Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
|
Лепшыя вершы пра каханне
Мая віна, што я жанчынай
У гэты дзіўны свет прыйшла,
Што на высокай аблачыне
Жыццё сваё я пражыла.
Чыя віна, што твае вочы
Даўно стаміліся без сну ?
Што да мяне такі ахвочы ?-
Вазьму і гэтую віну.
Судзіце, людзі. І паліце
За грэх уяўны на кастры.
А я салоўкай у блакіце
Спяваць вам буду да зары.
Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку,
У промнікі лагоды ля вачэй.
Схаваюся ў табе, нібы ў падстрэшку,
І мне адразу зробіцца лягчэй.
Магчыма, на зямлі не кожны грэшны,
У чым мы сумняваемся з табой.
Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку, –
Як перад Богам з вечнаю мальбой.
Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку,
У промні каля сонечных вачэй,
Хай буду на зямлі я самай грэшнай,
З табой грашыць і жыць – куды лягчэй.
Беларуская мадонна на зыходзе дня
Беларуская мадонна на зыходзе дня:
З цеплынёй душы прыгожай у моры хараства.
Усмешка паглынула думак мітуслівасць,
У гармоніі сапраўднай - простая ўласцівасць.
Астудзі мае шчокі далонямі,
Утаймуй у вачах аганькі,
Прыручы мае рукі няўлоўныя
Да ўласных – спакойных тваіх.
Ты жанчына – і можаш ты многае.
Я ж і ўласнае сэрца палю...
Будзь са мною і добрай і строгаю,
Ды ніколі халоднай, малю!
Я такой не ўяўляю любімую,
Як парой уявіць не магу –
Не ў палёце крыло галубінае,
Ды гаёў салаўіных тугу.
Астудзі мае шчокі далонямі,
Утаймуй у вачах аганькі,
Прыручы мае рукі няўлоўныя,
Да ўласных – спакойных тваіх.
Усплывае самотны твой вобраз…
У грудзях закіпае цяпло,
Ды астуджвае ўнутраны голас:
“Не ўзнавіць, не вярнуць, што прайшло!”
Калыхаецца бель завірухі,
Не суняць, не прыцішыць яе.
У кватэры – і цёпла, і суха,
Толькі сэрца ў завею заве.
Як вам з мужам сваім жывецца?
Дай вам Божа спазнаць даўгалецце,
Хай не б’юцца ўстрывожана сэрцы,
Хай спакойна жывуць вашы дзеці.
Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу...
Лес. Паўстанак. Ад нямога плачу —
Як каметы, слёзы на шчацэ,
I дрыжыць разгублена гарлачык
У тваёй задумлівай руцэ.
Адгарэла любоў —
адзін счарнелы падмурак.
Яго мулкія камяні
не паносіш з сабою,
таму
маўклівымі вечарамі
і стварыў я музей Кахання.
Мноства людзей
прыходзіла ў гэты музей.
Адны абураліся,
другія смяяліся ці плакалі —
мне было ўсё роўна:
толькі не чапалі б рукамі...
I ўсё ж я музей не збярог —
прапалі ўміг экспанаты,
калі да мяне на парог узышла ты…
Я стану зоўсім непрыкметнай,
Калі ў палон захопіць восень,
Калі маршчынкамі адмеціць,
Яны мяне састараць зоўсім.
Я абкручуся цёмным шалем,
Каб непрыгожаю не бачыў
І не прынізіў мяне жалем,
І не заўважыў, што я плачу.
Зраблюся проста невідзімкай,
У тваім сэрцы растваруся.
Яно не зробіцца ільдзінкай-
Па венах я тваіх пальюся.
У час зімовай лютай сцюжы,
Калі па мне ты засумуеш,
Я заквітнею белай ружай-
Мяне ад старасці ўратуеш.
Вачамі пазвала пад дрэва густое,
абняла, цалавала,
пайшла з-пад дрэва на свой падворак,
паклікала пеўня, а куры за ім,
сыпанула ім проса з падолу,
які трымала высока ў руцэ,
агаліўшы белыя ногі,
знайшла ў крапіве пад сцяною
маленькую ластаўку,
пасадзіла назад у гняздо,
зноў пад дрэва прыйшла,
пацалавала;
смеючыся, парвала на шыі каралі,
кінула ўверх —
расцвілі ў небе зоркі,
адштурхнула, шапнула: "Ідзі".
Жанчына...
Каханая ўстала над цёмнай ракой.
Жанчына...
Каханая доўга глядзела ў ваду.
На поплаве дальнім
Я потым русалку знайду,
Русалчыны вочы закрыю спакойнай рукой.
Пасля я — аслеплы — па беразе
Буду
Ісці.
I будуць дзве чорных гадзюкі
За мною
Паўзці.
Дагоніць адна з іх —
Ударыць маланкаю лютай.
Дагоніць другая —
I высмакча з раны атруту.
Ад вачэй і размоў калючых
Да цябе аднаго прыбягу.
Вечна быстрая на нагу,
Ад вачэй і размоў калючых
Зберажы і я зберагу.
І каб нам не было балюча,
Ад вачэй і размоў калючых
Да цябе аднаго прыбягу.