Вершы пра каханне

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.

Паэта аб каханні не змаўкаюць...

Паэта аб каханні не змаўкаюць
з часоў, як свет стаіць.
Яно нясе пакуты, здзекі,
ды кожны мроіць, сніць
і аж да смерці
надзеі не губляе.
У маладосці я хацела,
пачуцці ветрам каб,
маланкаю былі.
Цяпер хачу, каб рукі разам,
і поруч моўчкі быць.

Беларуская мадонна на зыходзе дня

Беларуская мадонна на зыходзе дня:
З цеплынёй душы прыгожай у моры хараства.
Усмешка паглынула думак мітуслівасць,
У гармоніі сапраўднай - простая ўласцівасць.

Я вярнуся к табе на світанні

Я вярнуся к табе на світанні,
Ты мяне зразумееш наурад.
Я з пакутай сустрэну маўчанне,
Ці ты рад, ці зусім ты не рад -
Мне не трэба тваіх адчуванняў!
Я вярнуся к табе на світанні,
Я вярнуся к табе ў буру, у град.

Ты мяне правядзеш да каміну,
У сэрцы ролю ізноў аддасі
Каралеўны, царыцы, багіні,
Сам сябе ты загубіш у гразі.
Я ў той час непакорліва згіну,
Зноў убягу, без прычыны пакіну.
Ты чакай, і у неба прасі.

Я вярнуся к табе на світанні,
А пакуль пражывеш без кахання.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Кветкаю цвіце...

Пакуль каханая —
Сусвет перапаўняе.
А знелюбее — засланяе свет.
Ды палыном гарчыць
Забыты след
Да небакраю.

Пакуль святочная —
Святлом душу нядзеліць,
Штодзённай стане — цемрай ахіне.
Ды вугальком віны
На самым дне
Журбу надзеліць.

Пакуль нячутая —
Палоніць кожным словам,
Пачутая знікае ў немаце.
I здрада жоўтай кветкаю цвіце,
Балігаловам.

Заглянула сонейка ў мае вакно...

Заглянула сонейка ў мае вакно

Пасярод сьнежаньскай сцюжы.

Я кахаю цябе за то...

І за гэта...

Вось душа расквІтнела, як ружы.

Ад зімы пайшла цеплынь,

Хоць зусім заледзянелы.

Стукне - "дзінь"...

Галінка...

Слоўна водгук мілы.

С'нег пакрыў прасторы -

Белай Пані сюрпрыз.

Я кахаю цябе...

За то!... і за той...

І за гэты капрыз.

Санет кахання

Чаго саромецца, – ты у маім сенеце,
Як у аазісе закінутым, адна,
Надзейна ахаваная штодня
Ад цынікаў, якіх нямала ў свеце.

Ты мне здалёк, каханая, відна
На беразе нясходжанага лета.
Адзенне ўсё тваё – вяночак з кветак
На галаве, нібыта цішыня.

О ява маіх вечных летуценняў,
Не трэба лепшага табе адзення!

І я заўсёды буду берагчы
Тваю цнатлівасць светлую аддана.
Ты не саромейся мяне. Бо ты адна, лічы,
Ў маім санеце беражна схавана.

Над белым светам сумавала танга...

Над белым светам сумавала танга.
I зноў i зноў у песеньцы старой
Мне чуўся сум апошняга расстання -
Ды не чыйгосьцi, а майго з табой.

Майго з табой!.. I зноў i зноў ад болю
Сцiнала сэрца, кроiла, пякло, -
Хаця на белым свеце ў нас з табою
Яшчэ i першай стрэчы не было.

ПОЗНЯЕ ПРЫЗНАННЕ

Т. А.
Лячу з дарогай – у нябёсы…
А крылы дома засталіся.
Я часта думаю пра лёс свой:
Ці ўсе жаданні хоць збыліся?..

Кахаў Жанчыну і кахаю
І Ёй удзячны да магілы
За подых весні, зелень маю,
З якіх я п’ю жыццёвы сілы.

Лячу з дарогаю праз вецер…
Мне Бог паслаў у век імклівы –
Яе, адзіную на свеце,
І толькі з Ёю я шчаслівы!..

Музей

Адгарэла любоў —
адзін счарнелы падмурак.
Яго мулкія камяні
не паносіш з сабою,
таму
маўклівымі вечарамі
і стварыў я музей Кахання.

Мноства людзей
прыходзіла ў гэты музей.
Адны абураліся,
другія смяяліся ці плакалі —
мне было ўсё роўна:
толькі не чапалі б рукамі...
I ўсё ж я музей не збярог —
прапалі ўміг экспанаты,
калі да мяне на парог узышла ты…