Вершы пра каханне

Прабач,
Што так хутка жыцьцё пралятае —
Нібыта прылашчыў
I зьнік дзіўны сон...
Мая веснавая,
Мая залатая.
Ня ведаю — колькі мне выпадзе
дзён,
Ня ведаю — колькі мне суджана
крочыць,
Каб раптам да самага краю

Я стукнуў тры разы
У дзверы. Ты маўчыш.
Напэўна, заглушыў
Мой ветлы стук пярун.

Каб ля цябе пабыць,
Я гэтак бег. Мяне
Імкнуліся прабіць
Сто тысяч стрэл дажджу.

Прытворшчыца! Няўжо
Такі твой моцны сон,
Што залатых нажоў
Не бачыш гнеўны бляск?

А мо за нейкі грэх
Ці памылковы крок
Усім сябрам на смех
Загад дала дажджу,

Каб пугамі ён сек
Мяне каля дзвярэй,
Пакуль не папрашу

Убегла ў вагон імкліва –
Парфума з вачэй сцякала —
Не плакала – галасіла
I ў сумачцы штось шукала.

А там, па начным пероне,
Хадзіў і хадзіў хлапчына
I раптам прыбег:
– Алёна!

М. З.

Павуцінкі
Бабінага лета
Мо заўчасна леглі
На твой твар?

Ты даруй несур’ёзныя словы,
Бессэнсоўна казаў іх услых,
Хацеў лялькай я быць шматразовай
У руках недрыготкіх тваіх.

Ты даруй небяспечнасць паводзін,
З глузду з’еду калі-небудзь я,
Ды ўсё роўна з табой буду згодзен,
Для мяне ты адзіны суддзя.

Калі нават імчыцца ўсё файна,
На хвілінку хоць крышку крыўдуй,
Бо гатовы казаць як звычайна:
Дарагая каханка, даруй.