Вершы пра каханне

Не хапае цябе... I за гэта
я сябе ненавіджу ізноў.
Новым днём, як бліскучым паркетам,
не сагрэць нерухомую кроў.
Мне б закінуць свой гонар далёка,
падысці, проста так падысці.
Ну, а потым падатлівым сокам
праз жыццё тваё прагна прайсці.
Дараваць, як даруе жанчына,
і забыцца падманлівым сном.
Усміхацца без пэўнай прычыны
і тварыць пад агульным святлом.
Толькі гэтай ілюзіяй простай

Сыйду са сцежкі я тваёй,
Як цень з няведамага краю,
Хоць і не вырву ўжо з грудзей
Таго, з чым жыці сіл не маю.

Судзіла доля мне сустрэць
Цябе, як казку негадану,
Ды не судзіла доля мець
Пацехі з гэтага жаданай.

Пракляцце нейкае вісіць
Над лёсам марным і сірочым
Ды рве і рве за ніцяй ніць,
Якія з шчасцем злучыць хочуць.

Нявольнік дум сваіх і сноў,
Сябе самога раб няшчасны,