Без Вас мне спачыць уночы зноў,
без Вас не прычакаю я адхлання.
Прасякнуты адно тугой скразной,
самотна сустракацьму промні рання.
Без Вас душа мая — бяскрылы птах,
што, абнядужаны, ў вярыгах гіне.
Знявераны, на голаў сыплю прах
і крык мой у пустэльні марна стыне.
І ў чарадзе нямых, сцюдзёных дзён
згасаю, быццам ветах на дасвецці.
Без Вас жыццё — адзін падман і сон,
Дзе шукаць тыя спевы,
Танцы ў дзікіх матывах,
Покуль выюць завеі,
Халады бьюць па шыбах?
Дзе абдымкаў цяпло па начах?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.
Дзе знайсці аднадумца
І падтрымку ідэяў,
Бо ўвесь свет адвярнуўся
І пасеяў сумневы?
Дзе шукаць для апоры пляча?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.
Дзе сагрэе святло
І адкрые сакрэты,
Дзе размоваў цяплом
Будуць сэрцы сагрэты,
Дзе спакой адшукае душа, -
п. О.
Жаданьне.
Не мае слоў, не мае цяму,
Ды й без’языкае яно,
Гэта кіпучае жаданьне
Рукі крануцеся тваёй
І прытуліцца моцна-моцна
Да стану гнуткага твайго,
І захлынуцца хваляй стогна,
Як вепр паранены - крывёй.
Яно без слоў, яно няўцямна,
Без’абаронна, нібы воск:
Жаданьне гэтага каханьня
З душы няўрымсьлівай маёй.
-03.09.20.
Твае цёплыя, мілыя губы…
Майго сэрца трывожны ўзлёт…
А ў акне адзінокі да згубы
Матылёчка адчайны палёт.
Мы з табою амаль незнаёмы.
Матылёчак як быццам у сне…
Што ж знаёмы ты мой незнаёмец,
Так пяшчотна цалуеш мяне?
Што пагляд твой гарачы гаворыць?
І чаму ўсё глядзіш на мяне?
І пяшчотна, адчайна цалуеш…
Матылёчак усё б’ецца ў акне.
Ліхтар, на дарогу, кідае маўкліва,
Свой погляд халодны, але ганарлівы.
А холад-сабака, па твары, страляе,
Чапляе за шчокі, трываць няма сілы.
Чаго тут хацець і аб чым яшчэ марыць?
Вядома ж, гарбаты гарачанькай літр.
Вось п'ю - уявіў. А мяне ажно верне,
Ніякай гарбаты, патрэбен мне світар!
А світар стаміўся, валяцца ў шафе,
Нудзячыся ў цемры, сумуе і мерзне,
Не мне, а яму трэба кубак гарбаты,
Прападзём у нябёсах прасторы,
Будзем розныя думкі шукаць.
Я кахаю цябе, як ніколі,
І ніхто ўжо не зможа адняць
У мяне пачуццё трапяткое,
Што ад сэрца прыходзіць даўно.
Я хачу раздзяліць з табой долю,
І жыццё на абодвух адно.
Для мяне ты, як сонца ў цямніцы.
І праменьчык надзеі маёй.
Уначы, як заўсёды прысніцца
Вобраз светлы, галоўнае твой.
Iдуць гады, усё мінаецца
Усе губляюцца сляды
Але любоу не забываецца
I застаецца наўсягды
Зноу бачу я сябе хлапчынаю
А побач вішні ў кветках ўсе
I бачу я цябе дзяўчынаю
I да цябе йду па расе
I потым з рук усё нешта валіцца
Той сон — куды не пагляджу
I цэлы дзень ад самай раніцы
Я зноу хлапчынаю хаджу
Хваробу гэтую ня вылячыць
I мне здаецца — справа у тым
Што маладым я і ня быу яшчэ
ПЕСНЯ
Марыне
Няма на зямлі ні святла, ні радасці,
ні тугі, ні адчаю...
Пойдзем, закаханая-закалыханая,
да крыніц.
Абмыю твар твой,
рукі твае і валасы твае,
шэптам суцішу цябе,
вымалю ў неба, ў вады, у зямлі
твой супакой —
пойдзем, каханая,
пойдзем
да крыніц.
Там спачнем ад трывог,
там гаючых траў прахалода
нас абдыме і мы акрыяем.
Каханая,
да крыніц
пойдзем?
Песню спяваю табе —
ты спіш,
(запісана на час маіх
змаганьнеў з вірусам грыпу)
Каханьне не памірае.
Каханьне гарыць палымянна,
Зайздроснае дзівіць наўкольле,
Каханьне не памірае,
Нікуды не зьнікае ніколі.
І зноў яно кліча здалечы,
І абуджае ўночы -
Каханьне не памірае,
Яно навітаць цябе хоча.
Каханьне не памірае,
Аб гэтым шапчу я дзень-ночы:
Каханьне не памірае…
Яно навітаць цябе хоча.
Няхай прынята гаварыць, што tempus curat,
І ўсё мінае непазбежна ў жыцці.
Але цябе наўрад ці колісь я забуду,
Мне для таго трэба ў вечнасць адысці
На гэтым свеце мне няма супакаення,
Твой мілы вобраз пастаянна прада мной.
Ён надае мне вялізарнае натхненне,
І адначасна мне нясе нясцерпны боль.
Толькі цяпер я ўсвядоміў канчаткова,
Што няма шчасця на гэтай грэшнай зямлі.
Ноч настае. Стаю каля вакна,
Кудысь удалечу утаропліваю погляд.
I там ў змярканні ізноў мроіцца яна,
I я прад ёй, пакорны і знямоглы.
Хачу сказаць папросту ёй: «Кахаю».
Але быццам трымае мяне д’ябальская сіла.
Хвіліны доўгія у мауклівасці мінаюць,
I нават ноч ужо пра нас зусім забыла.
Як часам цяжка выразіць нам адчуванні,
Якія маем ў глыбіні сваёй душы,
Што ў сабе таіць адно толькі жаданне –
Ці мог калісьці ў жыцці я спадзявацца,
Што доля нас аднойчы вымусіць спаткацца.
I шчасце велічная мне адчуць удасца,
З якім нічога ня ў стане параўнацца.
Вялізнае натхненне ў мяне ты ўдыхнула,
Шырокія прасторы прада мною разгарнула.
