Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Асалоду нясе,асалоду
Гэты вечар спаткання з табой.
Тонкі водар ліповага меду,
Бы мелодыі той незямной.
Цэлы б свет у абдымкі змясціўся,
Бо п'янею зусім без віна.
Хлапчук-месяц і той пагадзіўся,
Што ў мяне ты такая адна.
Зачарована,быццам па нотах,
Сэрцы песню спяваюць сваю.
Пэўна,мараць яны пра ўзлеты,
Каб хутчэй старт аддаць караблю.
Не патрэбны ім словы прызнання.
Хвалі шчасця я п'ю зноў і зноў.
І нясе нас на крылах каханне
Ў краіну пад назвай Любоў.
Падаруй мне ўсмешку Джаконды.
Паміж намі імгла пралягла.
І рукой памашы наўздагон ты,
Што ўсе дараваць мне змагла.
Не з табой вечаровыя зоры
Сустракаць давядзецца мне зноў.
Цябе бачыць у вясельным уборы-
Верх нязбыўных жаданняў і сноў.
З трапяткой і шчымлівай надзеяй
Я блукаю па сцежках у жыцці.
Усе шукаю кахання лілею,
Але цяжка яе мне знайсці.
Адчуваю сябе я тапельцам.
З тваіх рук,пэўна,муку прыму.
Толькі шчырай усмешкі цяпельца
Паміж намі разгоніць імглу.
КАРОТКІ КРОС-КУЛЬТУРНЫ АНАЛІЗ ЭМАЦЫЯНАЛЬНАЙ ПАРАДЫГМЫ
Каханне як міфалагема
Звычайна лашчыць розум еўрапейца.
Яно сваім святлом праменным
У цемрадзі быцця дае сагрэцца.
Каханне як цявіна лёсу
Павінна жыць у сэрцы азіята.
І на шляху душы ў нябёсы
Вібрыруе яно струной напятай.
Сто гадоў ты прагнуў гэтай стрэчы...
Сто гадоў ты прагнуў гэтай стрэчы,
Сто гадоў чакаў ты гэтых воч,
Знаючы, што прыйдзе гэты вечар,
Верачы, што будзе гэта ноч!
Сто гадоў ты смяг без гэтых вуснаў,
Сто гадоў чарсцвеў без гэтых рук...
Што ж цяпер так горка ты ўсміхнуўся,
Уявіў стагоддзе новых мук?
У вячэрнім парку голым
Падаў ліст асенні долу.
І пакуль кружыўся, падаў –
Ты быа сустрэчам рада.
Рыжы ліст цераз дарогу
Учыніў, як ліс, аблогу,−
Рыжы ліс – ці рыжы вецер...
Нешта здарылася ў свеце.
Дождж на плечы дрэвам капаў,
А здавалася, што плакаў...
У вячэрнім парку голым
Ні душы было наўкола,
Толькі – ліст і рыжы вецер...
Пачарнела ў дрэва вецце,
Вараннё крычала “Мала”,
Дзе зязюля кукавала, –
Шмат нам шчасця абяцала...
У вячэрнім парку голым
Мне тваё гучала сола.
Каханне наша што?
Імгненне,тая ж знічка-
Так хутка праляціць,
А трэба ж далей жыць.
Майстэрства наша ў тым,
Каб разам з тым адным
Жыццё сваё пражыць
І ўспамін пранесці,
Што знічку бачыў ты...
Юлі
Яны прыглушана рыпелі
Сярод старых кашлатых ліп.
Мы тыя сінія арэлі
Зламаць нікому не далі б.
Над імі гойдаліся далі,
Яны нам казкаю былі —
I ў неба сіняе ўзляталі,
I ледзь краналіся зямлі.
I як бы мы ні пастарэлі,
Няхай і летам і зімой
Юнацтва сінія арэлі
Ляцяць між небам і зямлёй...
Ты не ўгаварвай лепш мяне!
Няма сягоння часу мне
Глядзець, як лёд рака ўзрывае,
А то вось раззлуюся я.
Яшчэ не жонка я твая, —
Шмат вёсен у запасе маю!
Ды невядома, што і як
Лепш апрануць у гэткі вечар.
А мне не трэба твой пінжак,
Сабе яго накінь на плечы!
А гразь якая!
I няма
Дзе абысці разоры, лужы.
Пусці! Я перайду сама,
Не клапаціся, мілы дружа!
I не нясі, і не мілуй,
А то з дарогі лёгка збіцца.
I асцярожна! Не цалуй!..
Ну, як з табою не сварыцца!
Нудная п’еса з аднымі фіналамі,
Жыццё, абцяжаранае скандаламі,
Як у гасцях чужых, выпадковае,
Хоць і дзверы – на шчасце – з падковаю.
Нашы сустрэчы з тваімі адлучкамі
Не абяцаюць шчаслівых заручынаў,
Нібыта п’еса з аднымі фіналамі,
А мы ў ёй – проста акцёры няўдалыя.
Тваё здзіўленне не забуду,
Калі нас першы снег сустрэў...
І радасна ўсміхацца буду,
Бо ты мяне ў той час сагрэў.
Снег першы - чысты і прывабны,
І нечаканы, як заўжды,
І кожны год такі няскладны,
Але ж чакаем яго мы!
І наша шчырае каханне
Прыпамінае першы снег...
Але ён не растае ў час світання
І пратрывае з веку ў век.
«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!