Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Што я гэтак даўно не з'яўляўся,
Ты прабач - я ўжо ачуняў.
Запытаеш чаго спужаўся? --
Я амаль што цябе пакахаў.
Непаверыў глыбокім пачуццям,
Нейкі стымул сабе наракаў,
Уцякаў па душэўных закуццях,
Ад кахання свайго уцякаў.
Адзінотай ісці жыццем заракаўся,
Думкай дзверы табе зачыняў.
Толькі ведай: шчаслівы, што неяк спаткаўся,
І амаль што цябе пакахаў.
Замчышча з пачуццяў збудавала:
Марыла каханне зберагчы.
I ўсяго мне падавалась мала,
І хацелась часам уцякчы.
Не таму што не хапала моцы,
Не таму што верыла ў лёс,
А таму што ты мае пачуцці
Разам з сэрцам на радзіму звёз.
Ты жывеш далёка не за морам,
Але штосьці стрымлівае нас.
Я прашу: давай паверым зорам –
Будзем разам крочыць на Парнас.
Будзем жыць, кахаць і верыць,
І па крыху шчасце будаваць,
Бо за ўсе, што нам жыццё адмерыць,
У канцы патрэбна адказаць.
05.07.2017
Нясмелы дотык да струны. Ваганне…
І праз імгненне созгук. Як забыць?
Ты навучыўся разумець маі жаданні,
Ты навучыў мяне бязважка жыць.
Цяпер не летуценнік я. Рэальна
Праз вокны бачу твой я ценярыс.
І зноў чакаю дотыка аддана,
Как захапіцца. І пра ўсё забыць.
Мы загучалі так неверагодна,
Што нават людзі вочы ўзнялі,
Каб заўважыць нашае каханне,
На небакрай каб з намі ўзысці.
Што старыя за вар'яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.
І ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!
З любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.
Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!
Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі -
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!
Пакуль вы будзеце любіць
мяне, я да вас вярнуся.
Моцарт
Як час на месцы не стаіць,
Як круціцца зямля ў скрусе,
Пакуль вы будзеце любіць,
Я ад сябе да вас вярнуся.
Каб толькі сонцу не астыць,
Я кожнай тканкаю малюся,
Пакуль вы будзеце любіць,
І я пад сонцам застануся.
Пакуль вы будзеце любіць,
Ад шчасця я не адракуся,
Бо як без вас на свеце жыць,
Вы пачакайце, я вярнуся.
У праменьні зорнай цішыні
Горад за вакном
Даўно маўчыць.
І, забыўшы стомленыя дні,
Любая заснула на плячы.
У імгненьнях мройна-залатых
Сам Анёл Цябе мне паказаў.
Захмялеў я ад вачэй жывых,
Захмялеў, таму што пакахаў.
На арэлях золкіх туманоў
Нашы душы
Гушкаліся ў снах,
І пачуцьці палымнелі зноў,
І акорды музыкі ў вятрах...
Горад па-ранейшаму маўчыць,
І, здаецца, – за сьпіною крылы.
Любая заснула на плячы –
Я шчасьлівы.
С. В.
Я так баюся Вас згубіць!
Мне страшна Вас пусціць на волю!
О, Божа мой, што мне рабіць?
Я так пакутую ад болю.
Мне вельмі крыўдна, што другой
сваю падорыце Вы ўсмешку,
я так баюся, што смугой
да Вас зацягне раптам сцежку.
Мне б Вас украсці, не пусціць —
і не было б мне лепшай долі...
Я так баюся Вас згубіць,
бо Вы заўжды былі на волі.
Няма нідзе блакітных васількоў –
Такіх, што ў нас – няма нідзе.
І ўноч, і ўдзень яны – трывога сноў:
Я на чужыне не знайшоў такіх нідзе.
Тваіх вачэй блакіт, о квецік мой,
О любая, за ўсё сіней
Блакіт вачэй... Сябруе сум са мной,
Бо не знайсці ў зямлі чужой такіх вачэй.
Ты мене закружыў у карагодзе...
Верагодных пачуццяў і мараў.
Я казала табе: можа годзе?
Але ты распаліў шмат пажараў.
Ты парай што рабіць,
Зразумей маю душу.
Можа сэрца забыць
Аб усим я прымушу?
Шчасця шмат не бывае,
Нават мне не кажы,
Але ўсё астывае
На апошняй мяжы.
________________
Часам кроплі кахання знікаюць бясследна...
Мы не ведаем як і калі іх знайсці.
Толькі ты паглядзі: мы жывем з табой бедна,
Бо не выбралі шлях, па якому ісці.
05.07.2017
БЕЗ НАЗВЫ
Як бы пакінулі надзеі, мары
Ў рэзерве застаюцца толькі сны,
Жанчынаў там блукаюць твары
З усмешкай існае вясны.
Ласкаю сонмамі вясновы феціш,
Што думкамі юнацтва набрыяў,
Пачуццямі ўзарваўшыся у свеце,
Непараўнальнаю пяшчотаю выяў.
Я хацела зрабіць табе ласку...
Я хацела зрабіць табе ласку
І з сабою забраць цябе ў казку,
Дзверы ў свет незвычайны адкрыць
І табе гэты свет падарыць.
Тваё жаданне...
Што ж, бывай...
Сілком не цягнуць
Нават праведных у рай.