Вершы пра каханне

Лёс

Моўчкі зоры сышліся на веча,
аніякага знаку здаля.
Нам назначана, любы,
сустрэча:
век дваццаты,
планета Зямля.

Без твайго існавання —
руіна.
На высокім цярпенні згару.
Як пазнаць,
падказала краіна:
— Каго любіш?
— Люблю Беларусь.

Мы істоты адной —
дзве паловы.
Дзе ты —
ў слоце, у стыні, цяпле?
He знайду —
увасоблюся ў словы.
Толькі словы на месцы цябе.

Урадлівую шчодрасць загона
прамяністага неба блакіт
без цябе не прымаю.
He згодна.
Без цябе
ўзнагарода —
нябыт.

Мой боль...

мой боль
тваім не стане
болем.
і ў гэту ноч не будзе
сон
перарывацца стогнам
болей
з калючых прывідных лясоў.

заснеш без суму і трывогі.
а ў гэту ноч
да ранку
звер -
звер абяздужаны, двухногі -
чакае толькі
твой
давер.

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Я усміхалася табе...

Я усміхалася табе,
А ты – павінен быў стрымацца!
Не меў ты права усміхацца
Так шчыра, светла, так лагодна...
Ты ж ведаў: будзе мне пасля
Яшчэ больш прыкра і халодна.

Тыдзень кахання...

Тыдзень кахання
І год адзіноты...
Спазненне, растанне,
Сумлення згрызоты.
Кавалачак шчасця
У кабак з атрутай
Укінуць і піць,
Застагнаць ад пакуты...
І стане так лёгка,
І стане звычайна,
І сэрца не будзе
Так біцца адчайна.
Спакойна і роўна,
Павольна і ціха,
Жыццё пацячэ
Без дабра і без ліха.

У поўным келіху віны...

У поўным келіху віны
Крычалі вочы захаплення.
Мы ў ночы той былі адны
Начлежнікамі летуцення.

Чакаў у небе Валапас,
Калі ў душу самота гляне.
Лагоднасці вучыла нас
Сляпая логіка кахання.

Было нам добра на зямлі,
Нібы за пазухай у Бога.
Мы ведалі, што мы былі,
I верылі, што будзем доўга.

Гулі наіўнасці чмялі,
Пяшчотай поўніліся соты,
Віно цвярозае пілі
За дыялектыку маркоты.

Дазволь...

Дазволь цябе любіць, як кветачку на полі,
Як явар малады, што над ракой стаіць,
Як залатую птушку, што жыве на волі,
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за песню, што я чую,
За срэбны гучны смех, што чыстатой звініць,
За вочы ясныя, за душу маладую
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за светлыя часіны,
Якія ты даеш мне ў шчасці перажыць,
За шчырае натхненне, мілая дзяўчына,
Дазволь цябе любіць.

Босая зорка

Зорка босая йшла па зямлі.
Я хацеў ёй купіць чаравічкі.
Толькі як згаварыцца,
Калі
У яе незямныя прывычкі.

Зорка босая йшла па расе,
I сляды яе не астывалі.
I вятры слугавалі красе.
Халады ад яе адставалі.

Зорка босая йшла нацянькі,
Бо спазніцца баялася дужа.
Дзе ступала, цвілі васількі,
Дзе стаяла, ўсміхалася ружа.

Зорка босая йшла ў тумане
Кладкай зыбкай над хітрай вадою,
Зорка босая йшла да мяне,
Каб аднойчы назвацца табою.

Аль-бомнае

Лістападзіць настрой
Драбязінка любая.
Мне цябе не хапае,
Як каню мурагу.
Не тужу, не ўсыхаю,
Не іржу, не ўздыхаю,
Не здыхаю,
Не ведаю сам,
Ці кахаю.
Ведаю —
Без цябе не магу!

Вясковае вяселле (З маленства)

Звініце, звонкія званкі
I разлівайся, смех!
Ва ўрачысты дзень такі
Не весяліцца – грэх.

Як каралеўна, маладая,
Хоць ты малюй на абразы,
I снег іскрыста вылятае
З-пад капытоў пад палазы.

Гараць на сонцы ярка стужкі,
Як струны, коні ўздоўж платоў.
Пад разудалыя частушкі
Злятае іней з правадоў.

Над чыстай лютаўскаю беллю,
Над беллю гурбаў і раўнін,
Ляціць вясёлае вяселле,
Злівае лёсы два ў адзін.

Я хачу паварушыць тваім хвастом...

Я хачу паварушыць тваім хвастом,
я мару падыхаць тваімі жабрамі
і, каб шырэй наглядзецца тваім хараством,
з вачэй сваіх сцерці водарасці швабраю.

Па вадзе ад цябе расплываюцца кругі
з-за цяністага куста эладэі.
Ты лямпавыя промні збіраеш у стагі.
Навучы мяне так. Я не ўмею.

Мы сядзім і чакаем, што ж будзе далей,
не хаваючы закаханыя твары.
Я хачу да цябе дакрануцца, але
мы жывем у розных акварыумах.