Вершы пра каханне

Віланэль

Цёплы спеў віяланчэлі,
Струнаў ціхі перазвон...
Ласкі-пешчы загучэлі.

Вобраз твой — у акварэлі.
Перадаў мне патэфон
Цёплы спеў віяланчэлі.

Гукі ў стройнасці мякчэлі,
Віўся з альтам барытон, —
Ласкі-пешчы загучэлі.

Мае вочы заблішчэлі,
Як пачуў я дзіўны звон,
Цёплы спеў віяланчэлі.

А ў душы маёй ярчэлі
I валошка, і рамон.
Ласкі-пешчы загучэлі.

Можа ў гэтай віланэлі
Звяжа нас з табою кон —
Цёплы спеў віяланчэлі...

Ласкі-пешчы загучэлі.

Чаканне

Чаканне.
Спатканне.
Вітанне.
Размова.
Без слова
На мове
Кахання.
Світанне.
Чаканне.

З далёкага

Калi вясною закукуе
Зязюля ў лесе ранiцой,
Ты прыгадай вясну другую,
Сустрэчы нашыя з табой.

Згадай ўсё што сэрцу мiла,
Што сэрцу дорага было,
Забудзь, што ўсё адгаманiла,
Адкукавала, адышло.

Згадай усё што нам жадала
Зязюля ў гучным гушчары
Забудзь што ў хованкi гуляла
Жаданне з намi да зары.

Забудзь што рэху не вярнуцца
Нi да цябе, нi да мяне,
Забудзь!.. Хай сэрцы адгукнуцца
Адно другому па вясне.

Сноп апошні залатога жыта...

Сноп апошні залатога жыта
Застаецца ў памяці палос...
Гэтак і цябе не скосіць лёс —
Мною ты не можаш быць забыта.

Нават і тады, калі б імгла
Вочы мне засыпала зямлёю,
Калі б я забыты быў табою,
Мною б ты забыта не была.

Учора шчасце толькі глянула нясмела...

Учора шчасце толькі глянула нясмела, –
I развеяліся хмары змрочных дум.
Сэрца чулае і млела, і балела,
Радасць душу мне шчаміла, быццам сум.

Усё жыццё цяпер, як лёгкая завея.
Кнігу разгарнуў – а не магу чытаць.
Як зрабілася, што пакахаў цябе я, –
Хіба знаю я? Ды і нашто мне знаць?

Восень. Цемра...

Восень…цемра, хмары ночы.
Раннем дождж сячэ з пляча.
Грэюць сэрца твае вочы
Толькі побач іх няма.

За вакном не тое свята…
Вецер вые ды крычыць.
І так смачна пахне мята,
Зорка ярка зіхаціць.

Быццам сон успамін далёкі,
Праплывае ўвышыні…
Да цябе мільёны крокаў
Я прайду ў цішыні.

Восень скардзіцца няхай,
Лісця, гразь на шлях кідае.
Пройдзе час і будзе май…
У ясным небе сонца ззяе.

Восень, цемра, хмары ночы…
Да сустрэчы мільён крокаў.
Мне б убачыць твае вочы
Глыбінёй глыбей аблокаў.

Кахаю

замяло ўжо ўсе сляды
па дарозе да нашага раю
усё роўна са мною ты
ува мне. я цябе адчуваю
блытаюць сеці мяне, правады
дзень і ноч ў інтэрнэце блукаю
усё роўна са мною ты
ува мне. я цябе адчуваю
дзень за днем мінаюць гады
я сталею. сябе шукаю
адно нязменна: са мною ты
ува мне. я цябе кахаю!

Ты кахаў мяне, як ніхто...

Ты кахаў мяне, як ніхто,
Як ніхто не кахаў ніколі!
У кахання твайго ў палоне
Засталася навекі я.

Захліснулі мяне пачуцці -
І твая, і мая ў тым віна.
У кахання твайго ў палоне
Засталася навекі я.

Час ідзе несупынна, міжволі,
І над ім ў нас улады няма.
У кахання твайго ў палоне
Застаюся навекі. Адна.

Грэх

Вуснаў дзявочых гарачы давер...
Тут не ўладарыць каханне.
“Божа, прабач, не хацеў я, павер...”-
Звычная споведзь пад ранне.

Хтосьці прамовіць: “Хіба ж гэта грэх?
Плюнь і забудзь, прыжывеццца”.
Грэх не расколеш, быццам арэх.
Ён на душы застаецца.

Ты мне вясною прыснілася

Летняя ночка купальная
Яснай растаяла знічкаю.
Падаюць зоры світальныя
Ў чыстыя воды крынічныя.

Ой ты, дзяўчыначка мілая,
Як жа ты свет упрыгожыла.
Ластаўка ты легкакрылая,
Светлы мой сон растрывожыла.

Ты мне вясною прыснілася
Неразгаданымі чарамі,
Сэрца парыўна забілася
Вольнымі крыламі-марамі.

Пэўна, цябе, ненаглядная,
Стрэў я часінай удалаю.
Ты мая доля спагадная
I не шкадую німала я.

Галіна.

(Маім знаёмым жанчынам з цудоўным
імем Галіна прысвячаецца)

Галіна… У перакладзе - цішыня…
Нясе жыццё нячутна, непрыкметна
Маўкліваю іконаю адметнай,
Што асвятляла кут у курэня…
Бязветранасць лагоднае галінкі
Ахоўвае ад хмар яе пагляд
І бабінага лета лістапад
Карункамі звівае павуцінкі
У таемны і загадкавы ўзор,
Які, як німб святы над галавою,
Лунае ў яе сэрцы дабрынёю
І цемру асвятляе шляху зор.

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2015
Свидетельство о публикации №115121909686