Вершы пра каханне

Пакліканне душы

Як лёгка свечку шчасця пагасіць!
Яе паўсюль чакае небяспека.
Адкуль жа дапамогі папрасіць?
Хто ахвяруе слова ёй " апека" ?

Прагненне свечкі - сэрца запаліць,
Злучыць свой аганёк з ягоным рытмам.
Жаданага каханнем наталіць
І навучыць яго сваім малітвам.

Згараць да тла - пакліканне душы
Маленькай свечкі, чулай і гаротнай...
Няхай яе каханы не маўчыць!
У яго далонях ёй не быць самотнай.

У белым-белым ты ў закутак мой...

У белым-белым ты ў закутак мой
Зайшла і ціхай госцяй пасядзела,
Здалася мне чаромхаю лясной;
Цяпер табою поўны ўвесь пакой,
Нібы й была чаромхаю ты белай…
І мроіцца мне родны кут лясны
І ты, як госця з даўняе вясны.

СЛЯПАЯ БАБА – МОЦНАЯ ЛЮБОЎ

Я думала, што ты найлепшы самы,
Я верыла, што будзеш век са мной,
Ды ўспомніла я мудрасць любай мамы:
“Сляпая баба – моцная любоў”.

Я думала, прайду з табой па свеце,
Не прападу і лютаю зімой,
Народзяцца у нас з табою дзеці –
Сляпая баба – моцная любоў.

Я думала, што за тваёй, нарэшце,
За спінай, як за каменнай сцяной...
Жыву адна на цэлым белым свеце,
Сляпая баба – моцная любоў.

Косы

Як сказаць вам аб прычыне,
Ад чаго так сумна мне, -
Дзве касы ў адной дзяўчыны,
Што ручайкі, на спіне.

А пазнацца давялося,
Так прывабіла сама –
Апавілі сэрца косы,
Што і выхаду няма.

І я мару аб адзіным,
Хай бы косы больш раслі,
Каб, як тыя каляіны,
Праз жыццё мяне вялі.

Ноч. Цемень...

Хоць вочы выкалі.
Аспрэчваю тэму:
Кахаць адвыклі мы?
Бяссонніцу лаўлю за хвост —
Не ловіцца.
Ад цяжкіх думак ложак, нібы мост,
Ломіцца.
Рань. Золак
Размалёўвае нябёсы, нібы алоўкам.
Як на гарачай плойцы
Нервовыя валокны —
Войкаю…
Ціш… толькі
Выхліпвае сярэдзіна:
За долькай долька
І да болек душа
З’едзена.

Мчыцца наша рака паўнаводная...

Мчыцца наша рака паўнаводная.
Мы з табой берагі - непадобныя.

Б'е каханне крынічкаю чыстаю.
Дуб схіляецца кронай вячыстаю.

Масты-рукі над рэчкай ўздымаюцца,
І паглядамі сэрцы яднаюцца.

Ты - круты беражок, я - палогі.
Разыходзяцца наша дарогі.

І бяда ўжо бяжыць, набягае,
Спакваля беражок падмывае.

І бурлівей вада - мора чуецца...
А дзе радасць мая? А ці збудзецца?!

Ты не плач, не крычы, бела чаіца!
Ўсё бывае ў жыцці. Ўсё канчаецца...

Дробны дожджык

— Дробны дожджык
Ды накрапае,
Выйдзі, дзяўчына,
Сэрца жадае.
Выйдзі, дзяўчына,
Сэрца жадае.

— Да цябе б выйшла,
Не пусціць маці.
Яна гаворыць:
"Пара табе спаці".
Яна гаворыць:
"Пара табе спаці".

— Буду да ранку
Цябе чакаці,
Ля тваіх вокан
Буду стаяці.
Ля тваіх вокан
Буду стаяці.

— Ціха, мой любы,
Маці заснула,
Ціхенька выйду,
Каб не пачула...
Ціхенька выйду,
Каб не пачула...

А ў чыстым полі
Вецер гуляе,
Хлопец з дзяўчынкай
Песню спявае.

Першае каханне

Першае каханьне – салодкая мара,
Спадзяваньняў маладосьці рай.
Усё вітае пад каханьня штандарам,
І толькі раніцою – бывай.

Усё назіралася ў ружовым сьвеце,
І словы каханьня ў першыню прамаўляў.
Ружовыя хмаркі прагнаў жыцьця вецер;
Занадта шмат я сябе разгубляў.

І з высновы жыцьцёвых вяршыняў,
Узіраюсь у маладосьці міраж,
Але бачу вакол адну пустыню:
Толькі брудны пыл і пустэча ўабсяж.

Я цябе – забуду...

Я цябе – забуду,
Ты мяне – ніколі!
Стану я свабоднай,
Будзеш ты ў няволі.
Будзеш ты з грашамі,
Толькі без багацця,
Стану я шчаслівай,
Ды не ўбачу шчасця.

БЯССОННІЦА

Двурым

Верагодна, мяне ты не ўспомніў ні разу,
І на здымках агульных ізноў не пазнаў…
Абыякавасць гэту прыняць за абразу?
Я падумаю. Толькі… няўжо навізна
Маіх мар і стасункаў так зможа ўразіць,
Што ты здзівішся мне і ўсклікнеш: “Яна!
Вось жанчына, якая мяне не абразіць,
Не адпрэчыць. Нарэшце ж, наліце віна…”
І абдымеш, і скажаш чаканую фразу:
“Я кахаю, павер мне, ты ў свеце адна!”
Але колькі такіх у бяссонніцы пауз –
Я з табой, мой харошы, ў прыдуманых снах…

Iзноў пабачыў я сялібы...

Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.