Як утаймуеш горкае ўздыханне
У хвілю непазбыўнае журбы?
Ад звадак,
ад жабрацкае дзяльбы
Куды ўцячы,
як не ў цябе, каханне!
Ты —
двух суладных сэрцаў калыханне,
Гадзіна першабытнае сяўбы,
З крутой гары салодкі бег арбы,
Калі шчымліва стойваеш дыханне...
Яднанню шчырых душ і губ паверце,
У п
Так, узышла я
на трон прыгажосці —
без воклічаў справа,
без воплескаў злева...
Пэўна,
зайздросціць мне зараз
хтосьці:
я — каралева,
я — каралева!
Свой стан дзявочы,
свой сан дзявочы
не кідала ў бездань
відовішчнай згубы,
мяне выбіралі
любага вочы,
мяне выбіралі
любага г
Такая прыгожая —
губы
фарбуеш
світальнай зарой,
прачынаючыся
на плач
немаўляці;
шчокі румяніш
ранішняй прахалодай,
ідучы
на покліч
трамвайнага звону;
сінь для вейкаў
бярэш
у неба,
куды цябе
мара ўздымае,
запрашаючы
у карагод зорак...
Ды вяртаешся ты адразу
у абдымкі зямных турбот.
Куды спяшаешся, любая?
Пачакай,
пацалую —
пацалую
зару,
паветра
і неба.
Я думаў, ты мая турбота,
Лятучая, як ранкам дым.
А ты – высокая работа,
Маёй душы пакутны ўздым.
Я думаў, ты глыток паветра,
Гаючае святло расы.
А ты – гарачы подых ветру,
Якому рухаць парусы.
Я ўпотай думаў, ты ў прыполе
Адданы мне румяны хлеб.
А ты – няўзоранае поле,
Ты не крануты плугам стэп.
Я думаў, ты цяпло кватэры,
Дзе двух люляе цішыня.