Вершы пра каханне

Пра каханне

Мароз злаваўся не на жарты.
Не да спатканняў, з хат не руш!
А ты, упэўнены і ўпарты,
Прыйшоў… з букетам змерзлых руж.

А я ў танюсенькіх панчошках
(У мамы, пэўна, здаўся б шок)
Хавалася аж «да няможна»
У твой кудлаты кажушок.

І не было лістоў бальнічных,
І колькі зім ужо сплыло…
А я ў панчошках эластычных
Бягу на руж тваіх святло.

Шлюб

Год за годам, дзень за днём,
— Ўсцяж — гадзіну за гадзінай,
Паміж песняй салаўінай
I агідных жабаў крэктам,
Выццем буры, ветра шэптам
I касы смяртэльнай свістам,
Ў бляску полымя агністым
Мы да шлюбу свайго йдзём...

Мусіць скора... Пэўне блізка,
— Чую я ўжо гэты час.
Поўны шчасця і пакрас —
Дзён парвецца нашых нізка,
Дзён, затрутых соллю згуб —
I няпомныя былога,
Ўчуўшы голас горніх труб,
Пойдзем, люба, мы да бога
Браць апошні, вечны шлюб.

Я вазьму ў далоні свет сонца

Я вазьму ў далоні свет сонца,
Я вазьму ў далоні зару,
І ў тваё іх закіну аконца -
Я табе іх адной падару.
Я збяру для цябе ўсе сузор’і,
І вясёлку я з неба здыму,
А пасля бурштыновым узмор’ем,
Зорным небам цябе абдыму.
Апрану у вячэрнія росы,
Ахіну у жывую ваду,
Запляту табе месяц у косы…
Я цябе на край света звяду!

З юнацкіх дзён

Я за табой сланяўся
Следам,
А ты і вокам не вяла,
А я не знаў,
А я не ведаў,
Чаму халоднай ты была?

Я так пакутаваў,
Здаецца,
Што лёд і той бы мог
Крануць,
Шукаючы шляхі да сэрца,
Сабе казаў — слухмяным будзь!

Калі смяялася —
Смяяўся,
Журылася — пахмуры быў.
Відаць, у тым
I памыляўся,
Што ўсё адразу я раскрыў.

Я зваў у сведкі поле,
Неба,
Маё ж каханне не дайшло.
Такая, мусіць, ёсць
Патрэба,
Каб тайны хоць крыху было!

Пад восеньскім небам

Пад восеньскім небам
я чую
размову
стамлёных вятроў

Пад восеньскім небам
вось бачу
я танец
апалых лістоў

Пад восеньскім небам
ты чуеш
нас кліча
анёлак у Эдэм

Пад восеньскім небам
ты бачыш
аблокаў
дзівосны тандэм
плыве самавіта
і вер мне
кажу зараз шчыра “Je t’eіme…”

Сталіца. Невялічкая кавярня...

Сталіца. Невялічкая кавярня.
Сяброўка побач. Вечнае: "Калі?"
I больш нічога.
Толькі дзесь далёка
Маё каханне ходзіць па зямлі.

Скажы мне, бацька...

- Скажы мне бацька, людзі баюць:
Хто пакахаў - губляе зрок.
Сляпым каханне называюць.
Ці гэта праўда?

- Ах, сынок!
Яны, мо, рацыю і маюць,
Але ж ці ты - не аптыміст?
Затое шлюб, у які ўступаюць,
Павер мне - лепшы акуліст...

МІЛЭДЗІ

Яна — фатальная жанчына
і небяспечная гульня.
Зрачэшся маці і айчыны,
спыніўшы перад ёй каня.
Зноў тоне розум у сутонні.
Віно, пасьянс, парфумны пах…
Ляціць у чорнае прадонне
паранены каханнем птах.
«Хутчэй спыніся, рыцар любы!» —
крычыць нябачны вартавы, —
«Іначай давядзе да згубы
пагляд мілэдзі ракавы».
Але той покліч не пачуты.
Трагічным мусіць быць фінал,
бо ад смарагдавай атруты
канае шэры кардынал…

Вечароўкі

Вечароўкі, вечаровачкі
Маленькія птушкі –
Адлегласць часін вечаровых.

Ты дорыш мне шчасьце
Тых птушак часовых,
Што песьцяць у смузе
Мары дум вечаровых.

Іх сьпевы, як гаркавы настой,
Апякае мне грудзі.

Ці сустрэча будзе, ці спатканне?

Ці сустрэча будзе, ці спатканне?
Ці пачуцці гэта, ці то не?
Дзе ж не марыць сэрцам да світання,
Што прыедзеш заўтра да мяне!

Хоць у думках можна сустракацца,
Твае вочы цёмныя кахаць,
Да шчакі любімай дакранацца
...і чакаць, чакаць, чакаць, чакаць.

Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы...

Жнiвень, арэхi i жоўтыя восы,
Што замiналi цябе цалаваць.
Першы маток павуцiны бялёсы.
Пах пераспелай травы ў галавах.

Недзе на пожнi рыпелi калёсы.
Недзе натужна маторы гулi...
Грэшнае шчасце на грэшнай зямлi.
Жнiвень... Арэхi... I жоўтыя восы...