Вершы пра каханне

Ты цяпер немагчыма далёка...

Ты цяпер немагчыма далёка.
Вырву з градаў палын і асот.
Але воран – калючае вока –
Прабівае душу навылёт.

Захінуся шалёнаю сьцюжай,
Завяжу вузялочкам кутас.
Чорны воран над белаю ружай:
О, які фантастычны кантраст!

Я сачу, як пялёсткі зьлятаюць,
Як заходзіцца вецер сьляпы,
Рызыкоўна праз боль праступаюць
Кіпці ворана, ружы шыпы.

Адкажы, да чаго б гэта, дружа,
Кружыць, сну разарваўшы кілім,
Чорны воран над белаю ружай,
Як над выстылым сэрцам маім.

Хвіліны пройдуць дарагія...

Хвіліны пройдуць дарагія,
Як пышнае цвіценне траў.
I зменяць дні зусім другія
Той дзень, што шчасце абяцаў.
Так адплывае ўдалеч неба.
Бывай, адзіная з уцех!
Смяюся, калі плакаць трэба.
Журба — калі на вуснах смех.
За што, скажы, твой вобраз мілы
Насіла ў сэрцы, як магла?
I разлюбіць — не разлюбіла.
I зберагчы — не зберагла.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Было.Былі.Была!

Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.

Я выдумаў цябе, ці ёсць...

Я выдумаў цябе, ці ёсць
Ты сапраўды на гэтым свеце,
Як ёсць адчай, як ёсць мілосць,
Як ёсць спякота ў кожным леце.

Калі не выдумаў, тады
Чаму цябе няма са мною
Ля абначэлай чарады,
Пад аблачынай праліўною?

Ля абначэлай чарады
Маіх гадоў, што засталіся
Шукаць забытыя сляды
На доле і ў нябеснай высі.

Пад аблачынай праліўной
Маёй гаркоты і маркоты,
Па той адной, па той адной,
Якую ведаеш даўно ты.

Табой назвалася яна —
Чыя мана, чыя віна...

I ўсе былі табой і не табой...

I ўсе былі табой і не табой.
Адна ты разумела адмыслова,
Што цяжка паўтарыцца слова ў слова
I нельга цень свой засланіць сабой.
Я чуў твой голас цёмнаю парой,
Я сустракаў твой позірк выпадкова.
I ў кожнай не табе абавязкова
Шукаў не абяцаны мне спакой.

Мне б толькі ў поўні выпытаць сакрэты.
Мне б ведаць, што мой сон не існаваў,
Не верыць, што чакаеш не мяне ты,
Пакуль марудна ліставей гартаю.
Цябе, што сам сабе наканаваў,
Ужо, напэўна, так і не спаткаю.

Сланечнік

Мінаюць дні шыхтом бясконцым.
Заўжды пад небам маладым
Табе — маім быць ясным сонцам,
А мне — сланечнікам тваім.

Куды ні пойдзеш, дзе ні звернеш,
У спёку ці пасля дажджу,
Як той сланечнік, сонцу верны,
Я моўчкі ўслед табе гляджу.

Рэўнасць

Чырвонае сонца раптоўным агнём памірае
За сіняй сцяною аблокаў і блізкай разлукі.
Рысь рэўнасці рвецца ўздагон небакраю
I скочыць гатова ў агонь паўз няпэўныя рукі.
Пакінуты шлях набрыняе расстання расою
I згорнецца золка ў бяздонную ноч за гарамі.
Рыхтуецца дождж забыцця —
для пустых парасонаў.
Чырвонае сонца... чырвонае сэрца — згарае.

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Наш першы снег

Тваё здзіўленне не забуду,
Калі нас першы снег сустрэў...
І радасна ўсміхацца буду,
Бо ты мяне ў той час сагрэў.

Снег першы - чысты і прывабны,
І нечаканы, як заўжды,
І кожны год такі няскладны,
Але ж чакаем яго мы!

І наша шчырае каханне
Прыпамінае першы снег...
Але ён не растае ў час світання
І пратрывае з веку ў век.

Пад музыку дажджу – сціхаюць нават гуслі...

Пад музыку дажджу – сціхаюць нават гуслі…
Пад музыку дажджу і мы цішэй быць мусім.
Чароўных пара нот – і небасхіл бліжэй.
Чароўных пара слоў – вузельчык наш тужэй.
У коле перамен, нібы ў апошні раз,
У коле перамен – гучыць нам парафраз…

Пайшла даджу сцяна. Так пойдуць і сябры.
Стаіш ты ля акна – як восень у двары.