Вершы пра каханне

Старая п'еса, але адчуваю...

Старая п'еса, але адчуваю
Знаёмых словаў незнаёмы смак.
Стаміўшыся ад сорамных фіналаў,
Жадаю ведаць, раб я ці мастак.

На згібах і няроўнасьцях сцэнару
Схаваўся шанец адзін на мільён,
Шукаю кволую надзею я на мару
У нязмыўнай памяці размоў.

І мой кожны новы крок наперад
У шляхі ператвараецца назад.
Заўтра будзе лепей чым учора,
Калі не, мо пражыву і так.

Чакаю, веру, мару аб спатканьні,
Ды ці маю права я казаць пра "нас"?

Тэлефануй, як будзе час.

Вяснушкі

Па зялёнкі мы пайшлі,
Там адны сівушкі.
Не збіраў ты іх — глядзеў
На мае вяснушкі.
Ты смяяўся з мяне, кпіў:
“Бачыш, восень хмарыць,
А ў цябе, глядзі, цвітуць
Рабінкі на твары”.
І спачатку іх лічыў
Спрытненька рукамі,
А пасля вяснушкі піў
Цёплымі губамі.
Як нам хораша было,
Маладым, шчаслівым!
Няхай тайну зберажэ
Сведка — лес маўклівы.
Па зялёнкі мы пайшлі,
Там адны сівушкі.
Мая радасць і мой боль —
Рыжыя вяснушкі.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Я бачыў сум ваш і жалобу...

Я бачыў сум ваш і жалобу,
Ды сэрцу шкода не было.
Вачэй былі магутней чары
І хараство святлей на твары.
Тугу прымаю, як аздобу,
Мадонны ўбраўшую чало.
Я бачыў сум ваш і жалобу,
Ды сэрцу шкода не было.

дзень-ноч

У сэрцы святло і вера.
Цёплы і лёгкі камень.
Ты - дзень.

У чэрапе толькі цемра
І нікога мяне апроч.
Я - ноч.

Не шукай

Не шукай ты мяне
Каля жытніх палёў,
Не шукай,
Калі к сэрцу майму
Ты дарог не знайшоў,
Не шукай...
Не кажы ты мне слоў,
Што не грэюць цяплом,
Не кажы...
Калі сэрца тваё
Не палае агнём,
Не кажы...
Не спявай пад акном
Ты мне песні сваёй,
Не спявай…
Калі ў сэрцы не я
Буду песняй тваёй
Не спявай...
Не шукай ты мяне
У цішы вечароў,
Не шукай…
Калі к сэрцу майму
Ты дарог не знайшоў
Не шукай...

Ты ночкаю каляднай варажыла...

Ты ночкаю каляднай варажыла
І ў воду воск напоўправідны ліла,
Цікавячы, што выхадзіла мне:
Курганчык... белы крыжык... так, магіла!
У гэты рок я буду ўжо ў труне.

І, броўкі хмурачы, са дна ўзяла
Ты белы воск, яго сціскала, мяла
І, смеючысь, сказала: «Дзе твой кон?
Дык чым бы моц яго нас ні спаткала -
Ў маіх руках, як воск, падасца ён».

З ДНЁМ СВЯТОГА ВАЛЯНЦIНА!

З ДНЁМ СВЯТОГА ВАЛЯНЦIНА!

Павярнецца часу кола –
I што год з таго святла
Мы адзначым, як анёла
Ў сэрца трапіла страла.

З тэй пары ў жыццi адметны
Ад пачуццяў летуцень.
На планеце ёсць сусветны
Закаханных светлы Дзень.

Хутка зорачкi-пралескi
Зноў з-пад снегу шлях праб’юць.
Хутка кветкi на прадвеснi
Вiншаваннi надашлюць.

Неспалiмаю купiнай
Сэрца хай гарыць, сябры!
З Днём святога Валянцiна –
З Днём кахання, спадары!

Дакраніся чулаю рукою...

Дакраніся чулаю рукою
Да мяне…
Затулі ў апошні раз каханнем
Ад бяды…
Мо запомніш ты мяне такою
А мо не,
Як разлучыць нас з табой расстанне
Назаўжды?

Датыкніся вуснамі да вуснаў,
Наталі…
Не забыць мне гэтага ніколі,
Не апець…
Як згубіць цябе я не баюся,
На Зямлі
Узыход з табой нам разам болей
Не сустрэць…

Далучыся роднымі вачамі
Да душы,
Я цябе пакіну свае сэрца
Й пару крыл…
Каб анёл, які спяваў над намі
У цішы,
Не мае – твае жыццё ад смерці
Бараніў…

Жанчына

Па меры таго як памалу
з глыбі яна йшла на мель,
я бачыў: ад футарала
вызвалялася віяланчэль.

А пляж быў пусты і дзікі…
О, як бы хацеў я стаць
у момант той раптам смыкам,
каб струны яе кранаць.

Сьнежны зоркапад

За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.