Золак павіс на карунках фіранак.
Пахне блінамі і каваю ранак.
Мама шчыруе на кухні, спяшаецца:
Дзень запаліўся – сям' я прачынаецца.
Дзённік уважліва сынаў гартае,
Стужкі ў касічкі дачцэ заплятае,
Тату кашулю старанна прасуе
Белую. Надта ж да твару пасуе.
Ванна свабодна. Сняданак глынулі.
У яслі – дачушка, у школу – сынуля.
Мужу – ссабойку: на працы запара!
Цмок! Расквяціліся ўсмешкі на твары.
Тчэ трывога ўзоры над душой:
Зноў вальсуе непагода зранку.
Памалюся ў цішыні святой,
На акне не захіну фіранку.
Утапіла вочы ў прастор:
Дзесьці там за сотні кіламетраў
Едзе па шашы і твой «матор»,
Падстаўляе твар жалезны ветру.
Думкамі цябе дамоў вяду.
Сцежку табе з зораў вышываю.
Адвядзе ліхую хай бяду…
Родны мой, я так цябе чакаю.
Пастукаўся ў шыбу верабейка.
От шчабятун, не даў дагледзець сон.
Прыадкрываю склееныя вейкі:
Сядзіць – мой шэра-рыжы паштальён.
Праз фортку крошак хлебных сыпанула:
“Частуйся, дружа, будзеш прылятаць!”
Да сэрца спадзяванне прыільнула:
А можа? Як жа цемры прычакаць?
У акно пастукаў вечар навагодні.
І чую: хтось ступае на парог!
– Вам тэлеграма! Ну й мароз сягонні…
У памяць запрасіла год далёкі,
Той майскі дзень…(Я так вясну люблю !)
Як погляд твой – блакітны і глыбокі –
Заставіў сэрца падаць на зямлю.
Твой бляск вачэй і ўзлёт чарнявых веяў,
Спляценне шчырых, сарамлівых слоў–
Мне успамін вярнуў, слязу навеяў.
Як мала трэба… І шчаслівы зноў…
У памяць я вяртаю дзень далёкі
Чвэрць веку ўжо. Як хутка дні ляцяць!
А погляд твой – блакітны і глыбокі–
Балюча успаміны б’юцца.
І сэрца каменем ляжыць.
Табе не хочацца вярнуцца?
Ты не пакутуеш, скажы?
Зноў думка з думкаю сплятуцца…
Бяссонніца – сястра душы.
У сон прашуся акунуцца.
Ці снюся я табе? Скажы.
Надзеі павуцінай рвуцца…
І мы – у шчасця на мяжы.
А ты не хочаш азірнуцца
І позірк мой злавіць?.. Скажы!
* * *
– Кажаш, не забыў, успамінаеш?
Ну а як жыццё тваё цяпер?
Штось вачэй , гляджу, не падымаеш,
І нясвежы з гальштукам каўнер.
Кажаш, жонка поварам працуе?
Надта не заўважна па табе.
Ну а сам? Камерцыя. Гандлюеш.
А яшчэ? Бывае сніш мяне?
Ну а дзеці? Сын? Увесь у татку.
Малайчына! Як завуць? Ілля.
А чаму хацеў дачку спачатку?
Вось дзівак! Каб даць маё імя…
А жытло? Здымаеш за даляры?
* * *
Заснула сонца на кусце чаромхі.
Гуллівы касцярок гарыць-трашчыць.
Гітары пераліў – раманс чароўны…
О, як бы галаву мне не згубіць!
Лаўлю твой погляд сумны, адзінокі,
Спавіта сэрца крыўдаю нямой.
Чужы і родны, блізкі і далёкі,
Каханы …
Ды не мой, не мой, не мой!
* * *
Мароз злаваўся не на жарты.
Не да спатканняў, з хат не руш!
А ты, упэўнены і ўпарты,
Прыйшоў… з букетам змерзлых руж.
А я ў танюсенькіх панчошках
(У мамы, пэўна, здаўся б шок)
Хавалася аж «да няможна»
У твой кудлаты кажушок.
І не было лістоў бальнічных,
І колькі зім ужо сплыло…
А я ў панчошках эластычных
Неспадзяваны твой званок .
