Вершы пра каханне

СЛЯПАЯ БАБА – МОЦНАЯ ЛЮБОЎ

Я думала, што ты найлепшы самы,
Я верыла, што будзеш век са мной,
Ды ўспомніла я мудрасць любай мамы:
“Сляпая баба – моцная любоў”.

Я думала, прайду з табой па свеце,
Не прападу і лютаю зімой,
Народзяцца у нас з табою дзеці –
Сляпая баба – моцная любоў.

Я думала, што за тваёй, нарэшце,
За спінай, як за каменнай сцяной...
Жыву адна на цэлым белым свеце,
Сляпая баба – моцная любоў.

КАРОТКІ КРОС-КУЛЬТУРНЫ АНАЛІЗ ЭМАЦЫЯНАЛЬНАЙ ПАРАДЫГМЫ

Каханне як міфалагема
Звычайна лашчыць розум еўрапейца.
Яно сваім святлом праменным
У цемрадзі быцця дае сагрэцца.

Каханне як цявіна лёсу
Павінна жыць у сэрцы азіята.
І на шляху душы ў нябёсы
Вібрыруе яно струной напятай.

Свята

Яго абвяшчалі не фанфары —
Гучалі прызнання нашага чары.
Святло выпраменьвалі не гірлянды —
Свяціліся ярка нашы пагляды.
Не медзь выбівала гулкія маршы —
Кроў біла ў грудзі і скроні нашы.
Не ленты і флагі палымнелі –
Гарэлі нашы губы ў хмелі.
Не літары ўспыхвалі агніста —
Было жывое наша адзінства.
Спраўлялі лепшае свята зямное
Нас двое...

Iзноў пабачыў я сялібы...

Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.

Прывітанне! Ці соладка спалася?

Прывітанне! Ці соладка спалася?
Можа шчасце табе хоць прыснілася
Бо мне ноччу ты так усміхалася
Ды з нябёс зоркай яснай іскрылася!

Я для цябе апрану карункі...

Я для цябе апрану карункі,
Запалю свечку.
Буду тваім падарункам,
Ў гэты халодны вечар.

Валасы спадуць на плечы,
Цемра забярэ хвіліны,
Ў гэты халодны вечар-
Ня будзе гарбаты з малінай.

Будзе палаць да раніцы,
Каханне змучаных цел-
Ты знікнеш раней, чым сонца зьявіцца-
Сцяг сэрца майго забялеў.

Ля звонкага сэрца...

Ля звонкага сэрца,
Ля вострых грудзей
Не чуў снегаверці
Начны кругавей.
Здалося - ля вокан
Вясну салаўі
На крылах высока,
Як песню, няслі,
I яркай маланкай
Успыхвала ноч,
Скакаў перад ганкам
Узбуджана дождж,
I гром ашалела
Бубнеў за гарой...

Два юныя целы
Ў цямрэчы начной!

Касіў Ясь канюшыну

Касіў Ясь канюшыну,
Паглядаў на дзяўчыну.

А дзяўчына жыта жала
Ды на Яся паглядала.

Ці ты Ясь, ці ты не,
Спадабаўся ты мне.

Кінуў Яська касіць,
Пачаў мамку прасіць:

— Люба мамка мая,
Ажані ж ты мяне.

— Дык бяры ж Станіславу,
Каб сядзела на ўсю лаву.

— Станіславу не хачу,
Бо на лаву не ўсаджу.

— Дык бяры ж ты Яніну,
Працавітую дзяўчыну.

Узяў!

Г.М,

Заўсёды рад калегу прывітаць -
І колькі слоў харошых напісаць,
Пачуцці ўсе укласці ў рыфмы,
Іх сумясціць з сардэчным рытмам.

Радкамі гэтымі хачу
Табе жадаць адно - удачы,
Ані не мець нагод для плачу,
А толькі - радасць уваччу.

ТРЫЯЛЕТ

Неспадзяваны твой званок .
Струмень касмічнага дыхання.
Я глухну ад твайго маўчання.
Неспадзяваны твой званок.
То крык, то смех, і вось - маўчок.
Стрывае ўсё маё каханне:
неспадзяваны твой званок,
струмень касмічнага дыхання.

З табою ў сне

Кладуся спаць, каб мы змаглі з табой убачыцца ў сне
І быць у месцы тым, дзе ты належыш мне, а я табе.
- Ты хочаш са мною спаткацца?
Засні.
Убачыш мяне, калі згаснуць
Агні.

З табою ў сне мая рэальнасць, хоць усё наадварот.
А рэчаіснасць так сурова, нібы здзекаў карагод.
- З рэальнасцю хочаш змагацца?
- Хачу.
- Ці гэта жаданне табе
Па плячу?