Вершы пра каханне

На гэтай алеі...

На гэтай алеі
Бярозы бялелі
Так бела-зялёна.
На гэтай алеі
Мы колісь сядзелі,
Быў май заімглёны.

І сад батанічны,
І пошум крынічны,
І цёмныя бровы –
Было пераплецена
Ўсё гарманічна,
Так свежа і нова.

І гнуткае вецце,
І водар духмяны,
Чмяліна-салодкі
Разгойдвалі вечар
Зіхотка-крамяны,
Бы ў возеры лодку.

І сыпаўся голас
Надслоўна-узнёслы
Па-над верасамі,
І рвалася повязь
Зямлі і нябёсаў,
І зоркі згасалі...

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Вуснаў цёплых рух прыемны...

Вуснаў цёплых рух прыемны
Ціха шэпча мне: "Павер..."
Ды, напэўна, недарэмна
Адбылося ўсё ў чацвер.

Я адзіны з тых маўклівых
Не праспаў сваё спатканне,
Я адзіны з ганарлівых
Не пужаюся кахання.

ДА СТРАТЫ СІЛ

Смс-ка ад В.

Якія к чорту тут манеры:
Валодаць бы табой без меры –
Ў цябе ўваходзіць, быць з табою
Да стогнаў, крыку, страты сіл,
З вар’яцка-страснаю мальбою
Задавальнення зноў прасіць.

САРАМАТНІ́ЦЫ СПАЦЫР

Таўтаграма-с

Спасаўкай спелай у спальню спаду
Самалюбівага сфінкса.
Не спадабацца спрасоння суду
Соладка- страснаму – свінства.

Скіну сукенку і сфінксаў сурдут,
Спешчу суровае сэрца.
Стане салоўкам спакуслівы спрут,
Стрэне салідна суседства.

Спраўлю са сценак сапраўдны салон,
Савакупіўшыся ў свята,
І сфантазірую смелы садом –
Сціпласці светлую страту.

Сорам спрадвечны скасую ў спачын,
Смачным сюрпрызам спынюся.
Сараматні́цы смелы спацыр,
Сакраментальны у скрусе.

Адно крыло - любоў...

...Адно крыло - любоў,
другое - смерць.
На іх прыходзім з неба
ў гэты свет.
На іх ляцім да Вечнасці
праз Існасць,
Раскідваючы пёркі
"так" ці "не"...

Я выцісну цябе з сябе...

Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Не разбудзіўшы напаміны,
Ссівеўшы на глухой сяўбе,
Стрываю ўсе абразы, кпіны.
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
У харашбе,
У варажбе
Усю святую
Да хвіліны
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Чаму мне злосці не стае,
Каб рэзаць там,
Дзе ўкус змяіны,
Каго вініць?
Усе правіны –
Яны мае, мае, мае!

Здаецца, сказана даўно...

Здаецца, сказана даўно
табе і добрага, і злога,
а я чакаю ўсё адно
імгнення радасці такога,
калі растане стылы лёд,
заззяе промністай усмешкай
твой твар, і ў мройлівы палёт
мы паляцім таемнай сцежкай,
па следу нашага кахання
у зорны паімчым сусвет
і, нібы ў першае спатканне,
напішам новы наш санет,
такі, каб сэрца хваляваў,
і каб душа запалымнела,
каб нехта колісь прачытаў
і думаў : гэта ж пра мяне ён!

ПАДСЛУХАНАЕ Ў ЭЛЕКТРЫЧЦЫ

– Кажаш, не забыў, успамінаеш?
Ну а як жыццё тваё цяпер?
Штось вачэй , гляджу, не падымаеш,
І нясвежы з гальштукам каўнер.
Кажаш, жонка поварам працуе?
Надта не заўважна па табе.
Ну а сам? Камерцыя. Гандлюеш.
А яшчэ? Бывае сніш мяне?
Ну а дзеці? Сын? Увесь у татку.
Малайчына! Як завуць? Ілля.
А чаму хацеў дачку спачатку?
Вось дзівак! Каб даць маё імя…
А жытло? Здымаеш за даляры?
У адведкі, кажаш? Запрашай!
Ты аб чым? Я й зараз твая мара?
Не жартуй!
Ну, мне пара .
Бывай!

Amour

Мне не забыць кастрычніцкі той вечар
I бляск вачэй у восенскай імгле…
Як хуценька канчаюцца сустрэчы,
Як хутка і няўмольна час ідзе…

У вачах чаруючых туга і смутак,
На вуснах мілых бурштыну́ раса…
Чаму каханне – расставання му́кі,
Чаму па твары коціцца сляза?

НЕ ВЕДАЮ

Каб прыйсці да яго,
Колькі трэба прайсці?
Каб дазнацца прызнання,
Што ў сабе адшукаць?
Колькі ў сэрцы пяшчоты
І ласкі ўмясціць,
Каб ён змог пакахаць…
Колькі думак узважыць,
Колькі бед перажыць,
У адно каб два жыцці
Нарэшце злучыць?..