Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Дождж прайшоў… халодна,
да касцей мяне працяў…
Апранута сення модна…
Дужа я тады кахаў…
Твая змоклая сукенка,
абдымала плаўна стан.
Дождж па вокнах трэнькаў,
і глушыў падман.
Саладзіла нас каханне,
цукар таяў пад дажджом…
Расплылося яно к ранню,
не пазнаў цябе я днем.
Ты нязмушаны
Погляд няпраўды,
Аднак прымушаны
Я да пагарды.
Ты аголеная
Чалавечая істота,
Неспатоленая
Сардэчная слота.
Ты ўвесь дрыжачы,
Ад Ісціны хлус,
Мокры ад праўды,
Ці так … беларус …
У цемры душы маёй,
У жудасным свеце жыцця.
Клянуся сваёй крывёй,
Няма чысцей пачуцця,
Што ты парадзіла...
Далонню сумленне адрыю,
З куфара шчасце дастану,
Попелам у сэрцы пакрыю,
Крывавую ірваную рану,
Што ты загаіла...
Дзівосные вочы твае,
Пяшчотныя цёплыя рукі,
Усмешка сонца пралье,
На растання цяжкага мукі.
Што мы пераможам...
Цвік
Ляцяць закаханыя праз луг, раку і ўгору, -
насустрач лёсу свайму, скрозь сфэры і прастора.
Праз далягляд, праз час, святло і мары, -
кахае ён, нягледзячы на скрухі альбо хмары.
I не адпусціць ён яе, і ты трымайся дужа, -
вось Божая задум, сям'і нам у прыклад можа!
Звычайны сад ператварыўся ў запаветны,
Антонаўкі тугія — у яблыкі спакусы,
Здаваўся свет Эдэмам новым,
I шызы прымаразак апякаў яснотай,
Калі вачэй тваіх лазурак
Няўхільна ахінаў світанне.
Ў рэшце-рэшт сказаць мне варта*,
Што ты прыгожа і істотна.
Жіццё бяжіць, бяжіць ўпарта,
А без цябе мне так сумотна.
Крыніца ў гае, лямант птушак,
Зіхцелась поле ў цёмным ранку,
Нібы прыроды цудной стужка,
А ў гэтай стужке прамень маланкі.
Ўсё прыгожа ў гэтым свеце,
Ў прыроде ўсё рацею мае.
Ласкава баяет мяне вецер,
І соненько на небе грае.
Ў душе хай будзе навальніца,
Таму што я цябе кахаю.
Не маю права памыліцца,
Цябе таго же я параю.
У каханні не прызнаюся ніколі...
...У каханні –
не прызнаюся ніколі,
каб думкаю суладдзе
не парушыць.
Ды каласы схінаюцца у полі,
І Лік Нябёсны –
між галінаў грушавых...
Струменіць жыццядайная крыніца,
І Неба расхінутае – як кніга:
Прыпасці б да яе –
і наталіцца,
І мудрасці адвечнае напіцца,
І гаркаты жыццёвае пазбыцца –
Каб у малым адкрылася –
Вялікае...
Любы мой, мой любы, мілы
Мне так хораша з табой!
Словы гэтыя бы крылы
Уздымаюць над зямлёй,
Словы гэтыя бы вецер
У спякоту здымуць жар,
Словы гэтыя бы рэкі,
Што ільюцца у пажар,
Словы гэтыя бы лекі,
Што падоужваюць гады,
Словы гэтыя бы знакі,
Што адвернуць ад бяды
і зусім яны не проста
Узмацняюць пачуццё
іх каханым вы кажыце,
іх каханым вы кажыце,
іх каханым вы кажыце,
Бо яны і есць жыццё!
Плынь гвалту накрывае нас...
Падай руку, а я — табе...
I мы ўцякаем
Ад чэргаў да зьбяднелых кас,
Ад трафарэтных, нудных фраз,
Ад вэрхалу, што кожны раз
Усіх бязбожна ашукае.
Плынь радасьці люляе нас...
Над сьветам — цішыня якая!
Перацякае ў вечнасьць час,
Той час, які застыў якраз,
I ты са мной,
I я з табой —
У ім зьні-ка-ем...
Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва,
Яшчэ мы стрэнемся з табой,
Так Богам дадзена.
І будзем стоена лавіць
Пяшчоту восені,
Жыцця нязмушаную ніць
І неба ў просіні.
І піць пачуццяў ціхаспеў,
Бы ў смагу, росамі,
І слухаць вечнасці павеў
Пад сонца косамі.
Яшчэ мы стрэнемся з табой –
Так Богам дадзена –
Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва.