Вершы пра каханне

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Пайшло яно...

Пайшло яно —
незваротнае,
як час, як само жыццё.
Глядзім услед, гаротныя:
"Бывай, бывай, пачуццё!"
Думалі, што ты вечнае,
што нам любіць і любіць.
А выйшла так недарэчна,
што горай не можа быць.
Не ўспамінай нас ліхам!
А ў нашай памяці ты
самым светлым міфам
застанешся назаўжды.
Было ты кроўнае,
роднае,
і вось пакідаеш нас —
такое ж незваротнае,
як жыццё і час.

Тое

Нітка жыцця, што сукалася ў маі,
Туга напнутая, ледзьве ліпіць...
Што на зямлі чалавека трымае?
Тое, што нельга прадаць і купіць.
Гэта — схаваная ў памяці сцежка
Між заінелых, крыштальных бяроз,
Гэта — твая нечаканая ўсмешка,
Што асвятліла расхлістаны лёс.
Зорку надзеі лаўлю на ляту я,
Каб патрымаць і табе перадаць...
Што нас у свеце падманным ратуе?
Тое, што нельга купіць і прадаць.

Дазволь...

Дазволь цябе любіць, як кветачку на полі,
Як явар малады, што над ракой стаіць,
Як залатую птушку, што жыве на волі,
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за песню, што я чую,
За срэбны гучны смех, што чыстатой звініць,
За вочы ясныя, за душу маладую
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за светлыя часіны,
Якія ты даеш мне ў шчасці перажыць,
За шчырае натхненне, мілая дзяўчына,
Дазволь цябе любіць.

ЗВОНКІ ВЕЧАР

Званочкі хаваюцца ў травах,
Званочкам і ў полі не цесна.
І шчыра звіняць, і ласкава
У хлебе жытнёвым і песні.

На дрэвах смяюцца лісточкі,
Ад звону рачулка самлела.
Развесіла лета званочкі
У небе жаўроначкам смелым.

Звіняць трактары і камбайны,
Звініць малако аб даёнкі.
Прыслухайся, як незвычайна,
І вечар крыштальны і звонкі.

І звонкае, звонкае сэрца –
Яму так і хочацца волі.
Трымай, бо ад шчасця сарвецца
І… адгукнецца болем.

Знаёмствы. Размовы. Сустрэчы...

Знаёмствы. Размовы. Сустрэчы.
Той першы, прыцішаны вечар.
Той першы наш мёд-пацалунак...
Душы закранутыя струны.
Абдымкі. Пяшчота. Прызнанні.
Ад вечара і да світання.
I кветкі, што зорнай купальскаю ночкай
спляліся ў адзін незабыўны вяночак.
Імгненні. Хвіліны. Гады.
I першых разладаў ліхія сляды.
Работа. I сум. Успаміны.
Пяшчота і ласка — дачушцы й сыну.
А тыя сустрэчы й мёд-пацалунак
жывуць толькі ў снах ды затоеных думках.

Зіма зышла…

Зіма зышла…
Вясна!..
І яблык першы
ў тваёй руцэ спакусліва дрыжыць.
І для цябе адной -- маленне вершаў,
Бо толькі ты мне дазваляеш жыць.

ЖЫВУ ДЛЯ ЦЯБЕ

Тая, што пакахаў ува мне,
Якою, як вокам сваім даражыш,
Якая астудзіць заўсёды твой гнеў
І дапаможа бяду перажыць,
Магчыма, не лепшая і не ўзор
Пяшчоты, сціпласці і дабраты…
Жыву для цябе, каб не зведаць дакор,
Каб мною быў задаволены ты.

ЗДРАДА

Нічога ты мне не парадзіш,
Не прыраўнуеш ніколі,
Табе пачынаю я здраджваць
Насуперак сэрцу і волі.

Ну што ж, хай буду распуснай,
І з кожным, напэўна, страснай.
Чаму ж, выціраючы вусны,
Я чую сябе няшчаснай?..

ЗАГАДКА НА ЗМЯРКАННІ

Ты велічная будзеш у маўчанні,
Прыгожая ад трапяткога слова,
Чароўнаю загадкай на змярканні,
Калі прымусіш пакахаць нанова
Мужчыну, што пагрэбаваў аднойчы
Тваімі вуснамі, саспелымі для шчасця,
Вачыма-вішнямі, тым позіркам дзявочым,
З якімі лёгка быць на ўласным свяце!

Забыўся, ці проста стаміўся...

Забыўся, ці проста стаміўся
Ад розных жыццёвых нягод.
Ты нават даўно мне не сніўся,
Схаваўшыся за гарызонт.

За лесам, за рыскаю рэчкі,
Гуляе там рэха – як боль,
І ўспомніць цябе – небяспечна,
Хоць з рэхам сустрэцца дазволь.

Дазволь цябе памятаць сонцам,
Заранкаю доўга гарэць,
Дазволь цябе раніцай роснай
Аднойчы, як Бога, сустрэць.