Раптоўна вочы так спагадліва зірнулі,
I ў душы маёй ўсё перавярнулі.
Але гэта было толькі імгненне.
Дзіуны міраж, што растварыўся з новым днём.
Нас раздзяліла велізарная сцяна,
Якую я не маю сіл перасягнуць.
Усё больш далёкай ты становішся штодня,
Мяне ж збівае з ног віхура-каламуць.
I прыгнятае горкае усведамленне,
Што нам ніколі не удасца больш спаткацца.
Усе мае высілкі сканчаюцца дарэмна,
I не магу цябе прымусіць я застацца.
У нас с табою вельмі розныя сцяжыны,
Яны наўрад ці недзе змогуць перасекчысь.
Наша сустрэча апынулась вокамгненной,
Амаль нічога не паспелі мы сказаць.
Час для расстаня надыходзіць непазбежна,
Няма куды яго далей нам аддаляць.
У тваіх вачах чытаю я суровы вырак,
Які абодвум нам прыходзіцца прыняць.
I нават моцы усіх маіх пачуццяў шчырых
Ня хопіць каб нешта істотна памяняць.
Я пра цябе амаль нічога не пазнаў,
Ты для мяне адна суцэльная загадка.
Крыж на камені
У памяць аб Адаме Міцкевічы і Марыі Путкамер (Верашчацы)
Мясціны, дзе гулялі мы з табою,
Дзе нашы мроі, слёз святло пад вязам,
Да скону дзён застануцца са мною,
Бо толькі там з табой навек мы разам.
Адам Міцкевіч, “Да М***”
О, як мне хочацца
ў нябеснай прасторы
пагушкацца разам з табой
на касмічных арэлях,
прымацаваных да бліжэйшых зор…
О, як мне хочацца
cтаў вясновым ветрыкам,
каб я змог заляцець у тваё ваконца
і сваёй ціхай песняй
навеяць табе сон аб нашым каханні…
О, як мне хочацца
стаць тою невялічкай рачулкай,
што прабягае каля тваёй хаткі,
каб мець магчымасць штодзённа
бачыць цябе з ранку да вечара…
Вераснёвыя цёплыя буднія дні
Прыняслі не жыццё, а самоту і боль.
І цяжку́ю для сэрца разлуку з табой...
Мне на плечы яны, як каменне, ляглі.
З развітаннем, з растаннем ізноў па шляху
Мне да шчасця ўвосень складана ісці,
Праз магутныя страты і згубы прайсці.
Я адчайна трымаю цябе за руку...
Пажадаю табе перамогі ва ўсім!
Я ў баях за каханне няўдалы баец.
Немагчыма прыняць непазбежны канец...
Зажурылася аб клёне
Вішня маладая,
Штосьці шэпча, штось гамоніць,
Штось аб ім жадае,
Апусьціла долу гольле,
Госьцем запрашае,
Шле пялёсткі зь ветрам клёну
Вішня веснавая.
Гэта доля ці нядоля,
Ці хлусьня такая,
Але ў дзеўках засталася
Вішня маладая…
Але ў дзеўках засталася
Вішня маладая…
-27.07.18.
Як за пушчай, за лесам, за балотам з асакой,
У нядобрым месцы каля віру над ракой
Стаіць хата, ў хаце той мая каханая жыве.
Навакольны люд заве вядзьмаркаю яе.
Дзверы адчыні, каханая мая,
У сэрцы, у глыбіні, каханая мая,
Запалі агні, каханая мая.
Падары мне сына.
Па начох па-над хатай цягнецца дымок,
Беражы сваю маці, сцеражыся, панок.
Не хадзі ты да рэчкі, не хадзі да хаты той,
Што такое каханне?
Спытала ты ў мяне.
Ну што я мог адказаць,
На гэтыя словы табе.
Каханне – дзіўнае слова,
Якое штодзень дару я табе,
Каханне – празрыстае нешта,
Што адчуваю я, калі гляджу на цябе.
Каханне, калі я за цябе,
Гатоў прайсці ўвесь свет,
Каханне, калі ты для мяне,
Гатова пакінуць усе рэчы свае.
Каханне я адчуваю,
Калі абдымаю за плечы цябе,
Калі бачу як радасцю ззяюць,
п. Н.С.
Мабыць, я дужа ганарлівы,
Хоць ганарыцца няма чым,
Мабыць стары я, немажлівы,
Каб крок зрабіць, вусны адкрыць,
Каб імя мовіць тваё зноўку,
Сказаць бясклопатна аб тым,
Што да каханьньня, да любові,
То тухне сэрца, то гарыць.
Яно - узьлёт нястрымным крылам,
Яно - атрута, горкій дым,
Мабыць, я быў бы ганарлівым,
Ды ганарыцца няма чым.
-17.03.18.
п. Н.С.
Шэрыя вочы.
Погляд кінеш, мільгне штосьці
Ў зрэнках воч - не зразумець…
Вочы, вочы, вашай мосьцю
Я жыву, дыхаю ледзь.
Вочы шэрыя бы могут
Валатуюць нада мной,
Засланяюць неба, зоркі,
Сны непраўдзяць і спакой.
Яны вабяць сьвятлом боскім
І чвартуе нібы кат,
Абыякавы, халодны,
Ад вачэй гэтых пагляд.
Спапяляе, з тла ўздымае,
Грудзі поўніць, крылы дзьме,
Гэта шэрань воч льняная -
п. Н.С.
Каб ля сэрца твайго быць.
Сэрца крохка, сэрца торгка
І няўрымсьліва яму
Ў закаханасьці, пяшчоце,
У згодзе сэрцу тваяму.
Не хлусіць яно, не мане,
Не блазнуе, не журбіць,
Яно кнігаўкай клікае,
Каб з табою побач быць.
Шчырасьць сэрцу не загуба,
Бо інакшвй нельга жыць,
Бо вядзе душа-галуба,
Каб ля сэрца твайго быць.
-28.10.17.
п. Н.С.
Каб ля сэрца твайго быць.
Сэрца крохка, сэрца торгка
І няўрымсьліва яму
Ў закаханасьці, пяшчоце,
У згодзе сэрцу тваяму.
Не хлусіць яно, не мане,
Не блазнуе, не журбіць,
Яно кнігаўкай клікае,
Каб з табою побач быць.
