Вершы пра каханне

На зямлю асыпаўся
Ўвесь колер садоў.
Ён прышоў, гэты час,
І цябе я знайшоў.
Нашы вочы без слоў
Запыталі тады:
Чаму позна нас злучылі гады?
І на крылах кахання
Ляцім мы удвох,
Сваё шчасце знайшлі
Пасля доўгіх дарог.
Ён і радасць, і вернасць
Мне дорыць навек,
Мой адзіны душы чалавек.
І здзівілася восень,
Што я не адзін –
Засланіў меня лёс
Ад самотных гадзін –
Запытала халоднаю
Кропляй вады:

Звінелі летам салаўі,
Віталі неба парамі.
Туман сцяліўся па зямлі,
Шаптаўся вецер з травамі.
Я адпусціў сваю любоў
Шукаць пачуцці новыя…
Цяпер я песняй клічу зноў
Яе ў сады вішнёвыя.

У сэрцы мызыка гучыць –
Душа з душой страчаецца.
І песня звонкая ляціць –
Яшчэ мацней кахаецца.

Настала восень – жураўлі
Ляцяць у небе парамі.
Кахання песні памаглі
Напоўніць сэрца марамі.
Я запрасіў сваю любоў

1. Я стаю на беражку, час ідзе.
Можа кладачку знайду да цябе…
Сэрца кажа: «Будзе мой шчасны лёс,
Бо кахання кветачку ты прынёс!»

Прыпеў:
Кладачка, кладачка
Праз млынок і сад,
Зберажы нас ад бяды
Патаемных здрад
Кладачка, кладачка,
Ты дапамажы
Нам адной сцяжыначкай
Па жыцці прайсці!

2.На вадзіцу пагляджу – варажу.
І сваточку свой ручнік павяжу.
Па лугу бягу туды, дзе з табою рос,

Я стаю на беражку, час ідзе.
Можа кладачку знайду да цябе…
Сэрца кажа: «Будзе мой шчасны лёс,
Бо кахання кветачку ты прынёс!»

Кладачка, кладачка
Праз млынок і сад,
Зберажы нас ад бяды
Патаемных здрад
Кладачка, кладачка,
Ты дапамажы
Нам адной сцяжыначкай
Па жыцці прайсці!

На вадзіцу пагляджу – варажу.
І сваточку свой ручнік павяжу.
Па лугу бягу туды, дзе з табою рос,