Вершы пра каханне

Так будзе

Калі ты прыпомніш гэты вечар,
Як прыпамінаюць дзяцінства,
У якім не бываюць двойчы,
І вецер
Засіфоніць праз шчыліну ў акне,
Выдзьме астаткі цяпла з душы і сэрца,
Расшпурляе пачуцці, нібы смецце —
Ты падумаеш пра мяне,
І зразумееш,
Што ты мяне моцна пакрыўдзіла —
Табе стане нясцерпна балюча,
І табе не памогуць людзі,
Ніхто з жывучых…
І з твайго твару бядою сплывуць вочы —
Гэта будзе,
Аднойчы.

Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах...

Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах,
Між чужых, незнаёмых людзей,
Буду я табе сэрца трывожыць
Успамінамі кожны дзень.

I калі пацалунак нечы
Раптам губы твае апячэ,
Ты успомніш:
а той, ранейшы,
Цалаваў усё ж гарачэй.

I быць можа, на тых раздарожжах
Зразумець ты паспееш яшчэ:
Ад мяне уцячы ты можаш,
Ад кахання ж — ніяк не ўцячэш.

Свята

Яго абвяшчалі не фанфары —
Гучалі прызнання нашага чары.
Святло выпраменьвалі не гірлянды —
Свяціліся ярка нашы пагляды.
Не медзь выбівала гулкія маршы —
Кроў біла ў грудзі і скроні нашы.
Не ленты і флагі палымнелі –
Гарэлі нашы губы ў хмелі.
Не літары ўспыхвалі агніста —
Было жывое наша адзінства.
Спраўлялі лепшае свята зямное
Нас двое...

Тайна

Зноў чакаеш мяне ноччу зорнай.
Ціха стукне каменьчык ў акно.
Тоне месяц ў цемры азёрнай.
Усё паснула навокал даўно.

Сонны вецер зачэпіць бярозу,
Пад якою абдымеш мяне,
Твае вусны збяруць мае слёзы,
Нас пяшчота з табой захісне.

Зорны вэлюм накрые,зхавае.
Салавей,музыкант залаты,
Нам на струнах душы заіграе,
Што кахаеш,прызнаешся ты.

Заказыча нам вочы світанак,
Загарыцца агнём у расе.
А гарэзлівы сонечны ранак
Мае косы ў траву растрасе.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Між каханьня, між сяброўства...

Між каханьня, між сяброўства…
п. Мядзьведзевай Н.А.

Развітальнай поўнюсь тугай,
Смутак крые небакрай,
Рэжа сэрца вострым плугам,
Колам ў'ецца бы груган.

Адбалела, ды адпела,
Аднядужыла да дна,
Вапнай кіпельнай амлела
Да цябе мая душа.

Ды заручана ўслых словам,
Душ радство й крэўнасьць іх,
Між каханьня, між сяброўства
Ёсьць мяжа, дзе крочыш ты.

Ад каханьня, ад сяброўства
Ужо не збочыць, не адстаць!
Толькі йсьці ў абранстве боскім,
Каб нудзіцца, ды й кахаць!
-7.12.14.

Светлы вобраз

Прападзём у нябёсах прасторы,
Будзем розныя думкі шукаць.
Я кахаю цябе, як ніколі,
І ніхто ўжо не зможа адняць

У мяне пачуццё трапяткое,
Што ад сэрца прыходзіць даўно.
Я хачу раздзяліць з табой долю,
І жыццё на абодвух адно.

Для мяне ты, як сонца ў цямніцы.
І праменьчык надзеі маёй.
Уначы, як заўсёды прысніцца
Вобраз светлы, галоўнае твой.

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»

1915

СВЕТЛЫ ШАНЕЦ

СВЕТЛЫ ШАНЕЦ

Што станецца, цябе як страчу,
Як раптам выпраўлюся ў вызначальны свой палёт,
Пакінуўшы надзейную удачу,
Спатканую зімой, калі халодзіў сэрца лёд.

Ты будзеш на зямлі, а я дзе-небудзь,
Чакаць на ўдачу каля Леты ці Эвной ракі,
За шанец светлы пакланюся небу,
За міг пяшчотны, дотык да ласкавае рукі.

ТАЕМНАСЦЬ МАЛАДОСЦI

Цалуе лагодна ў вусны
Дзяўчыну хлапец маладзенькi.
Здзiўленна змаўкаюць музы,
Знiмаючы вопратку з ценi.

А ён да грудзей асцярожна
Каханне свае прыцiскае.
Дзяўчына прашэпча: „Няможна”
I вусны саромна схавае.

З салодкаю болю iмгненне,
Iм зоркi сцялiлi той ложак.
Цалуе хлапец ёй лагодна каленi
На золаце цёплага збожжа.

Сяргей Брандт, 16.06.2013

Там, за нябачнаю імглой...

Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва,
Яшчэ мы стрэнемся з табой,
Так Богам дадзена.

І будзем стоена лавіць
Пяшчоту восені,
Жыцця нязмушаную ніць
І неба ў просіні.

І піць пачуццяў ціхаспеў,
Бы ў смагу, росамі,
І слухаць вечнасці павеў
Пад сонца косамі.

Яшчэ мы стрэнемся з табой –
Так Богам дадзена –
Там, за нябачнаю імглой,
Дзе зорак прадзіва.