Шчырасьць сэрцу не загуба,
Бо інакшвй нельга жыць,
Бо вядзе душа-галуба,
Каб ля сэрца твайго быць.
-28.10.17.
п. Н.С.
Ты не павінна прада мною,
Таму віна галодны юр,
Які жвіром пячэ і коліць,
Шкрабе самотную душу…
Ты не павінна прада мною,
Бо часу вынесен прысуд:
Ня быць старому з маладою,
Ня песьціць кволую красу…
-08.07.17.
Прага.
Трызьніць мая душа,
Сігаюць промнем думкі,
Але нанаў пачаць
Нельга што адгула.
Сумневу шэры воўкі
Грызуць яе, грызуць,
Каб болькі, енкі, войкі
Ўбачыць і пачуць.
Цвырчаць хвіліны роўна,
Гарэліцай-вадой,
Гады, птушкай чароўнай,
Лунаюць нада мной.
Адну прагу каханьня
Нясуць тыя гады:
Ляцелі на выданьне,
Ды селі ля журбы.
-06.07.17.
п. Н.С.
Адгукнісь!
Умомант бліснуць твае вочы
І памкнуцца зрэнкі ўшыр,
Адгукнуцца сэрца хоча,
Ды язык нема маўчыць.
Ад спакус вядуць маркоты
Да няўтула на душы,
Як набыцца лекам гожым,
Дзеўчыненька - адкажы?
Жыцьцё знае многа фарбаў,
Многа колераў у ім -
На чаканьні, на жаданьні,
Дзеўчыненька - адгукнісь!
-05.05.17.
Калі твае шырокія далоні
Прыціснуць да грудзей мяне,
Пяе душа пад стукат сэрдца,
Цяпло вакол як хваляй льецца,
I на хвіліну мне здаецца,
Што нас анёл накрыў крылом.
Каханьне сэрцу не пакута,
Яно цяпло душы твае;
Калі душа, што льдом закута,
У тых заковах адтае,
Калі зь яе луской спадае,
Зьмяінай скураю паўзе,
Набыты бруд, які не маеш
Пры першародстве і мальстве,
Калі душа, наўсьлед каханьню,
Па ўсіх пачуцьцях у бубны б’е,
Калі яна не сабе прагне,
А камусь пяшчоты аддае…
-20.04.17.
Ваба.
Дзённая мроя начы не чакае,
Зьнедкуль прыходзячы, сэрца хапае;
Быццам пад зайчыну пастка-сілок,
Быццам дзяўчыне татарскі палон.
І спавівае кудзеляй яго,
Шэраю моцаю старых часоў:
Пачуцьцем кіпучым кумысам й віном,
З конаўкі поўнае поіць набгом.
Не спатыкайся ж ты, мроя мая!
Вуснаў дзявочых трызьненьне спаймай!
Вуснаў, пяшчотай лагоднай прыўзьнятых,
З дрыготкаю вабаю слова ,,кахаю…,,.
Ах ажыны, мае ажыны,
Як кранууся шыпа рукой,
Дык на памяці - твар дзяучыны,
Што калісь я крануу душой
Бы мядзведзь, што раней падскочыу
Ад жадання шукаць вясну
Касалапа, я лесам – лёсам,
Ішоу к ажынаваму кусту.
Дрэвы ветрам: - пастой, трымцелі,
Быццам тыя мае сябры,
Не хадзі пасярод завеі,
Бо яна замяце сляды.
Не хадзі, дачакайся лета,
Бо у зімку няма пладоу
Я ж адказвау на усё на гэта:
Любы мой, мой любы, мілы
Мне так хораша з табой!
Словы гэтыя бы крылы
Уздымаюць над зямлёй,
Словы гэтыя бы вецер
У спякоту здымуць жар,
Словы гэтыя бы рэкі,
Што ільюцца у пажар,
Словы гэтыя бы лекі,
Што падоужваюць гады,
Словы гэтыя бы знакі,
Што адвернуць ад бяды
і зусім яны не проста
Узмацняюць пачуццё
іх каханым вы кажыце,
іх каханым вы кажыце,
іх каханым вы кажыце,
Бо яны і есць жыццё!
Я Кахаю - маё ў гэтым шчасьце!
Я Кахаю - маё ў гэтым гора...
Я з Каханьнем ня бачу нянасьця!
І тану я ў Каханьні бы ў моры...
Я дышу шмат лягчэй у Каханьні!
Я дышу ў Каханьні, бы злодзей...
Мне паветра зь ім - мёд на спатканьні,
А спатканьне, што дых у падводзьдзі...
Я жыву, бо з Каханьнем мне шчасна!
Я жыву, хоць балюча з Каханьнем...
Жыць з Каханьнем мне сьветла і ясна,
Сволач-Каханьне душу ўзарвала!
Спаць не дае і жыць не дае...
Як ні ўцякаў, напаткала, дагнала
І з крыважэрнай нянавісьцю бье.
Зь лёту бье ў грудзі, д'яблам сьмяецца!
Танчыць на рэбрах і маршы пяе.
Сэрца кусае, зьмяюкай віецца.
Скуру зьдзірае і кроў маю пье!
Я мусіў хавацца, укленчваць, прасіцца...
Толькі яму мае сьлёзы, як мёд.
Вынік тых енкаў - бы сьмерці маліцца.
Я не хачу цябе, як зайца хоча воўк!
Як паляўнічы хоча птушку, цябе я не жадаю...
Я, нават, не хачу цябе, як прагне цемры змрок,
Але хаценьнем да цябе я, ўсё ж такі, палаю...
Хачу цябе, як кветка базылька чакае сонца ў лузе!
Як малачка матулінага хоча немаўлятка!
Хачу цябе, як сьвежага паветра хочуць грудзі!
Як стомленыя людзі прагнуць сьветлых Сьвятаў!
Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.
ПАХ БЭЗУ
Мроіцца бэзам,
Юным каханьнем,
Маем халодным,
Цёплым спатканьнем,
Вечарам зорным,
Сьпешнай сьцяжынай,
Месяцам поўным,
Сьціплай дзяўчынай,
Ласкай сустрэчы …
Гай, ціхі вечар,
Дотык нявінны,
Спеў салаўіны,
Пах бэзу, нястрымны.
Ох, і прэзентаБільны!..
І балюча і нежна любіл!
