Вершы пра каханне

Хвіліны пройдуць дарагія...

Хвіліны пройдуць дарагія,
Як пышнае цвіценне траў.
I зменяць дні зусім другія
Той дзень, што шчасце абяцаў.
Так адплывае ўдалеч неба.
Бывай, адзіная з уцех!
Смяюся, калі плакаць трэба.
Журба — калі на вуснах смех.
За што, скажы, твой вобраз мілы
Насіла ў сэрцы, як магла?
I разлюбіць — не разлюбіла.
I зберагчы — не зберагла.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Неспакой

Ты напісала: “Вельмі мала бываю я з табой.
Не ведаю: благі ці добры,
які характар твой…”
– Мая дзяўчынка дарагая, самому ўнеспакой:
тады даведаешся хто я,
як будзеш ты са мной.

чалавеку не добра ў жыцці аднаму

Чалавеку не добра ў жыцці аднаму,
Сэрца,кветка нібы не раскрытая,
Нехапае ні сілы,ні шчасця яму,
Сэрца-кветка дабром не палітая.

Добрай глебы-кахання не мае яно,
Словам ласкі, як сокам не поўніцца,
Ды жыве нераскрытаю кветкай, адно
І чакае і верыць і моліцца.

Колькi дзён без цябе я сумую...

Колькi дзён без цябе я сумую,
Колькi доўгiх самотных начэй.
Мабыць час я марную ўпустую,
Не пабачыўшы гэтых вачэй.

Iх пабачыць адна мая мэта,
Бо яны саграваюць мяне.
Як жаўнера сiвая кабета,
Што чакае яго нiбы ў cьне.

Маё сэрца яе зноў шукае,
Цябе ўбачыць iмкнецца хутчэй,
Мне сустрэчы з табой не хапае,
Каб каханьня вагонь стаў ярчэй.

А пасьля мы ўзьнiмемся ў неба,
Дакранемся з табою да зор.
Я нiколi цябе не пакiну..
Ты, жыцьця майго сьветлы анёл.

Свечка. Агонь.Пажар...

Свечка.
Агонь.
Пажар.
Недзе Шапэн рыдае.
Душы.
Абдымкі.
Жар.
Веру.
Хачу.
Жадаю.
Высі.
Касцёл.
Арган.
Я ўжо амаль святая.
Мроі.
Палын.
Дурман.
Богу цябе вяртаю.

Парыж

Парыж

Amour, мы засталіся безь нічога,
Няма тваёй, няма маёй віны,
Ты пэўна ведаў, часам лёс благі,
А траціць мне было зусім ня многа.

Няма бяды, бо маю я жыцьцё,
І горкія, чарнільныя тры словы;
Адпеў гучыць агульнай нашай мовы,
І гоіцца павольна пачуцьцё.

Тваім каханьнем сэрца ўжо ня б’е,
Даўно няма на што нам спадзявацца,
Дзе быў наш сад застаўся толькі глыж.

Але, калі прыгадваю цябе,
Не разумею й хочацца спытацца,
Ці ўбачым недзе колісь свой Парыж.

Заглянула сонейка ў мае вакно...

Заглянула сонейка ў мае вакно

Пасярод сьнежаньскай сцюжы.

Я кахаю цябе за то...

І за гэта...

Вось душа расквІтнела, як ружы.

Ад зімы пайшла цеплынь,

Хоць зусім заледзянелы.

Стукне - "дзінь"...

Галінка...

Слоўна водгук мілы.

С'нег пакрыў прасторы -

Белай Пані сюрпрыз.

Я кахаю цябе...

За то!... і за той...

І за гэты капрыз.

Голуб

Я паслаў бы, голуб,
Цябе ў любы край,
Дзе маё каханне,
Дзе мой светлы май.

Мо б занёс праз далеч
Мілай колькі слоў:
Лейлі, ты мне люба,
Жыў я і здароў.

Я сказаў бы, голуб:
Мчыся ў добры час,
Між дзяўчат пазнаеш
Мілую ты ўраз.

Твар яе журлівы,
Хоць на вуснах - смех.
І сядзіць самотна
Між людскіх уцех.

Ты яе пазнаеш,
Бо яна - адна,
Самая з наймілых
Мілая яна.

Што яна - красуня,
Слова нават дам.
Ну, а ці сумуе...
Ты убачыш сам.

Не чаруй

Не чаруй мяне ты зорам,
Не чаруй красой;
Не чаруй сваiм ты горам,
Не чаруй слязой.

Не чаруй ядвабнай коскай,
Ні вусноў агнём...
Не чаруй усмешкай боскай,
Ні святым жыццём.

Не чаруй дзявочым станам,
Не чаруй грудзьмi...
Каб не быў я пакараны
Богам i людзьмi.

Лес галее, як балясы...

Лес галее, як балясы,
Але ўзлесачак вясновы
Пасцяліў свае паласы –
Маладой вясны абновы.

Мо лясун, на плёткі ласы,
Звабіў нас на тыя ўзлескі,
Дзе сарокі точаць лясы,
Быццам нехта трушчыць трэскі.

Пэўна, здзейсніліся казкі –
Мне, прынамсі, так здалося.
Цеплынёй пяшчотнай ласкі
Ўвесну лета пачалося.

Свенціць бусел паднябессе…
Далібог! Усё збылося!
Балазе зязюля ў лесе
Зноў клапоціцца аб лёсе!..

2000