Пасля чёмнае ночы
Раніцой я прочнусь.
Адкрываю я вочы
І вакол азірнусь.
Як хацеў бы я побач
Раптам ўбачыць цябе,
Але мроі збываюцца
Толькі ў сне.
Поўны суму і смутку
Зноў мой сёняшні дзень.
Дзеж подзець гэту муку?
Што находзіць, бы цень
На пакутнае сэрдца,
Што ў роспачы б’ецца
Нягубляя надзей,
Пазбягая людзей.
Мне патрэбна адна ты,
Але дзеж цябе ўзяць?
Я не змог утрымаць
Сваё шчасце. Адплата
Чарговая дзяўчына
Знікае ў небыцці.
Якая прычына
Заставіла ісці?
На пошукі лепшага лёсу,
Які нясецца ў нябёсах,
Ды не спускаецца на землю,
Бо розуму я не ўнемлю.
У пошуках сапраўднага кахання
Ўсё крочу я і крочу па жыцці,
Але ні як мне не знайсці
Кахання сапраўднае дыханне.
Згасаюць ўсе мае пачуцці…
Дык можа мне ўжо не мучыць
Сваю спустэлую натуру,
Якая горшае пад час?
Вось і скончылась лета,
А на сэрдцы – сум.
І доўгачаканая мэта
Не ўсхвалюе розум.
Аднак сум не пройдзе,
Пакуль ты не самной.
Птушка шчасця не знойдзе
Ў маім гаі спакой.
Будзе лётаць далёка
І блукаць у сіняве .
Ёй спусціцца нялёгка –
Сумотна ў мяне.
Адзінокае сэрдца баліць.
Па начах узнікае твой вобраз.
Тое лета мне больш не ўзнавіць,
Каб адбылася ўсё яшчэ раз.
А праз год усё можа пройдзе,
Калі на Зямлі застанемся у двух,
То лёгка насустрач убачым дарогу,
А сёння у спісе мільярдаў двухногіх
Ў сустрэчы адно спадзяемся на Бога.
Як толькі прыпыніць Зямля калаўрот –
Сустрэнем ў стоп-кадры любімыя вочы,
А сёння нібыта развесці нас хоча
Натоўп, і налева у роспачы крочым.
Калі на імгненне рух спыніць Зямля –
Убачу Цябе між людзей выпадковых,
І заўтра сярод кругаверці штодзённай
Сакавік на парозе ўзыходзіць,
І вясна ў наш край надыходзіць.
Гэта час успамінаў кахання
І тужлівага спадзяввання,
Што адбудзецца зноўку сустрэча,
Як калісьці, мінулай вясной.
І сканае ў сэрдцы пустэча.
І ты зноў будзеш побач са мной.
Сонца грэе і ласкава свеціць,
Быццам промні тваіх вачэй.
Чаму ж знікла раптам ты, Свецік
У ц1мнай безданні новых начэй?
Не забыць мне цябе ўжо ніколі,
Крывіцкую кашулю пашый дзеля мяне
Бо будзе абярэгам яна у змрочным сьне.
Ды сэрца у цемры сагрэе калі
Ляжаць яно будзе ў мёртвай раллі.
Дай дранікаў потым на гэтай вайне
Было каб што есці у шэрай труне.
Духмянай гарбаты таксама налі
Што з зёлак святой беларускай зямлі.
У пустэчы бясконцай…
Не каханне – пакуты…
Без цябе - што без сонца –
З лістапада па люты…
Не жыццё – існаванне:
Ані шчасця, ні сілы.
Быццам то не расстанне,
А сыход у магілу.
Раптам час падзяліўся
На было і не будзе…
Як бы ты ні маліўся,
Хтось цябе не забудзе…
Мой анёл яснавокі!
Хай цябе і не грэе,
Што дагэтуль далёка
Хтось табою хварэе,
Але ж ёсць вусны тыя,