І траслась ажны качка:
Ой-ой! Дедка Васіль!
Да Вы ж выжжытэ Амму!
Да. Такый гэтой гыцыль ядкый.
Ох, і падкый до АньГоль!
Ібо, шо ж, ну, с3чаюця цівк
ОдноМаш па в7 Янаве.
Так шо хоть уж быры да доі.
Бо колы 1 Мая зь,
То этто тобі сь
Бісь сер одна но вж.
Гот тобі вжэ і пэршый званкір:
Так! Включаемо спіРальКу сь!
І ты мні гонды надто заспі й:
Дэ я вас зачыпЛю сь
Ва у Люсь
Пасмо льну молодая возьмэ,
Ек ідэ до выночка.
А потом… ек залупыть тыбэ!
От узьмэш вжэ в сороцы шось!
Бало выйдыш!.. Ой-ёй! Скікы ш Любк!
І цяп-цяп за шчось цёпленьке!
І ано аж колінкы трасутьць
У ва нежный рамонаццы.
Спомынаю шчораз ту высну…
Эх-хэ-хэх! Шо ж такого,
Колы тыхынько, ласково вткнув
Ув сакуру пынёчка ты.
Бо ш с ума ажны просто зыйду,
Ты быў маёй недасяжнаю марай,
Я — твой пякельны экстаз.
Катам ты стаў, я — тваёю ахвярай,
Зоркі былі супраць нас.
Лашчылі сьпіну нам брызы каханьня,
Сьцяг наш лунаў напаказ.
Кінула ноч карабель у блуканьні,
Зоркі былі супраць нас.
Па навальніцы, пасьля твайго болю,
Пасьля вайны мілых фраз,
Раны нам прыйдзецца вылячыць сольлю,
Зоркі былі супраць нас.
Не вінаваць сябе, мілы, ня трэба!
Пасьля цябе нічога
Ўжо не прымусіць сэрца біць. Другога
Ня будзе, каб пісаць яму санэты,
І гэты
Мой сьціплы верш узвысіцца да неба
(Так трэба),
І статуяю стану белай солі.
Ніколі
Ня ўстане над планетай болей сонца,
Ня будзе зор, каханьня, кветак, бога,
Ня будзе больш, я паўтару бясконца,
Пасьля цябе нічога.
Мокра, цёмна, халодна.
Ёй неабходна
Бегчы.
Легчы б
Пад тое зорнае
Цяжкае неба горада.
Голадна.
Вялізнымі ашалелымі
З'есці яго вачыма.
Гэта немагчыма -
Быць да таго адурэлымі!
Уткніся яму ў плячо.
Дыхай вільготнымі змрокамі.
Чырвоными жаркімі
Шчокамі
Да сэрца яго
Прыхініся.
"Маўчы. Тры хвіліны засталася…"
І кропка.
Заслона.
І скончана.
Сэрца закрыла.
Схавалася.
Ужо перабольшана.
1. Я стаю на беражку, час ідзе.
Можа кладачку знайду да цябе…
Сэрца кажа: «Будзе мой шчасны лёс,
Бо кахання кветачку ты прынёс!»
Прыпеў:
Кладачка, кладачка
Праз млынок і сад,
Зберажы нас ад бяды
Патаемных здрад
Кладачка, кладачка,
Ты дапамажы
Нам адной сцяжыначкай
Па жыцці прайсці!
2.На вадзіцу пагляджу – варажу.
І сваточку свой ручнік павяжу.
Па лугу бягу туды, дзе з табою рос,
Я стаю на беражку, час ідзе.
Можа кладачку знайду да цябе…
Сэрца кажа: «Будзе мой шчасны лёс,
Бо кахання кветачку ты прынёс!»
Кладачка, кладачка
Праз млынок і сад,
Зберажы нас ад бяды
Патаемных здрад
Кладачка, кладачка,
Ты дапамажы
Нам адной сцяжыначкай
Па жыцці прайсці!
На вадзіцу пагляджу – варажу.
І сваточку свой ручнік павяжу.
Па лугу бягу туды, дзе з табою рос,
Але ж… як гэта ёй сказаць?
Я з дабрадзеямі не знаюсь,
Сяброўства зь імі не вяду,
Каго ж, штомоц, шчыра кахаю,
Тыя ў каханьне не ідуць.
Я таямніцу адну ўгледзеў,
Яна, як гнуткая лаза,
Якой дождж шэпча, у’ецца вецер,
Але ж… як гэта ёй сказаць?
Наш сьвет - вялікая гасьцёўня,
Прытулак наш у нядоўгі час,
Ноч салавей таму галосіць,
Але ж, як гэта ёй сказаць?
Як сьвята мілае праходзіць,
Кохан яр.
Бараўлянае сонца садзіцца,
Хай мне, птаха такая ж сасьніцца,
Пах сасьніцца, сірэневы, п’янкі
І дзяўчына, якую кахаю…
Не сасьнілася зранку і зночы,
Як гукаў, не згукалась нійдзе,
Стрэлась сёньня ў спаднічцы гарошкам,
Погляд звабілі персі яе.
Стрэлась сёньня і, як нам бывае
Між зусім незнаёмых людзей -
Панесла далей, прынадай каханьня,
Гронкі высокіх, дрыготкіх персей.
-30.04.16.
Я нібыта ткачыха:
Уплятаю цябе ў сваё прадзіва
Паступова й павольна.
Пругкія рухі пальцаў ствараюць
Палотнішча
Любоўнай сувязі
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Ловячы тваіх пальцаў дотык,
Памятаючы нашы вусны ўпотай -
Задыхаюся ад пяшчоты!
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Губляючы паступова адчуванне свабоды,
Кахаючы цябе прыхавана й
Адмыслова -
Задыхаюся ад пяшчоты!
Задыхаючыся ад пяшчоты,
Шукаючы патрэбныя нам словы,
Набрынялыя да асновы -
Мы захлынаемся ад пяшчоты!
Цёмна-цёмнае - сьветлым не стане,
Не заверне вытока раўчук
І калі яно будзе каханьне -
Яно Вашу асьветліць душу.
Толькі ведайце: тое не зельле,
Што сарокай аб ім стракаціць:
Яно, сьвечкаю ціхаю вельмі,
На жыцьцё ўсё Вам будзе сьвяціць.
-25.04.16.
