Вершы пра каханне

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Былі тады – ноч...

Былі тады – ноч,
Ты ў слабенькім паркаліку,
Арэшнік
Ды я, грэшнік.
А зоркі ўсе стаялі, як адна,
У возеры расчыненым, без дна.
А ў беразе праз сон (ці ад савіных лап?) з адчаем
Крычала чайка.
І вабна слалася нам да сцяжыны
Квяцістаю пярынай – канюшына.
І ў шчасця свет вяла (так блізка блузка!)
Конікаў язычніцкая музыка.

Спатканне

Зноў тэлефануеш –
Чую прывiтанне.
Кажаш, што смуткуеш,
Просiш аб спатканнi.

Прынiмаю выклiк:
«У парку? Роўна ў восем!»
Гэта так нязвыкла…
Сустракаю восень.

У парк прыбегла першай,
З вытрымкай чакаю;
У голаў лезуць вершы,
Але я трываю.

Ты прыйшоў i сэрца
Мне прынёс у далонях,
I адбiткi сонца
Ў цябе на скронях.

Ты мяне вiтаеш,
Просiш прабачэння,
Але ўсё, што кажаш,
Не мае значэння.

Добра, што мы разам,
Крочым у каханнi…
Вераснёўскiм джазам
Створаны спатканнi.

З далёкага

Калi вясною закукуе
Зязюля ў лесе ранiцой,
Ты прыгадай вясну другую,
Сустрэчы нашыя з табой.

Згадай ўсё што сэрцу мiла,
Што сэрцу дорага было,
Забудзь, што ўсё адгаманiла,
Адкукавала, адышло.

Згадай усё што нам жадала
Зязюля ў гучным гушчары
Забудзь што ў хованкi гуляла
Жаданне з намi да зары.

Забудзь што рэху не вярнуцца
Нi да цябе, нi да мяне,
Забудзь!.. Хай сэрцы адгукнуцца
Адно другому па вясне.

Лёс

Моўчкі зоры сышліся на веча,
аніякага знаку здаля.
Нам назначана, любы,
сустрэча:
век дваццаты,
планета Зямля.

Без твайго існавання —
руіна.
На высокім цярпенні згару.
Як пазнаць,
падказала краіна:
— Каго любіш?
— Люблю Беларусь.

Мы істоты адной —
дзве паловы.
Дзе ты —
ў слоце, у стыні, цяпле?
He знайду —
увасоблюся ў словы.
Толькі словы на месцы цябе.

Урадлівую шчодрасць загона
прамяністага неба блакіт
без цябе не прымаю.
He згодна.
Без цябе
ўзнагарода —
нябыт.

Але бываюць рэдкія асобы

Але бываюць рэдкія асобы,
Не ведаюць гармоны іх спакой!
Iм кахаць штоб, не сказаў бы,
Пашкодзіла прычоска з сівізной!

І Хай склероз, ды та яшчэ паходка!
Не ад сцягна, але запал кіпіць!
Схаваюць друзласць на нагах калготкі
І макіяж румянец ажывіць!

Так незаўважна ўнукі пасталелі,
Парою парушаючы дзённы сон!
А ўвечар на бабулі ўгледзелі
На шпільках туфлі! Гэта вось гамон!

26.11.2017 18:05

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Ах, што гэта за дзяўчына

Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!

Пра май

Коўш Мядзведзіцы
вісіць над уваходам
у родны дом.
Нашы вішанькі
схіліліся над плотам.
За вуглом -
дзве фігуры.
Шэпча ноч ім таямніча
штось пра май...

Коўш - за хатай.
Маці кліча!
Усё!
Бывай!

Мая піська як лютік

Мая піська - лютік,
А я - Iван

Падзялілі шлюбныя фоткі...

Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
І два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.

Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям’ю напалам ламалі.

Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць…
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?