Струмень касмічнага дыхання.
Я глухну ад твайго маўчання.
Неспадзяваны твой званок.
То крык, то смех, і вось - маўчок.
Стрывае ўсё маё каханне:
неспадзяваны твой званок,
струмень касмічнага дыхання.
Твае я веі перарывістым дыханнем
не адагрэў у студзеньскі мароз.
Адно шаптаў, нібыта заклінанне:
«О бог мой, чуеш, гэта усур'ёз!».
Тваю я ўсмешку лютаю завеяй
не засцярог. Зацалаваць не змог.
Абледзянела. Як і твае веі.
«І гэта усур'ёз?- спытаў мой бог.
Твая рука з ангоркавай пальчаткі
Маёй шчацэ цяпла сыпнула ўміг.
Каханая! Каб не твая «пячатка»,
Маё «ўсур'ёз» піло б апошні ўдых.
«Несвоевременность – вечная драма, где есть Он и Она» И.Тальков
Ізноў кармлю падманам вочы,
што кветкі ў вазе – ад цябе.
Ізноў кульгае, а не крочыць
гадзіннік сонны на сцяне.
Яшчэ з праменьчыкам гуляе
Твой фотаздымак на стале.
І вера зрэдку суцяшае:
«Ну пачакай яшчэ»… Але
Тваіх гербераў вейкі звялі,
* * *
Свежасцю
дыхаюць
ноччу купальскаю
зоры.
Водар травінак і кветак
святочная ночка
удыхае.
Кветкі і травы
расой наталяюцца
й зоркавым срэбрам.
Дом мой,
спакоем спавіты,
удыхвае фарбу.
Ціха сцялюся.
Жагнаюся.
Дыхаю шчасцем.
***
***
Я, магчыма, не ўмею кахаць,
каб да слёз,
забыцця,
да мурашак.
Не магу пра пачуцці сказаць…
Ды і ты… Ты так рэдка мне кажаш
Пра каханне,
пяшчоту,
жаданні…
Божа мой! Ці чакаю я слоў?
Я чытаю адказ на пытанні,
калі ў вочы гляджу табе зноў.
Бласлаўляю тваю усмешку,
таньчаць думкі ў маёй галаве.
Я падгледзела: у застрэшку
наша шчасце святое жыве.
ЖАНЧЫНА
Добрая. Маўклівая. Самотная.
Мяккая. Прывабная. Душэўная.
Шчырая. Жаданая. Салодкая.
Чулая. Таемна- задуменная.
Смелая. Суровая. Рашучая.
Упартая. Упэўненая. Спрытная.
Гордая. Гарачая. Калючая.
Любая. Чароўна-аксамітная.
Сотні слоў сплятуцца ў адзінае,
Не любіць якое немагчыма.
Хай ляціць да зораў жураўлінае,
Слова непаўторнае “жанчына”
Дбайная. Руплівая. Нястомная.
– Кажаш, не забыў, успамінаеш?
Ну а як жыццё тваё цяпер?
Штось вачэй , гляджу, не падымаеш,
І нясвежы з гальштукам каўнер.
Кажаш, жонка поварам працуе?
Надта не заўважна па табе.
Ну а сам? Камерцыя. Гандлюеш.
А яшчэ? Бывае сніш мяне?
Ну а дзеці? Сын? Увесь у татку.
Малайчына! Як завуць? Ілля.
А чаму хацеў дачку спачатку?
Вось дзівак! Каб даць маё імя…
А жытло? Здымаеш за даляры?
* * *
Тэмпература…
Высахлі вусны, выцвілі вочы,
Вейкі бы ў мёдзе.
Тэмпература.
Скардзіцца сэрца, уздрыгвае цела:
Цяжкі грып ходзіць.
Тэмпература.
Бачу й не бачу, чую й не чую,
Веру й не веру.
Тэмпература.
Думкі-трызненні, мара і ява
Ў квецені шэрай.
Тэмпература.
Не, не ад грыпу, не ад хваробы,
А ад кахання.
Тэмпература.
Ад мімалётных, незразумелых
Стрэч і растанняў!..
* * *
Заснула сонца на кусце чаромхі.
Гуллівы касцярок гарыць-трашчыць.