Цёмна-цёмнае - сьветлым не стане,
Не заверне вытока раўчук
І калі яно будзе каханьне -
Яно Вашу асьветліць душу.
Толькі ведайце: тое не зельле,
Што сарокай аб ім стракаціць:
Яно, сьвечкаю ціхаю вельмі,
На жыцьцё ўсё Вам будзе сьвяціць.
-25.04.16.
Ты быў маёй недасяжнаю марай,
Я — твой пякельны экстаз.
Катам ты стаў, а тваёй я ахвярай,
Зоркі былі супраць нас.
Лашчылі сьпіну нам брызы каханьня,
Сьцяг наш лунаў напаказ.
Кінула ноч карабель у блуканьні,
Зоркі былі супраць нас.
Па навальніцы, пасьля твайго болю,
Пасьля вайны мілых фраз,
Раны нам прыйдзецца вылячыць сольлю,
Зоркі былі супраць нас.
Не вінаваць ты сябе, не, ня трэба!
Цыганскі дождж.
Шчымлівы пах
п’янлівых красак, зёлак.
Як аблачынку, на руках
нясу цябе, вясёлую.
Плыве чаўнок маладзіка,
у ім князёўна-зорка.
І чуе сонная рака:
зайграў гулліва
золак.
Спеюць у прыцемках зоры.
Месяц дрыготка блішчыць.
Смехам срабрыстым азорыш
крылы збалелай душы.
Глянеш паглядам чароўным –
сэрца пазбавіш тугі…
Зорна-блішчастая роўнядзь
лучыць душы берагі.
Вецер насіў вясны колеры,
Вецер пафарбаваў неба.
Добра дзьмуў вецер для лётчыкаў,
Ластавак чорных над глебай.
Мілы, ты летняе сонца, мне
Побач ляцець небясьпечна.
Я празь цябе ўпала зоркаю,
Толькі ў табе стала вечнай.
Хутка зьцямнела нам раніца,
Хутка мой дотык стаў пылам,
Рэха майго крыку ''памятай!''
Не даравала магіла.
Хутка зьнямела каханьне, бо
Ты незнаёмы ў тым сьвеце.
Над зямлёю неба просінь.
Астываюць, меркнуць росы.
Ты паглядам мілым просіш:
«Ах, хутчэй, хутчэй бы восень!..»
Шчодры водар думных сосен…
Ах, хутчэй, хутчэй бы восень…
Над зямлёю неба просінь.
Астываюць, меркнуць росы.
Ты паглядам мілым просіш:
«Ах, хутчэй, хутчэй бы восень!..»
Шчодры водар думных сосен…
Ах, хутчэй, хутчэй бы восень…
ДЫПТЫХ
І
Пагавары са мною
моваю
нястомных птахаў,
якія вяртаюцца ў гняздоўі,
дураслівага ветрыку,
што кудлаціць пасмачкі валасоў,
усхліпаў хваляў,
якія цалуюць бераг...
І толькі прашу аднаго:
не гавары са мною
мовай
маўчання.
ІІ
А ты
пагавары са мною
на мове маўчання:
іскрыстым бляскам вачэй,
зырчэйшым за самыя яркія зоркі,
няўрымслівым полымем вуснаў,
гарачэйшым за сонца,
З ДНЁМ СВЯТОГА ВАЛЯНЦIНА!
Павярнецца часу кола –
I што год з таго святла
Мы адзначым, як анёла
Ў сэрца трапіла страла.
З тэй пары ў жыццi адметны
Ад пачуццяў летуцень.
На планеце ёсць сусветны
Закаханных светлы Дзень.
Хутка зорачкi-пралескi
Зноў з-пад снегу шлях праб’юць.
Хутка кветкi на прадвеснi
Вiншаваннi надашлюць.
Неспалiмаю купiнай
Сэрца хай гарыць, сябры!
З Днём святога Валянцiна –
Так, ты вада! Ты чыстая вада,
Ты возера, сьвятая ты сьляза,
Ты дабрыня, ты залатая мера,
Ты міласэрнасьць, ты любоў, ты вера,
Ты вышыня, рака ты безь вяртаньня,
І лёд, які ня ведае каханьня.
Я думала, ты неба, я зямля,
Я думала, што ты -- душа, а я...
Заўчасны зімні дождж, вада ты бегам,
А бруднае я рэчыва па сьнегу.
Як лянотна бывае балбесу
Варушыць сваёй пятаю кропкай.
"Я, маўляў, пад свой пледзік залезу,
А вы там - хоць мурлыкайце коткай!"
Ты мой змрок разагнала каметай -
Не камячу свой час, бы газету.
Табе - дзякуй за гэта. І ведай:
Я з табой - хоць да края сусвету!
(Менск, 27.01.2016)
Адчыняй усе вокны, хай будзе сьвежае
паветра,
Хай сонца пабудзе з табой, каханку,
Калі мяне ня будзе!
Апрані лепшы гарнітур і чырвоны
гальштук,
Купі вялікі торт, кліч адразу сяброў!
Ня будзь адным, калі мяне ня будзе.
Сьмейся шчыра, танцуй, трошкі пі,
Не здавайся толькі, і ня плач,
Калі мяне ня будзе!
Шукай новую дзяўчынку,
Прыгажэй, разумней, я раўнаваць ня
буду,
Калі мяне ня будзе.
Каханку мой! Твае рукі належаць
будучыні,
І я належу цяпер тваім рукам.
Я адчуваю твае ласкі і адраджаюся
У цябе. Ты – маё жыцьцё.
Твае рукі – мой першы дотык са
сьмерцью.
Учора Яўтушэнка чарговы раз
Распавёў сваёй колішней каханцы,
Што Расея існуе толькі ў вершах Пушкіна
І прозе Талстоя.
Пішу табе, каб ты мне ізноў сказаў,
Што ты не прыдуманы пісьменьнікамі,
Што ты існуеш.
Я змагу тваю сьмерць вытрымаць,
І не шкадаваць нічога,
Калі памяць будзе.
Але твайго неіснаваньня, прабач мне,
Я не вытрымаю.
Таму што, калі я існую,
Калі я не прыдуманая паэтамі,
Ноч твая – як тысяча начэй,
Калыханка маёй сьмерці.
А нож твой – як тысяча нажоў,
Чырвоная кроў майго жыцьця.
