Вершы пра каханне

Дзякуй, дзіўная, за каханне!..

Дзякуй, дзіўная, за каханне!
Дзякуй, юная, за любоў!
Да былога няма вяртання.
Я ж вяртаюся зноў і зноў.

He забылася. He збылося.
He збалела да гэтых nop.
Чую ноччу я адгалоссе...
Днём даймае мяне дакор.

Што ж, няхай на паўвека — суму!
Што ж, няхай на жыццё — бяды!
Пра цябе саграваю думу,
Як цябе саграваў тады...

Любоў прыходзіць

На стромным беразе ракі
Углядзеўся я ў бег аблокаў
Яны ішлі ва ўсе бакі…
Без ног, без слоў, без крокаў.

Не гледзячы ні ўніз, ні ўверх
Ляцелі птушкай каляровай
І нечапляючыся стрэх
Ляцелі быццам бы ўпотай…

Але любоў ідзе не так
Прыхозіць хваляй з мора…
Нясе з сабой і радасць, гора,
Пачуццяў палымяных мак.

Глядзеў я ўдалеч сінявокую
Глядзеў, плывуць павольна хвалі неба…
Любоў прыходзіць у аднабокую
Жыцця палову… мусіць так і трэба.

Цябе кахаю я вышэй за зоры

Цябе кахаю я вышэй за зоры,
Мацней за моры, што руйнуюць горы,
Пяшчотней за вясновы цёплы дзень.
І тое – словы, але поўны я надзей,
Што іх не толькі сэнс, а сэрцам адчуванне
з тваёй душою й розумам ва ўнісон і грае, і спявае.
І я малю жыцця майму к табе каханню,
на імгненне большага за час неспадзявання,
як вечнасць ахіне бясконцы цень.

Каханне не вярнуць

Ужо даўно згубіліся дарогі,
Якія ў маладосці ішлі да нас.
Пацерліся аб быт трывогі.
Каханне знёс імклівы, жорсткі час.

Сапраўдныя пачуцці засталіся,
Бясспрэчна, ціха ў сэрца заляглі.
Дарогі нашы, што ж вы разышліся,
Гармоніі каханню не далі?

Жадаю на імгменне сапраўды сустрэцца,
У вочы любыя таемна зазірнуць,
Пайсці і больш не азірнуцца:
Назад каханне болей не вярнуць.

Скажы мне, бацька...

- Скажы мне бацька, людзі баюць:
Хто пакахаў - губляе зрок.
Сляпым каханне называюць.
Ці гэта праўда?

- Ах, сынок!
Яны, мо, рацыю і маюць,
Але ж ці ты - не аптыміст?
Затое шлюб, у які ўступаюць,
Павер мне - лепшы акуліст...

Восеньскі парк

Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе
Я лісьце, што віхор твой восеньскі нясе
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Марозны твой уздых атрутаю заб'е
І буду крозай я, і буду шэптам ветру
Каханы: гібель ты мая, маё паветра
Я дыхаю табой, я дыхаю цябе.

Ты — мой любы, мой каханы...

Ты — мой любы, мой каханы,
Мой адзiны i жаданы.
Ты — мой блiзкi i далёкi,
Мой прыгожы, яснавокi.
Ты — сустрэча i расстанне,
Ты — i ранак, i змярканне.
Ты — мой боль, маё жаданне,
Смутак, радасць i чаканне.
Зацвiтуць вясной рабiнкi,
Можа сыйдуцца сцяжынкi.
Сэрца знойдзе той спакой,
Як сустрэнемся з табой.

15.08.03

Кахаю, кахаю, кахаю

Любую гарбату зраблю табе на нач,
Пра глупствы жіццёвыя распавядая:
Здзіўленне, усмешка і ціха “Дабранач” –
Вось так шчыра, моцна цябе я кахаю.

То радасць са мною, то сум свет хапае –
У стане любым я быць разам жадаю.
Маўчанне самотным з табой не бывае –
Прызнаць не баюся, што моцна кахаю.

Як раніцай сонца дзень новы вітае,
Таксама з табой жвава я пачынаю:
Убачу як вецер з акна калыхае
І тройчы прамоўлю Кахаю,
Кахаю,
Кахаю…

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.

Мы сустрэнемся потым з табою...

За мяжою зямнога жыцця.
Дзякуй, Божа, за шчасце такое,
За любоў, за агонь пачуцця.
Хай не ведае сэрца спакою,
Успамін аб мінулым гарчыць —
Мы сустрэнемся потым з табою,
Не дарма ж мы прыходзілі жыць?
Немагчыма, каб хтосьці парушыў
Наканованы Госпадам шлях,
Калі звёў пры жыцці нашы душы,
Не разлучыць Ён іх і пасля.
На зямлі не даецца без бою,
Нават сколак ад шчасця вянца —
Мы сустрэнемся потым з табою,
За мяжою зямнога жыцця.

Ты і я

Ты і я: пралеска ў снах бурану,
Дрэўца вішні ў ярасным агні,
Кропля на спіне Левіафана,
Радуга на крылах навальніц.

Пад дзевятым валам ветразь ніцы,
Верас, што агнём абняў пярун,
Павуцінка ў пекле навальніцы, —
Адкажы на вуха ўладару,

Як мне здужаць ураган і вецер,
Вечны мой, зацяты, страшны бой?
Як мне, моцнаму, пражыць на свеце
Без цябе, танюткай і слабой?