Вершы пра каханне

кали пушок

Не чулі мы пра шлюбныя палацы,
Не бачылі ні кветак, ні фаты,
Ты да мяне забегла пасля працы
I неабходнай стала назаўжды.

Я мітусіўся па пустым пакоі,
Пакуль стары імбрычак запяе,
Абветранай калючаю шчакою
Хацеў далоні адагрэць твае.

Казалі мы не тое, што хацелі
Сказаць у вечаровай цішыні.
А снежань так дарогі замяцеліў,
Што не даехаць блізкім і радні.

Так і жыццё адгаравалі —
Ты па сабе, я па сабе.
Зязюлі нам адкукавалі
Даўно аб шчасці і журбе.

Я кожны раз пасля разлукі
У мітусні цябе шукаў.
Цягнуліся насустрач рукі,
Але ніхто не сустракаў.

А потым стрымана і посна
Ты мне казала:
«Прабачай.
Спяшаюся, вярнуся позна.
Там, на пліце, гарачы чай».

Не, я не скарджуся дарэмна
Ні самым блізкім, ні чужым,

У час сустрэчы і разлукі,
Калі ўдваіх ідзеш на шлях,
Навошта ты хаваеш рукі
У драпінах і ў мазалях?

Заўжды шурпатыя ад тынку,
Парэпаныя ад вады,
Яны не маюць адпачынку
У спёку, ў дождж і ў халады.

Ад цэглы і ад арматуры
Яны ласкавей і дужэй...
За рукі ў модным манікюры
Такія рукі прыгажэй.

Яны ўтрымаюць у палоне
Душу і сэрца юнака,
I ўжо не выкаўзне з далоні

Калісьці самаю прыгожай
З усіх дзяўчат яна была,
I ты за ёю асцярожна
Хадзіў па вуліцах сяла.

Здавалася, у цэлым свеце
Такіх яшчэ не сустракаў,
I у пралескавым букеце
Ты ёй запіскі пасылаў.

Чакаў яе і спадзяваўся,
Здалёк у вокны паглядаў,
На роўным месцы спатыкаўся
I песні пра яе складаў.

Спяваў аб харастве дзявочым,
А ў змроку восеньскіх начэй

Як я жыў без цябе?
І не ведаў, што недзе на свеце,
За глухімі лясамі,
За сотнямі ўзгоркаў і меж,
Не на дальнім сузор’і,
А ў нас, на планеце
Ты ў зялёным і ціхім завулку жывеш.

Як я жыў без цябе?
А маглі ж не сустрэцца ніколі,
За паўкрока
Адно аднаго абмінуць,
Разысціся, як сцежкі расходзяцца ў полі,
І не знаў бы за страту каго папракнуць.

Мабыць, трэба было