Ваганьнем каханьня,
Голымі і яснымі,
Чыстымі,
Мы нарадзілася адно дзеля аднаго.
І нараджаліся кожным разам
У штодзённасьці тваіх начэй,
У сьвяточнасьці тваіх нажоў,
У мімалётнасьці тваіх вачэй,
Дзе жывуць і сьмерць, і надзея, і кроў.
Падае чырвонае лісьце
Першы раз, як быццам бы апошні.
Недапітая гарбата астывае
У забыцьці.
Ляжыць коўдра меланхоліі
Пад нагамі тваімі,
Няўзнакі.
Восеньскі вецер нясе золата
І зламаныя крылы грэшных анёлаў,
Назаўжды,
Безь вяртаньня...
Навошта нам ведаць, колькі часу,
Калі спыніліся ўсе гадзіньнікі
Раптоўна,
І пануе выразны пах голых каштанаў
Мімалётна,
І вечнае дрэва жыцьця
Каб я ведала, што вясна
Працягнецца толькі хвіліну,
Каб я ведала, што рака
Замерзьне ўзімку з табой,
Каб я ведала, што душа
Ня вытрывае больш пакутаў,
Каб я ведала, што пчала
З пчалою — яшчэ ня рой...
Я б стала ценем
Тваіх ног,
Каб ісьці разам з табою,
Ценем
Тваіх думак,
Каб марыць разам з табою,
Ценем
Твайго ценю,
Каб дыхаць толькі табою,
І не замінаць ніколі
Табе, табе, табе...
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў,
І скуры са скурай салодкая стома,
Прызнаньне, жаданьне, зьнішчэньне Садома,
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў.
Маўчаньне, растаньне, апошні крык грому,
Спатканьне, гучаньне неакрэсьленых слоў,
Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў,
І скуры са скурай салодкая стома.
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе
Я лісьце, што віхор твой восеньскі нясе
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Марозны твой уздых атрутаю заб'е
І буду крозай я, і буду шэптам ветру
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе.
Парыж
Amour, мы засталіся безь нічога,
Няма тваёй, няма маёй віны,
Ты пэўна ведаў, часам лёс благі,
А траціць мне было зусім ня многа.
Няма бяды, бо маю я жыцьцё,
І горкія, чарнільныя тры словы;
Адпеў гучыць агульнай нашай мовы,
І гоіцца павольна пачуцьцё.
Тваім каханьнем сэрца ўжо ня б’е,
Даўно няма на што нам спадзявацца,
Дзе быў наш сад застаўся толькі глыж.
Але, калі прыгадваю цябе,
Дзяцінства, восень, вечар, навальніца.
Я безь цябе, але я не адна;
Сакрэты раскрываюць мне жыцьця,
Фон Гётэ, гром, залева й бліскавіца.
Чытае Лотта ўслых мне твой адказ,
Няўзнакі час наіўнасьці міне,
Я ціха плачу, гнеўны вецер дзьме,
Баліць мне сэрца сёньня першы раз,
І юны Вертэр мне распавядае,
Што восень міласэрная даволі;
Нашмат цяжэй вясною паміраць.
Яго, я бачу, Лотта не кахае,
Як адчуеш, што блізка каханьне,
Сьвет нудзіць і зрадліва марнее,
Шал збавенны пагана Арфея
Сэрца з грудзяў агнём выймае.
Цяжка енчыш зь вячора да раньня,
Як адчуеш, што блізка каханьне,
І жыцьця больш не бачыш нідзе.
Сэрца з грудзяў агнём выймае
Шал збавенны пагана Арфея.
Дзяўчыначка мая
Паслухай салаў’я
Як добра ён пяе
Як песня салаў’я
Як родная зямля
Ты спадабалась мне
Дазволь табе сказаць
Пра што хадзiў спытаць
Ў цыганкi чорнай я
Дазволь цябе кахаць
Дазволь пацалаваць
Вусна чырвоныя
Дазволь, прашу дазволь
Да хлеба трэба соль
Да хлопца дзеўчына
Ў цыганкi чорнай той
Пачуў я, што табой
Мой лёс адмечаны
Ўсе бедачкi мае
Што былi у галаве
Кудысьцi дзелiся
Вечарына-вечарына
Ой, згубiла мацi сына
Сын iз дзеўкай недзе ходзiць
Душу мацi цiха зводзiць
Вечарына-вечарына
Гору матчыну прычына
А шукаць яна не пойдзе
Бо ня ведае, дзе знойдзе
Мацi-мацi, не журыся
А за сына памалiся
Узгадай сябе дзяўчынай
Гараваць няма прычыны
Мацi-мацi, спаць кладзiся
Добры сон табе каб снiўся
У цябе нявестка будзе
Хай яна сыночка любiць
Вечарына-вечарына
***
Балядашы бяроз, жырандолі кляновых палітраў
Запалаліся сьвечкамі ад лістападных дыханьняў.
Гэты лес нібы Храм, дзе мы шлюбную шэпчам малітву,
І прытулак для нас, безнадзейна цяпер закаханых.
Нібы радасны дом, дзе нарэшце жыве дараваньне
За натхнёныя барвы маіх лістабояў мінулых…
Ў гэты восенны шолах зьліліся і нашы дыханьні,
І ў вачах тваіх неба маё назаўжды патанула.
***
Зь першым сьнегам цябе, яснавокая,
Зь белым полем.
Вось і ўсё: лістабой адгалёкаў,
Адсваволіў.
Скрозь, як вокам сягнуць, замалёвана
Белай цішаю,
Нібы аркуш для верша для новага,
Што напішацца.
Ты -- насуплены верабейка мой,
Носік -- зьмерзлаю дзюбкаю.
Як жа ўсьцешна мне саграваць цябе,
Мая любая.
І пазябласьць тваю як жа соладка
Кратаць вуснамі.
Зь белым садам цябе, яснавокая,
Сьнежна-русая.
Каштоўнае тое – что нельга ўбачыць,
Што мы адчуваем сэрцам.
Калі яно прыйдзе? Складана прадбачыць.
Усё нечакана пачнецца:
Імпульс шалёны, мурашкі па целе,
Адказы на ўсе пытанні,
Вясёлка ў небе, шпакі прыляцелі,
І сэнс твайго існавання.
***
Ирыне
Разьлілася валошкамі
Небасінь на палях.
