Вершы пра каханне

ЗАВАЛОДАЦЬ НЕ МУШУ Я СЭРЦАМ....

ЗАВАЛОДАЦЬ НЕ МУШУ Я СЭРЦАМ.
І ЗАСТАЦЦА НЕ МУШУ У ІМ.
БОЖА ПРАВЕДНЫ, МНЕ Ж КУДЫ ДЗЕЦЦА
АД МАЛАНКІ, ШТО Ў СЭРЦЫ МАІМ.

МЫ ЧУЖЫЯ З ТАБОЙ ПАЛАВІНКІ,
НАМ ПАД ЗОРАМІ НЕ МІЛАВАЦЦА
І НЕ ЦЕШЫЦЦА ЎСМЕШКАЙ КРЫВІНКІ,
НАЗАЎСЁДЫ НАМ ТРЭБА РАСТАЦЦА.

НАПАСЛЕДАК ДАВАЙ ПАГАВОРЫМ,
НАТАЛІМСЯ ІМГНЕННЕМ ХВІЛІНКІ
І РАСТАННЯМІ СЭРЦЫ АДОРЫМ,
МА ЧУЖЫЯ З ТАБОЙ ПАЛАВІНКІ.

Ты мне вясною прыснілася

Летняя ночка купальная
Яснай растаяла знічкаю.
Падаюць зоры світальныя
Ў чыстыя воды крынічныя.

Ой ты, дзяўчыначка мілая,
Як жа ты свет упрыгожыла.
Ластаўка ты легкакрылая,
Светлы мой сон растрывожыла.

Ты мне вясною прыснілася
Неразгаданымі чарамі,
Сэрца парыўна забілася
Вольнымі крыламі-марамі.

Пэўна, цябе, ненаглядная,
Стрэў я часінай удалаю.
Ты мая доля спагадная
I не шкадую німала я.

Першае каханне

Я думала даўно забыла
Хлапца таго з блакітнымі вачыма,
На золку песню салаўя,
Духмяны бэз ля ручая.
Сцяжынку ў полі, ядраныя росы,
Вяночак з кветак на русявых косах...
Мне з ім не суджана ў жыцці
Адной дарогаю ісці.
Вятры шугаюць, маразы, завеі,
Ды толькі ў сэрцы недзе палымнее
Усе мінулыя гады
Каханне першае заўжды.

Хвіліны пройдуць дарагія...

Хвіліны пройдуць дарагія,
Як пышнае цвіценне траў.
I зменяць дні зусім другія
Той дзень, што шчасце абяцаў.
Так адплывае ўдалеч неба.
Бывай, адзіная з уцех!
Смяюся, калі плакаць трэба.
Журба — калі на вуснах смех.
За што, скажы, твой вобраз мілы
Насіла ў сэрцы, як магла?
I разлюбіць — не разлюбіла.
I зберагчы — не зберагла.

Я дыханнем сваім аднойчы...

Я дыханнем сваім аднойчы
Тваіх вуснаў крануцца мару
Пасярод звар’яцелай ночы
На ускрайку бязмежнай хмары

Я вільготнасць твайго пагляду
Вып’ю ўсю да апошняй кроплі
Пад чароўнай ночы прыглядам
Я дрыжаць буду свечкай крохкай

Даставаць будуць пальцы гукі
З незнаёмых вяршыняў свету
У сімфоніі мае рукі
Уладкуюць сугуччы гэты

І калі мой анёл тужлівы
Узмахне крыламі уверсе
Мне не страшна ужо мажліва
Мне не жудасна і памерці

Максім і Вераніка

Максім і Вераніка

…дзённік патрабуе шчырасці,
шчырасць патрабуе смеласці…

У імені яе – імёны тых жанчын
зашыфраваны кодам таямнічым,
якіх я напаткаў пазней, але пры тым
я застаюся верным Вераніцы.

У імені яе я выразаў, як бог,
свой лёс, адлюстраваны да драбніцаў.
Каб нават пакахаць усіх жанчын я змог,
я застаюся верным Вераніцы.

У дрэва на кары – не літар карагод –
яе імя, бы сонца, прамяніцца.
Хай на зямлі, як сон, мінаюць сотні год,
я застаюся верным Вераніцы.

Жаданьне.

п. О.
Жаданьне.

Не мае слоў, не мае цяму,
Ды й без’языкае яно,
Гэта кіпучае жаданьне
Рукі крануцеся тваёй

І прытуліцца моцна-моцна
Да стану гнуткага твайго,
І захлынуцца хваляй стогна,
Як вепр паранены - крывёй.

Яно без слоў, яно няўцямна,
Без’абаронна, нібы воск:
Жаданьне гэтага каханьня
З душы няўрымсьлівай маёй.
-03.09.20.

Я прасіў кахання ў Бога

Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.

Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.

І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.

Месяц

У сонным небе месяц заблудзіўся,
Бо збочыў на нязручную дарогу.
І да мяне на ночку запрасіўся.
Прынёс здалёк здзіўленне і трывогу.

О месяц, месяц ! Вольны ты, як вецер,
Сябруеш з кожнай зоркай у блакіце !
Няўжо табе так тужна у нябыце,
Што на зямлі мяне ты запрыкмеціў ?

А ён маўчаў. І цешыў мае вочы.
І запалёна рукі цалаваў.
Так і стаялі - двое сярод ночы,
Пакуль самотны ранак не настаў.

Срэбраны лак

Адштурхніся смялей,
паляці ў нябёсы...
Шэры колер звычайна
прыкмета тугі.
Распляліся бярозы
шыкоўныя косы...
Даравання не будзе:
свой лёс не малі.
Сцісні нервы ў кулак,
кінь зноў позірк нясціплы
на вясны прыгажосць,
на квітнеючы мак,
на касцёр, на спатканне,
на профіль нязвыклы,
на адбіты ў люстэрку
мой срэбраны лак.

Кахаю

замяло ўжо ўсе сляды
па дарозе да нашага раю
усё роўна са мною ты
ува мне. я цябе адчуваю
блытаюць сеці мяне, правады
дзень і ноч ў інтэрнэце блукаю
усё роўна са мною ты
ува мне. я цябе адчуваю
дзень за днем мінаюць гады
я сталею. сябе шукаю
адно нязменна: са мною ты
ува мне. я цябе кахаю!