.
Прайдуць гады, мінуюць тыднi
У жыцьцi сустрэну шмат людзей,
Але адзіны вобраз у сэрцы
Застанецца сярод падзей...
Адзіны ён, бо менавіта,
Толькі тады я жыць пачаў,
Сьвітаньне першае сустрэў я,
Каханьня мапу разгадаў.
Я памятаю ту хьвіліну,
Калі стаялі сярод зор,
А потым у нас з'явілісь крылы,
Й паляцелі на прастор.
Спатканьня першага пачуцьце,
Я пранясу сярод гады,
Яно жыцьця яскравы сьветач,
Яно застанецца ў крывi.
Я дыханнем цябе абаўю,
Зберажы гэты промень, і лета,
I жаноцкую рэўнасць маю,
За якой чысціня на паўсвета.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць патоля.
Буду мудра і светла маўчаць,
Як бярозка між чыстага поля.
Клаўдзіі
Танцуе "лявоніху"
Сьнежная замець.
Смуткуе бярозка
Ў чаканьні вясны.
На вуснах каханай
Усьмешка блукае,
Мы кружымся ў вальсе –
Й ніякай маны
Няма паміж намі...
Усё як калісьці,
Парою юнацтва –
Таюць сьняжынкі
Ў гарачых руках.
Я дзякую Богу,
Што даў мне магчымасьць
Разам з табой жыць
На гэтай зямлі.
Водарам цішыні,
мяне не шкадуй,-
вазьмі
зноўку ў свой
палон.
Хай адыходзіць
сон.
Птушка душы
пяе,
у змораку растае
вобразаў вабных
плынь.
Блізіцца далячынь
мараў,
дзе мы ўдваіх
зліемся ў адзіны
ўздых.
Што багацейшая душою
Была з усіх зямных нявест
Не ведала, пакуль са мною
Як з самай віднаю з прынцэс
Загаварыў ты і спыніўся,
Уражаны маім святлом…
Ці пакахаў ты, ці стаміўся –
Маім прытулкам стаў твой дом.
Ваба.
Дзённая мроя начы не чакае,
Зьнедкуль прыходзячы, сэрца хапае;
Быццам пад зайчыну пастка-сілок,
Быццам дзяўчыне татарскі палон.
І спавівае кудзеляй яго,
Шэраю моцаю старых часоў:
Пачуцьцем кіпучым кумысам й віном,
З конаўкі поўнае поіць набгом.
Не спатыкайся ж ты, мроя мая!
Вуснаў дзявочых трызьненьне спаймай!
Вуснаў, пяшчотай лагоднай прыўзьнятых,
З дрыготкаю вабаю слова ,,кахаю…,,.
-18.03.17.
1.
Лятае прывiдны арол.
Арэшнiк веццем шапацiць.
Карчмар габлюе нейкi кол.
Скрыпач высокае трымцiць.
А там, ля вупражы i зброi,
Сярод карыта для вады,
Дзяучыны палымнеюць строi:
Матыль i птушка, два сляды...
2.
Гаркавы подых познiх трау.
Плынь журавiнау, пёк страхi.
Агнiстасць кветкi жнiвень скрау.
А толькi пыл - глухi, сухi!..
У вёдрах плёскаецца неба.
Авечкi - рахманыя - сядзяць.
Шпакi апошнiя звiняць.
А...сонцам...скачуць з дзiрак склепа!