Не тапчы ты іх ножкамі,
Яснавокая.
Не тапчы іх каленькамі,
Не губі іх красу,
Дай цябе як маленькую
На руках панясу.
Будзе схоўны пагорачак!
Дзе ён дзенецца...
Ах ты…гузікі…гора-горачка…
На сукеначцы…
Колас з коласам шчытна так
Сорам наш абаўе.
Дзюбкі вытыркнуць цыцачкі –
Галубочкі мае.
Ах, ці хто грэхаводзіў так
Ў гэтым полі!..
Мабыць, мабыць, мяне не забылі
Тыя з вас, каго я не забыў:
Як каханьня сьцяжынкі зьмяіў я,
Але ж, гадам ніколі не быў.
Бо ж, каханьне - блытаная справа,
Яму, часам, жыцьцё аддаём…
Але гэта нішто. Бо каханьнем
Пачыналась яно на зямлі.
-13.10.15.
Зоркi ў небе вясной карагодзiлi.
Я к табе на спатканне ляцеў.
Нада мной твае вочы ўзыходзiлi
I рабiлася ноч карацей.
I рабiлася ночка вiдушчаю,
Хоць ты пацеркi росаў збiрай,
Ад тваiх ад вачэй незаплюшчаных
Пачынаўся жыцця небакрай.
Шчасце, дзе ты? На чым спатыкнулася?
Абгавор нас развёў? Загавор?
Ты чаму да мяне не памкнулася?
Нада мной нi вачэй больш, нi зор.
Што было – адплыло... Не паўторыцца.
Стаіш на парозе,а я ўсе не веру.
Няўжо ты,каханне,пастукала ў дзверы?
Няўжо ты прыйшло да мяне нечакана?
Хлушу,бо цябе ўсе жыцце я чакала.
А мо,заблукала ў тумане і золку,
Шукаючы ў небе сястру сваю зорку,
Красуню-Венеру,багіню спаткання?
Ці гэта не так?Што ж маўчыш ты,каханне?
Руку працягнула яно ў прывітанні-
"Прыйшло да цябе,-адказала каханне.
"Да сэрца твайго шлях у мяне быў няпросты,
Хвіліны павольна крочаць,
Гадзіны ледзь цягнуцца следам.
Я спаць не магу гэтай ноччу,
Мне месяц стаў верным суседам.
Ты зараз цалуеш другога,
Сама мне пра гэта казала,
Я стаў гледачом маналога
Пра тое, як іскры не стала.
Ну што ж, калі ёсць жаданне,
З якім не ў сілах змагацца,
Яму ад мяне прывітанне,
А нам прыйшоў час развітацца.
І лепш да мяне не вяртайся,
А то ненарокам прабачу.
ПЯРНУСКАЯ БАЛАДА
Восень прабралася ў Пярну.
Восень ужо, і не дзіва -
Сёньня ў Эстоніі хмарна,
Заўтра тут будзе дажджліва.
Ёсьць яшчэ недзе жаданьне
Выйсьці да мора на бераг,
Смутак шукаючы даўні
Ў хвалях прастуджаных шэрых.
Сэрца ахутаўшы цалкам
Шумам, ды пенай марскою,
Думак шматлікіх кавалкі
Знойдуць там месца спакою...
Ліпень аднекуль узьнікне
Песьнямі Валгрэ ды джазам,
Зорка кахання заззяла ў начы.
Захочаш крычаць? Пастой, не крычы!
Паслухай сэрца біцце ў цішы,
Адказ адшукаеш, спакой на душы.
Змоўкнуць птушкі вакол, лісцё ападзе,
Легкі ветрык мелодыю сэрца табе прынясе
Пра чыстасць душы і думак яе.
А сустрэўшы, убачаўшы вочы твае,
Ад захаплення знямее яна, і тады
Будзе думаць аб гэтым удзень і ўначы:
Чаму ж такі позірк чаруючы?
Ды дотык рукі такі быў хвалюючы?
Трыццацьпятка мiргае мне,
Сядзiна ýжо б'ецца ý скронi.
Я ý пачуцьцяý салодкiх турме,
Абыдзённасцi жыцьця труне,
Мару пах чуць твах далоняý.
Ты - каханьне мае i лёс,
Шанец, дадзены мне выпадкова,
сярод студзеньскiх мiнскiх бяроз.
Дзьвух сыноý нам ужо бусел прынёс,
а я вуснаý тваiх прагну знову.
Ты...трымай мяне толькi за руку.
Я вярнусь, хоць з па за мяжы.
Хоць ý крывi прыпаýзу па бруку
Чакаць у лазніцы наўпрост на душ гарачы
Зафіксавацца ў галалёд на тыдні два
Смяяцца там, дзе нармалёва мовяць плачам
Дратам у ЛЭП адно прызначана - трываць
У раздражненні злы гулец раскруціць кола
Ці то рулетка, кулямётны магазін
Гараць тарфянікі, фарбуюць новы золак
Гульня вясёлая, лічы: тры, два, адзін
Такая справа, грыф сакрэтна і дарэчы
Паабяцаў між зморшчын вечнасці згубіць
Калі месяц лунае над схіламі неба,
Скрозь аблокі прамені ліе на зямлю,
Вецер колас калыша над ніваю хлеба,
Кветак водар салодкі блукае ў гаю.
Калі спіць буйны горад у смузе заводаў,
І сціхае людзей звонкі гул мітусні,
Адзінокія вулкі, дамоў рэшткі зводаў
Спачываюць ў цемры глыбокай цішы.
Толькі ў гэтую ноч мне не будзе спакою,
Недзе ў думках шукаю дзяўчынку адну.
З Каханьня, Любові, Вясны.
Каханьне люляе каханых
З віхуры зімовай, слаты,
Любові ім дораць муравы
Ды першыя кветы з вясны.
Ім сузор’і вясёлкамі граюць
На промнях зіхотнай красы
Ды яву жыцьця ўслаўляюць,
З Каханьня, Любові, Вясны.
-07.04.15.
Мяняецца настрой мой штохвілінна,
І сьляпая злосьць вядзе ў туман.
Ну як жа ты, звычайная дзяўчына,
Мой розум з сэрцам увяла ў зман?
Ну колькі клясца мне перад сабою,
Што больш не буду сабе сэрца рваць?
Наеўся клятвай, нібы кілбасою,
Ды так, што пачало ванітаваць.
