Вершы пра каханне

Плынь гвалту накрывае нас...
Падай руку, а я — табе...
I мы ўцякаем
Ад чэргаў да зьбяднелых кас,
Ад трафарэтных, нудных фраз,
Ад вэрхалу, што кожны раз
Усіх бязбожна ашукае.
Плынь радасьці люляе нас...
Над сьветам — цішыня якая!
Перацякае ў вечнасьць час,
Той час, які застыў якраз,
I ты са мной,
I я з табой —
У ім зьні-ка-ем...