Алег Лойка

Каторы ўжо раз закаханы

Яшчэ не ацэнена

Каторы ўжо раз закаханы
Ў цябе я — дзесяты, соты?..
Перахоплівае дыханне,
Як ты парушаеш самоту.

Променем сонца ласкавым,
Цёплым, як ён, і няўлоўным
Прыходзіш у сон светлай явай,
Яву — сном робіш чароўным.

З поля прыходзіш, сэрца
Пяе жаўруком нестрымана.
З бору прыходзіш, рвецца
Да сонца сасонкай з туману.

З лугу прыходзіш, вочы,
Як подых атавы надрэчнай, —

Дарагая

Ваша адзнака: Нет (3 галасоў)

Пазірні, паглядзі, дарагая:
Ціха ў небе зара дагарае.

Хоць зязюля куе звонка ў гаі,
Дагарае зара, дагарае.

Золь, нягоды я перамагаю,
Бо на свеце ёсць ты, дарагая;

Можа, дзе хто каго больш кахае,
Ды не гэтак, як ты, дарагая;

Можа, дзе хто да зорак сягае,
Ты ярчэй, чым яны, дарагая;

А ці ёсць дзе туга больш тутая,
Чым мая па табе, дарагая?!

Палынам хай зара дагарае,

Клён за туманамі ціха растане...

Ваша адзнака: Нет (1 голас)

Клён за туманамі ціха растане,
Ясны твой воблік далеччу стане –
Што гэта творыцца толькі са мною?!.
Бліжай становішся ты – у растанні!..

Як неспазананай, нябачанай госці,
Не пазнаю зноў, нібы ў маладосці,
І не ўяўляю бязмежнасці іншае
Ласкі, і шчырасці, і прыгажосці!..

Імі да сэрца глыбінь прасвятлёны,
Змогла каўтаю скіпелую горыч,
Каб не вяртацца ніколі пад клёны

Заўсёды трошкі таямніцай...

Ваша адзнака: Нет (8 галасы)

Заўсёды трошкі таямніцай
Была ты для мяне і ёсць:
Чагосьці светлага крыніцай,
Перад якім я – толькі госць.

Прывабнай зоркай з яркай высі
Сышла ў мае семнаццаць год.
Узяць пад ручку баючыся,
Цябе праводзіў да варот.

Ты мне і сёння – таямніца,
І, можа, шчасце ў тым і ёсць,
Каб не напіцца з той крыніцы,
Перад якой ты – вечны госць!