Цяпер жа - чаго варты тыя клятвы?
У маіх пачуцьцях зблытаны ўсе карты,
Пасьянс не склаўся для мяне зусім...
Ты пайшоў - адразу пахаладнела.
Ты пайшоў - і хутка пасыпаў сьнег.
Я цябе на Сьвяты прасіла ў неба.
А нябёсы ўзьнялі мяне на сьмех.
Ты пайшоў - і сьвет пераблытаў фарбы.
Ты пайшоў - і, белы, ён пачарнеў.
Ты пайшоў. А мне засталася ганьба.
І мяне запляміў сусьвету гнеў.
Ты пайшоў упэўнена, па-англійску.
За плячмі - дарогі і шмат гадоў.
Ты пайшоў. Ды вера са мною, блізка:
А я чакала й верыла табе.
І уначы за нас малілась зорам.
А гэта - проста грушы на вярбе,
Сарваныя з ганьбою і пазорам.
А я табе усё сваё жыцьцё
Гатовая была аддаць задарам.
Каб разам акунуцца ў небыцьцё.
І захлынуцца хвалямі пажару...
А я была гатовая на ўсё.
Я верыла табе. І ўсё чакала.
А ты мяне адкінуў, як рызьзё.
І я рызьзём ля ног тваіх упала...
Я ЎСЛАЎЛЯЮ ЖАНЧЫН.
Дзень жанчын запрашае мяне да пяра,
Напісаць дыфірамб. І папера гатова.
Гэта значыць, сяброўкі,- прыйшла зноў пара
Для майго паэтычнага слова.
Я магу ўспамінаць пацалункі ў цішы
І чаканні каханай... Паслухай! -
Лепш я тут напішу пра парывы душы
І пра тое, што сэрцам падслухаў.
Кожны з нас, маладых і дарослых, мужчын
Адчуваў у жыцці Вашу ласку,
Я вас чакаў…
Глядзеў, як свет ад ліхтароў –
у Свіслачы гайдаецца.
Са мною Вечар развітаўся:
– Будзь здароў…
– Бывай, бо ночка пачынаецца…
Зыйшоў мой Вечар,
недзе спіць…
А ноч мяне не адпускала,
ля сябе трымала.
Бо, я – чакаў вас…
Таму што –
лепей у любоўнай смуте жыць,
чым атрымаць усё адразу.
Гэта ж – мала так…
*+*
16 снежня 2014 г.
Як сьнег,надзеі промень тае,
Ўзыйшоўшы,нібы зь нябыцьця
І кожны дзень,як век,зьнікае
С табой,нястрэтая,мая.
Бы мроя,ў срэбным зіхаценьні
Адлігай крочыла здалёк.
Была ты вогнішчам ці ценем,
Мой вырак ты ці ручаёк?
Цябе я чую толькі ў марах,
Гукаю стомленай душой
І,калі сонца ёсьць за хмарай,
Скажы,што будзеш ты са мной.
У сэрца шлях табе адкрыты,
Няма здаўна ў ім дзьвярэй.
Спальваем сэрцы свае маладосьцю –
П’яныя шчасьцем ці цёмнаю злосьцю,
П’яныя радасьцю, сном альбо болем –
Як усе і заўжды, як ніхто і ніколі.
Носім з сабой свае вёсны і зімы,
Белае сьнежнае поле радзімы,
Кветкі каханьня, нянавісьці крыгі –
Россыпы літар жыцьцёвае кнігі.
Кожны жыве між парывам і страхам,
Кожны са сцэны сысьці мае прахам,
Волю знайсьці, адлятаючы дымам, –
Я стаміўся змагацца сам з сабой
Я хачу бачыць твае шэрыя вочы
Адчуваць пяшчотны дотык твой
Назіраць цябе побач і ў дзень і ў ночы.
Паламанае ўсё ўспрыманне сусвету
Паратунак шукаю ў летуценнях і марах
Маё шчасце звалілася да мяне ад некуль
Але сэрдца цісне, што гэта ўжо марна.
Ёсць умовы паводзін, не вырвацца з пасткі.
Панастаўленых людскім уяўленнем.
Маё сэрдца зноў ірвецца на часткі.
Колькі шляху, прабач,
У нас пройдзена міма.
Мы з табою не побач,
Дзе быць былі павінны.
У жыцця свой этап –
Залатая восень.
А твой погляд так
І усмешка штосць просяць.
Я вярнуўся ў свой стан.
Я цябе зноў не бачу.
Наша шчасце – падман.
Ужо ні што не перайначыш.
Усё ізноў, як заўжды.
Усё як багна стабільна.
Мы дайдзём да мяжы...
І адыдзем цывільна.
Зробім выгляд, што бльш
Лепш ні чога не трогаць.
І застыне зноў боль,
Як у падушчы слёз вільгаць.
Я стаю на муру,
А на перадзе мроіцца Рай…
Чыйсці голас звініць,
Нібы калакольчык.
Зрабі крок наперад,
У шчасцьлівы край.
Што рабіць?
Гэта сам выбірай, -
Ледзьве што –
Падхопіць Анёльчык.
Але мур трывалы
Пад маёю нагой.
Тое шчасце туманна,
А спераду бездань.
Далячу, ці загіну?
Ці вярнуцца дамоў?
І маўчыць у самоце
Анёл мой ахоўнік.
У выблісках дзён хадзіў, блукаў.
І тваё паднябессе шукаў,
У цемры паўночнай не спаў
На пекла прыступкі пазіраў.
Не ведаў хаваешся дзе ты,
Хварэў табой і пакутаваў.
Цi анёл ты, цi дэман не ведаў,
Пакуль у жыцці не пазнаў.
Аднак гэта было момантам -
Я зноў цябе не захаваў.
Я хацела ўбачыць анёла,
Што за спінай нячутна стаіць,
Усміхнецца, калі мне вясёла,
Калі дрэнна, падкажа як жыць.
Я хацела крануцца нябёсаў,
Адшукаць між аблокаў той сад,
Дзе складаюць гісторыі лёсаў
І выконваюць Бога загад.
Я хацела знайсці ўсе адказы
На пытанні, што ў сэрцы жылі,
Зразумець, як пазбегнуць адразу
Крыўды, болю, што ёсць на зямлі.
Я хацела сустрэць тыя вочы,