Палыновы матыў
Прыцягвае нязведанае,
І маніць неразгаданае,
Кахаю я заведама,
І не дружу з пагардаю…
Сцяжынкай ненатоптанай
Іду у часы няўмольныя,
Дарогі – пяскі сопкія,
У рытвінах, выбоінах.
Саломкай не засцелены
Грудочкі без пад’ёмнікаў.
Жаль ветрыкам навеяны…
І Сад мой – без садоўніка.
А скроні ўжо пабелены,
І побач роспач топчыцца,
Ды што жыццём пасеяна
Любіць усё болей хочацца!
Copyrіght: А. Якубоўская
2020-08-09
ПАДСЛУХАНАЕ Ў ЭЛЕКТРЫЧЦЫ
– Кажаш, не забыў, успамінаеш?
Ну а як жыццё тваё цяпер?
Штось вачэй , гляджу, не падымаеш,
І нясвежы з гальштукам каўнер.
Кажаш, жонка поварам працуе?
Надта не заўважна па табе.
Ну а сам? Камерцыя. Гандлюеш.
А яшчэ? Бывае сніш мяне?
Ну а дзеці? Сын? Увесь у татку.
Малайчына! Як завуць? Ілля.
А чаму хацеў дачку спачатку?
Вось дзівак! Каб даць маё імя…
А жытло? Здымаеш за даляры?
У адведкі, кажаш? Запрашай!
Ты аб чым? Я й зараз твая мара?
Не жартуй!
Ну, мне пара .
Бывай!
Цябе, як пушчу, адкрываю...
Цябе, як пушчу, адкрываю
У зменах часу і святла.
То ты прамая, то крывая,
То немая, то гаваркая,
То ты – расінка, то – смала.
Калі ты блізка – так малюю,
Адыдзеш – і пазнаю
Бездапаможную, малую
Цябе, былінку палявую,
Былінку горную маю.
І ты, і я… І на паўмілю...
І ты, і я… І на паўмілю,
Што ў дзень стварэння, – ні душы…
Бярозкі, ўбачыўшы, застылі –
Баяцца голлем варушыць.
Ступіць баяцца нават кроку
Ў наш чысты замак з крышталю,
Каб не падслухаць ненарокам
Святое першае: “Люблю!..”
Каб шэпат, стаўшы гучным рэхам,
Не нарабіў бы нам трывог,
І нехта злосны брудным смехам
З яго сяяцца гідка мог.
Хай заўтра яснае світанне
Абудзіць чысты новы дзень,
І на “люблю” – лісток прызнання
Не ляжа ценем нават цень.
За пенкнай паненкай аж душа сумуе...
За пенкнай паненкай аж душа сумуе,
Як тая зязюля, жаласна кукуе.
Як не бачу панны, жыццё мне — магіла,
Бардзо болі глова — уцякае сіла.
Дам я тобе зэгар — а велькі, як рэпа,
Нех пшы твоім сэрцы завшэ моцна клепа,
Хай напамінае, цо я ці поведзял,
Што і ўдзень і ўночы — неспакойне седзял.
У АЛЬМАНАХ
1.
Лятае прывiдны арол.
Арэшнiк веццем шапацiць.
Карчмар габлюе нейкi кол.
Скрыпач высокае трымцiць.
А там, ля вупражы i зброi,
Сярод карыта для вады,
Дзяучыны палымнеюць строi:
Матыль i птушка, два сляды...
2.
Гаркавы подых познiх трау.
Плынь журавiнау, пёк страхi.
Агнiстасць кветкi жнiвень скрау.
А толькi пыл - глухi, сухi!..
У вёдрах плёскаецца неба.
Авечкi - рахманыя - сядзяць.
Шпакi апошнiя звiняць.
А...сонцам...скачуць з дзiрак склепа!
ЗАЙЗДРАСЦЬ БАГОЎ
Зайздросцяць Богі і маланкі,
Што я – шчаслівая без меры,
Што лепшай не было каханкі
Пасля язычніцкае веры.
Зайздросце, Богі, несупынна,
Ды ў зайздрасці не пачарнейце,
Што аднаго, другога сына
Я маю ў гэтым белым свеце.
О Богі, адвядзіце вочы,
Маліць аб гэтым не стамлюся.
Вам толькі б дзетак не сурочыць,
А за сябе я не баюся.
Я студняй перасохлаю была...
Я студняй перасохлаю была,
Глыбокаю,
а значыць — поўнай тла.
Высочвала вачніцамі пустымі
Маланкі, і —
падманутая імі —
Я толькі існавала,
не жыла.
Зацялася дарэшты,
бачыць Богі!
I толькі ты, зняверанай,
памог...
Водар кахання
Сумую ўвесь час аб адзінай жаданай-
**Сапраўдны агеньчык у сэрцы гарыць-
Упэўнены ў тым я, што Богам абранай
**Узнёслае варта каханне дарыць.
Нічым не спыніць у душы хваляванне-
**Няспынна жаданай я вершы пішу:
І ўдзень, і ўначы- прысвячаю іх Ганне
**І шчасце для нас у малітвах прашу.
Цяплом, што ў душы, мару з ёю дзяліцца-
**Цалую і пешчу ў вясёлкавых снах,
А смак яе вуснаў- смак спелай суніцы,
**А водар кахання, як бэзавы пах.
Агонь учэпістай рукою...
Агонь учэпістай рукою
палена загрудкі схапіў:
і паплылі ўслед за ракою
слядоў пунсовых языкі.
І ноч пусцілася наўцёкі,
і блізкай явай стаўся сон.
І хваляй пачуцця высокай
біццё двух сэрцаў ва ўнісон.
Быў сведкам толькі Усявышні,
мільёнам воч міргаўшы ледзь.
Агонь зрабіўся трэцім лішнім
і ўжо сромеўся гарэць.
ЗОРКА ВЕНЕРЫ
Пражытых гадоў не памераць,
Не ўзважыць на шалях ніяк,
А я прадаўжаю ўсё верыць
У зорку Венеры, дзівак...
Калі ўжо магла разгарэцца,
Даўжэй хай гарыць над зямлёй,
Святлом яе поўніцца сэрца,
Як вочы твае дабрынёй!..
Я веру, што цемра адступіць,
Дзе зорка Венеры гарыць.
Дазволь мне цябе прыгалубіць,
Дазволь да грудзей прытуліць.
Усмешку, пагляд твой ласкавы
Ніколі мне больш не забыць...
Магічнай, чароўнаю з’ явай
Нам зорка Венеры гарыць.