Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
|
Лепшыя вершы пра каханне
Здаецца, сказана даўно
табе і добрага, і злога,
а я чакаю ўсё адно
імгнення радасці такога,
калі растане стылы лёд,
заззяе промністай усмешкай
твой твар, і ў мройлівы палёт
мы паляцім таемнай сцежкай,
па следу нашага кахання
у зорны паімчым сусвет
і, нібы ў першае спатканне,
напішам новы наш санет,
такі, каб сэрца хваляваў,
і каб душа запалымнела,
каб нехта колісь прачытаў
і думаў : гэта ж пра мяне ён!
Я усміхалася табе,
А ты – павінен быў стрымацца!
Не меў ты права усміхацца
Так шчыра, светла, так лагодна...
Ты ж ведаў: будзе мне пасля
Яшчэ больш прыкра і халодна.
Нясмелы дотык да струны. Ваганне…
І праз імгненне созгук. Як забыць?
Ты навучыўся разумець маі жаданні,
Ты навучыў мяне бязважка жыць.
Цяпер не летуценнік я. Рэальна
Праз вокны бачу твой я ценярыс.
І зноў чакаю дотыка аддана,
Как захапіцца. І пра ўсё забыць.
Мы загучалі так неверагодна,
Што нават людзі вочы ўзнялі,
Каб заўважыць нашае каханне,
На небакрай каб з намі ўзысці.
Напрыдумваў сабе – і рагочаш...
Напрыдумваў сабе – і рагочаш.
Ты спачатку рагочаш з сябе.
Колькі можна: “Хочаш – не хочаш”?
Проста я –не жадаю цябе!
Гэта я адмаўляю любошчы
І насычаны вуснамі твар,
Мне нармальна адной уночы
Без тваіх любоўных ахвяр.
Ах, якія мы, паглядзіце,
Палюбуйцеся на яго –
Без яго не знайду я выйсце,
Быццам я, а не ён – ізгой.
Смейся, смейся, пакуль не плачаш.
Страты ўсе ўсведамляюць пасля…
О, каб, праўда, было іначай –
Сам бы Бог мне цябе паслаў.
А ты мне падабаешся:
Твой швэдар… Такі цёплы. Пяшчотна-кафейнага колеру.
Твае валасы… Такія падатлівыя.
А ты сам… Ты такі прывабны.
Ты шыкоўны. Такі.
кали пушок
Не нішчыцца злое праклёнам,
Дабро не прыходзіць само,
Ды слова ня бачыць аблокаў,
Як толькі бяскрыла яно.
І чым бы каханьне ня клікаў,
Якіх не надаў бы назоў -
Каханьне не стане вялікім,
Як квола пачуцьце само.
-6.12.14.
Ужо даўно згубіліся дарогі,
Якія ў маладосці ішлі да нас.
Пацерліся аб быт трывогі.
Каханне знёс імклівы, жорсткі час.
Сапраўдныя пачуцці засталіся,
Бясспрэчна, ціха ў сэрца заляглі.
Дарогі нашы, што ж вы разышліся,
Гармоніі каханню не далі?
Жадаю на імгменне сапраўды сустрэцца,
У вочы любыя таемна зазірнуць,
Пайсці і больш не азірнуцца:
Назад каханне болей не вярнуць.
Гукі кахання хваляй чароўнай
нас панясуць да начных берагоў --
мы захлынемся шэптам шматмоўным,
кінемся ў бездань блакітных лугоў,
станем адзіным целам і тварам,
страцім прытомнасць у момант, калі
белае полымя чорных пульсараў
спаліць сумненні, якія былі.
Пакаркадзім. Пачнем каркадзіць.
Неабходна пачаць.
Каркадэ – код чырвані;
Кахання й мілосці.
Пранікнёнасць…
Усё брыду нязнанаю дарогай.
Што гэты сон? адкуль яго павой?..
Ты той,
Хто мне пасланы быў ад Бога.
О, як я размінулася з табой!
Праз паўжыцця, праз гэты бег прасторы
Вачамі дапытаюся таго,
Як твой агонь
З маім агнём гаворыць.
I плача сіратлівы мой агонь.