Вершы пра каханне

На тваіх грудзях

Адпачыць на грудзях тваіх
Я няспынна мару і бачу,
Як сядзім мы побач удваіх
Не адчуўшы ні ў чым нястачу.

Чула туліш да сэрца мяне
І пяшчотныя дарыш абдымкі.
Як спакойна мне быць ля цябе!
Усё аддам за такія хвілінкі.

Я дыханне сваё затаю,
Прытулюся мацней усім целам
Да цябе і скажу, што люблю
І адчую ў душы сваёй неба.

Сэрца з сілаю б'ецца тваё,
Мне аддаць сябе хоча без рэшты...
Я ў далонях схаваю яго
І скажу яму тайнае нешта...

Сланечнік

Мінаюць дні шыхтом бясконцым.
Заўжды пад небам маладым
Табе — маім быць ясным сонцам,
А мне — сланечнікам тваім.

Куды ні пойдзеш, дзе ні звернеш,
У спёку ці пасля дажджу,
Як той сланечнік, сонцу верны,
Я моўчкі ўслед табе гляджу.

Няўжо і праўда ўсё – усё адно?

Няўжо і праўда ўсё – усё адно?
Няважна мова і размова?..
Гляджу напружана ў акно,
Як быццам мне там нешта нова.

І нібы проста незнарок
Паглядаў рэдкіх пазбягаю,
Я твой запомніла урок
І болей знаць цябе не знаю.

Маўчу

Маўчу,
бо гэта значна больш за словы.
Маўчу,
бо словы цяжка падабраць.
Маўчу
і ўсцяж сустрэч чакаю новых.
Маўчу,
але не вечна мне маўчаць!

Прабач,
што пацалункам не вітаю.
Прабач,
што не кажу прызнання слоў.
Прабач,
нічога я не абяцаю.
Прабач,
што з сэрца я ганю любоў...

Люблю,
як прамянееш ты ўсмешкай.
Люблю,
вачэй блакітных глыбіню.
Люблю,
з табой ісці адною сцежкай.
Люблю,
каханая, люблю...люблю...

НЕЗАНЯТАЯ

Сцежкі вытапчу я ў травах,
Непакошаных, нязжатых,
Каб забыцца там на славу
Адзінокай, незанятай.

Не трапляцца каб на вочы
Улюбёных і зласліўцаў,
Каб нікога не сурочыць
І ад крыўды не стаміцца.

Каб адчуць невінаватасць,
Калі ў травах адшукае,
Непакошаных, нязжатых,
Хто адну мяне кахае.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

НЕЗАВЕРШАНЫ НАЦЮРМОРТ

Я размаўляю з нематой:
З нямымі сценамі і столлю,
З крыштальнай вазаю пустой,
Напоўненаю звонкім болем.

Я размаўляю не з табой,
Калі ўтрапёная, нямая.
Мне не патрэбны звонкі боль
І ваза на стале пустая.

Адмоўлюся ад нематы
І стану шчыраю з табою,
Як толькі вазу ўквеціш ты
І сэрца вызваліш ад болю.

Босая зорка

Зорка босая йшла па зямлі.
Я хацеў ёй купіць чаравічкі.
Толькі як згаварыцца,
Калі
У яе незямныя прывычкі.

Зорка босая йшла па расе,
I сляды яе не астывалі.
I вятры слугавалі красе.
Халады ад яе адставалі.

Зорка босая йшла нацянькі,
Бо спазніцца баялася дужа.
Дзе ступала, цвілі васількі,
Дзе стаяла, ўсміхалася ружа.

Зорка босая йшла ў тумане
Кладкай зыбкай над хітрай вадою,
Зорка босая йшла да мяне,
Каб аднойчы назвацца табою.

БЫВАЙ

Скажы сваё “бывай”
І назаўсёды знікні,
Там вырасце трава,
Дзе мы стаяць прывыклі.

Ніяк не ўспамінай
І з сэрца свайго выкінь,
Скажы сваё “бывай”
І назаўсёды знікні.

Хай спаляцца масты
За нашаю спіною.
Ну што ж, такі ўжо ты,
Ну што ж, раз не са мною…

Скажы, скажы “бывай”
І з сэрца свайго выкінь…
Ты просіш дараваць?
І…падазрэнні зніклі.

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»

1915

У памяць запрасіла год далёкі...

У памяць запрасіла год далёкі,
Той майскі дзень…(Я так вясну люблю !)
Як погляд твой – блакітны і глыбокі –
Заставіў сэрца падаць на зямлю.

Твой бляск вачэй і ўзлёт чарнявых веяў,
Спляценне шчырых, сарамлівых слоў–
Мне успамін вярнуў, слязу навеяў.
Як мала трэба… І шчаслівы зноў…

У памяць я вяртаю дзень далёкі
Чвэрць веку ўжо. Як хутка дні ляцяць!
А погляд твой – блакітны і глыбокі–
Зрывае сэрца долу – не ўтрымаць!