Гітары пераліў – раманс чароўны…
О, як бы галаву мне не згубіць!
Лаўлю твой погляд сумны, адзінокі,
Спавіта сэрца крыўдаю нямой.
Чужы і родны, блізкі і далёкі,
Каханы …
Ды не мой, не мой, не мой!
Мароз злаваўся не на жарты.
Не да спатканняў, з хат не руш!
А ты, упэўнены і ўпарты,
Прыйшоў… з букетам змерзлых руж.
А я ў танюсенькіх панчошках
(У мамы, пэўна, здаўся б шок)
Хавалася аж «да няможна»
У твой кудлаты кажушок.
І не было лістоў бальнічных,
І колькі зім ужо сплыло…
А я ў панчошках эластычных
Каменьчык, цюкнуўшы у шыбу,
Даў знак – сустрэчу святкаваць.
Нясмела ты мяне паклікаў
Па кроплі ліпень смакаваць.
Збіралі зёлак пах ля рэчкі,
З рамонкаў мералі вянкі.
І елі спелыя парэчкі–
О, што за цуда смак такі!
Пасля бязглуздай нашай спрэчкі
Ад крыўды слёз мне не стрымаць…
Якія кіслыя парэчкі!
Ну проста нельга ў рот узяць.
У дождж начны, пад сполахі маланак
Ты прыадчыніш дзверы ў мой пакой.
Заходзь, праходзь, прысядзь, каханы,
Пабудзь са мной.
У дождж начны, пад сполахі маланак
Ты раскажы пра ростань і тугу,
Адкрыйся мне, даверся мне, каханы,
Я зразумець змагу.
У дождж начны, пад сполахі маланак
(Стыхіі перашкодай нам не быць)
Расчулімся: ”Каханая…”,”каханы…”
А дождж –шуміць.
* * *
Паглядзі на мой заручальны пярсцёнак —
памятаеш:
на ім знавА мігцелі наразныя палоскі, фігуркі?
Але колькі яму давялося паспытаць —
гатаваў абед і мыў бялізну,
калыхаў дзяцей і шыў фіранкі,
палоў агарод і сушыў сена,
пісаў вершы й галубіў тваю галаву...
Паглядзі на мой заручальны пярсцёнак —
бачыш:
амаль незаўважнымі сталі тыя палоскі, фігуркі.
Але разам з імі сцерліся
Я так баялася гэтай сустрэчы.
Я думала: яна ўспыхне маланкай з яснага неба
ці сцюжна агорне агромністай кропляй.
Я так баялася гэтай сустрэчы.
I вось — ты стаіш.
Такі непадобны, худы, высокі.
Гады асірацілі цябе:
асыпаўся, як лістападаўскі клён, твой чуб;
змяніў ты на бліскучы метал
сваю белазубую ўсмешку;
адклаліся тонкімі штрыхамі па тваім твары
перажытыя дні...
Ты рассмяшыў мяне да слёз
запозненым лістом прызнання
і разважаннем аб каханні.
Ты рассмяшыў мяне да слёз.
Ты — нібы грэшнік у выгнанні:
такі табе ўжо выпаў лёс...
Ты рассмяшыў мяне да слёз
запозненым лістом прызнання.
Знаёмствы. Размовы. Сустрэчы.
Той першы, прыцішаны вечар.
Той першы наш мёд-пацалунак...
Душы закранутыя струны.
Абдымкі. Пяшчота. Прызнанні.
Ад вечара і да світання.
I кветкі, што зорнай купальскаю ночкай
спляліся ў адзін незабыўны вяночак.
Імгненні. Хвіліны. Гады.
I першых разладаў ліхія сляды.
Работа. I сум. Успаміны.
Пяшчота і ласка — дачушцы й сыну.
У дождж начны, пад мітусню маланак
ты прыадчыніш дзверы ў мой пакой...
Заходзь, праходзь смялей, прысядзь, каханы,
пабудзь са мной.
У дождж начны, пад мітусню маланак
ты раскажы пра ростань і тугу —
адкрыйся мне, даверся мне, каханы,
я зразумець змагу.
У дождж начны, пад мітусню маланак
(стыхіі перашкодай нам не быць)
умовімся паглядамі, каханы,
аддана век любіць.