Вершы пра каханне

Голуб

Я паслаў бы, голуб,
Цябе ў любы край,
Дзе маё каханне,
Дзе мой светлы май.

Мо б занёс праз далеч
Мілай колькі слоў:
Лейлі, ты мне люба,
Жыў я і здароў.

Я сказаў бы, голуб:
Мчыся ў добры час,
Між дзяўчат пазнаеш
Мілую ты ўраз.

Твар яе журлівы,
Хоць на вуснах - смех.
І сядзіць самотна
Між людскіх уцех.

Ты яе пазнаеш,
Бо яна - адна,
Самая з наймілых
Мілая яна.

Што яна - красуня,
Слова нават дам.
Ну, а ці сумуе...
Ты убачыш сам.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Ты цуд, канешне, інакш не скажаш

Ты цуд, канешне, інакш не скажаш,
Але я зноў раблю крок назад.
І ў маім сэрцы балюча так жа,
Я адпраўляюся ў лістапад.

Застыла моўчкі, гляджу, што будзе:
Халодны дожджык ці мокры снег?
Асенні вецер мяне застудзіць,
А, можа, раптам падыме ўверх?

На сцежках лісце параскідана,
Усё роўна мне, па якой ісці.
Я, праўда, вельмі цябе чакала,
Але больш моцы мне не знайсці…

О каханне маё бясконцае...

О каханне маё бясконцае,
Не ўцякай ад мяне, пашкадуй!
За табой, як за светлым сонцам,
Па штодзённай дрыгве іду.

Чарада нада мной жураўліная,
Пада мною - балот віры.
Журавінамі, журавінамі
Кроў мая на куп'і гарыць.

На шляху толькі чорная лотаць,
А за мной, ад маёй крыві,
Утрапёна квітнеюць балоты
Смолкай песень, пярэснай любві.

Кроў сплывае. Няма спакою.
І калі ўпаду нежывы,
Красаванне кветак жывое
Застанецца на месцы дрыгвы.

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

***

Пасля доўгай і шэрай “разлукі”
Сум кране маё сэрца з душой…
Успамінаю штораз твае рукі
З пяшчотай і цеплынёй…

З сумам на сэрцы кажу:”Ну, бывай…”
І зноў да доўгай, жаданай сустрэчы…
Я еду дамоў і шэпча мне гай
Аб цяжкай на сэрцы пустэчы.

Я ведаю, шчасце ёсць, яно з боку,
Не ўпусціць бы яго, не разбіць…
Мы прайдзём усё жыццё крок за крокам,
Каб кахаць, будаваць і жыць…

Дыялог

Магчымасць, жанчына і дзеці...
— Ага... Але ж ведаеш, я толькі госць
У хуткаімклівым свеце.
— Ну, што ж за бяда, паглядзі навакол:
Усе мы гасцюем наездам.
— Усе — ды не ўсе: адзін гол як сакол,
У футрах другі, хоць і бездар.
— Не гэта асноўнае — дбай аб душы,
Вось дзе наш клопат галоўны.
— Даўно ужо я дбаю, ты толькі скажы:
Ці многа прыдбае галодны?
— Чаго ж табе трэба пад небам жыцця,
Сумуеш якое халеры?
— Патрэбна не мала, спачатку хаця б —
Кахання, Надзеі і Веры.

А я чакала й верыла табе

А я чакала й верыла табе.
І уначы за нас малілась зорам.
А гэта - проста грушы на вярбе,
Сарваныя з ганьбою і пазорам.

А я табе усё сваё жыцьцё
Гатовая была аддаць задарам.
Каб разам акунуцца ў небыцьцё.
І захлынуцца хвалямі пажару...

А я была гатовая на ўсё.
Я верыла табе. І ўсё чакала.
А ты мяне адкінуў, як рызьзё.
І я рызьзём ля ног тваіх упала...

Нас цяпер аніхто не разлучыць...

Нас цяпер аніхто не разлучыць –
Я надзею ў свой верш пасялю,
Каб пасля пры сустрэчы агучыць
Ціхім словам прызнання: “Люблю!”

Нас цяпер аніхто не раздзеліць, –
Гэтай думкай сябе весялю,
Каб пасля словы шчырыя спеліць,
Каб на вуснах трымцела: “Люблю!”

А сказаць, як пры першай сустрэчы,
Захінуўшы цябе ў паліто
І нясмела абняўшы за плечы:
“Нас ужо не разлучыць ніхто”.

Я прачнуся...

Я прачнуся – і гляну ў аконца,
Усміхнуся руплівым шпакам,
Травам росным,высокаму сонцу,
Неба сіні ды зорным шляхам,
Воднай гладзі і лісцям на дрэвах,
Далягляду за ціхай ракой…
А мне ж болей нічога не трэба:
Побач – ты,і у свеце – спакой.

Вандроўная пташка

Пташка, пташка,
Скуль ляціш ты -
Ці не з нашых
Ніў?

Каб пачуць мне
Што аб мілай,
Я б шчаслівы
Быў.

Мо была
Ў яе садочку?
Ці не стрэла
Там

Той найгожай,
Да якой бы
Паляцеў я
Сам?

Ці не чула
Выпадкова
Ты хоць колькі
Слоў

Той, якая
Не выходзіць
З маіх юных
Сноў?

Ах ты, пташка,
Адлятаеш -
У якую ж
Даль?

Мне пакінула
Ізноў тут
Па наймілай
Жаль.