Т. А.
Лячу з дарогай – у нябёсы…
А крылы дома засталіся.
Я часта думаю пра лёс свой:
Ці ўсе жаданні хоць збыліся?..
Кахаў Жанчыну і кахаю
І Ёй удзячны да магілы
За подых весні, зелень маю,
З якіх я п’ю жыццёвы сілы.
Лячу з дарогаю праз вецер…
Мне Бог паслаў у век імклівы –
Яе, адзіную на свеце,
І толькі з Ёю я шчаслівы!..
Помніш, калі мы з табою
Прысак рабіны збіралі –
Вецер рваў лісце рабое,
Долу пускаў па спіралі?..
Золка было ў свеце надта,
Час прыпыніў нібы бег:
З высяў, паволі ды раптам,
Падаць пачаў белы снег.
Падаў – на пушчу, на гоні,
Свет наш змяняючы ўміг;
Браў я твае далоні
І саграваў у сваіх…
Помніш,
аціх зараз вецер,
Сонца ўзышло з-за мяжы?..
…Праўда, былі мы шчэ дзеці,
Чыста было на душы.
Пражытых гадоў не памераць,
Не ўзважыць на шалях ніяк,
А я прадаўжаю ўсё верыць
У зорку Венеры, дзівак...
Калі ўжо магла разгарэцца,
Даўжэй хай гарыць над зямлёй,
Святлом яе поўніцца сэрца,
Як вочы твае дабрынёй!..
Я веру, што цемра адступіць,
Дзе зорка Венеры гарыць.
Дазволь мне цябе прыгалубіць,
Дазволь да грудзей прытуліць.
Усмешку, пагляд твой ласкавы
Ніколі мне больш не забыць...
Зноў прыгалублю – пашкадую
Цябе, бярозку маладую;
Хай сад асенні ўздыхае:
“Ой – не кахае, не кахае…”
Ты – гарадская, а я – з вёскі:
Перацалую твае коскі;
Ты – гарадская, я – вясковы:
Перацалую твае бровы…
Зноў прыгалублю – пашкадую
Цябе, паненку маладую.
Хай сад ад сцюжы анямее,
Я ўсё змагу з табой, сумею!
Пасля, як клінам жураўліным
Зямлю я грэшную пакіну,
Успомніш светла мае словы:
Раз’ехаліся – разышліся…
Жывём на розных астравах.
І кожны ўжо з уласных высяў,
Як птах, забыўшыся на страх,
Цераз пакуты мкне да славы,
Каб першым быць…
Каб даказаць…
Каму і што?.. О Божа правы,
Бяскрыламу мне не лятаць:
Наўрад ці мара стане явай…
Не ведаў большых я шчадрот,
Пачуццяў тых, мацней што славы!..
Дык – пазвані... (Хоць раз у год).
Не насміхайся ты над лёсам,
Дарыце любым – васількі,
Як цуд зямны, дарыце.
Збярыце ў жыце ля ракі,
Ў вяночкі запляціце –
Дарыце любым васількі,
Як шчасця міг – дарыце!..
Дарыце любым – шум ракіт,
Зязюлі кукаванне,
Абшар нябёсаў, іх блакіт –
Надзею на каханне!..
Закружыць восень… Вы знарок
Ліст цёплы напішыце,
Як добры знак – вы васілёк
На памяць засушыце…
Зіма наступіць. І адчай,
А вы тут – пазваніце –
Вярні жанчыне неба,
Блакіт над галавой.
І большага не трэба
Самотнай Ёй.
Жыве ў душы патрэба
Мудрэйшым быць з людзей -
Вярні жанчыне неба,
Кахання дзень.
Як лісце залатое
У сонечнай алеі,
Твая – прысутнасць, мілая,
Патрэбна на зямлі.
Хай свет наш вар’яцее,
Хай непагадзь шалее –
Апошні жар свой клёны,
Як існасць, збераглі.
Я веру, што змагу,
Я ведаю, сумею
(Хоць містыкай, хоць глупствамі
Хтось мару нарачэ) –
Цябе спаткаць ізноў
У сонечнай алеі,
Дзе цёпла і ад лісця –
Апалага яшчэ…
Пад музыку дажджу – сціхаюць нават гуслі…
Пад музыку дажджу і мы цішэй быць мусім.
Чароўных пара нот – і небасхіл бліжэй.
Чароўных пара слоў – вузельчык наш тужэй.
У коле перамен, нібы ў апошні раз,
У коле перамен – гучыць нам парафраз…
Пайшла даджу сцяна. Так пойдуць і сябры.
Стаіш ты ля акна – як восень у двары.
З зімы, яе акоў, я вырвуся аднойчы…
Святлом машынных фар пастукаюся ноччу
У вокны да цябе… І сны парцьер парушу.
І ажыве пакой – ад свежых белых ружаў…
Мы пабудуем Рым (што быў да разбурэння),
Дзе рыцары й рабы шукалі прымірэння.
Мы навядзём масты – раздзелім боль
пароўну –
Пашкоджаныя ў час усобіц нашых дробных.
І ціхае “даруй”, што кожнаму па сіле,
На вераснёвае мяжы
Пра Вас я думаю з пяшчотай,
Пра Вас – хто ўмее даражыць
Прыроды першай пазалотай.
І гэты міг (што ні кажы)
Пакіне ў сэрцы след глыбокі…
На вераснёвае мяжы -
Зусім шчэ лёгкія аблокі.
Халоднай гронкай бэзу
Пад гукі паланэзу
Сагрэў душу мне погляд
Задумлівых вачэй…
Баяўся: “Апякуся…”
Баяўся: “Памылюся…”
А вочы – разгараліся
Ярчэй усё, ярчэй.
Да слоў я неахвочы,
Хоць чалавек і творчы,
Тады яшчэ не ведаў –
А што такое рай…
І прыгубіў я згубы
Пад шэпат вуснаў:
“Любы!
Запомні гэты вечар,
Запомні гэты май!”
…Я зноў стаю ля вокан.
І пахне бэз навокал.
І водар кружыць голаў,
Я Вашы пальчыкі цалую,
Дыханнем лёгкім саграваю,
Шкадую Вас – нібы малую,
Калі ў гасцях у Вас бываю.
Жыночай Вашай прыгажосцю
Збянтэжаны і акрылёны,
Віхурай спелай маладосці,
Як песняй-казкай, паланёны.
Калі падоўгу Вас не бачу,
Я не знаходжу сабе месца.
Мо ля кастра такой удачы
Нам разам суджана сагрэцца?..
Але не знаю – лёс ці можа
Падараваць крыху нам шчасця?..
Даруйце мне, што патрывожыў,
У свеце нашых блізкіх зносін
Гуляе лета па двары.
І мы сустрэч не пераносім
Да больш спрыяльнае пары.
Мы рады кожнаму спатканню,
Якіх не надта шмат было.
Мы рады нашаму каханню,
Што позняй кветкай прарасло.
Кране ж лістоту пазалота,
Самота сэрца ахіне –
Я атулю цябе пяшчотай,
Самота хутка праміне…
У свеце нашых блізкіх зносін
Пакуль – цудоўная пара...
Пачуццяў не азмрочыць восень,
Святло сняжынкі з неба ўпала
На поплаў – грэшную зямлю…
Пакуль слязой сняжынка стала,
Паспела вымавіць “Люблю”.
“Люблю, люблю…” – прашапацела
Зусім пажухлая трава.
“Люблю, люблю…” – вада запела
І захмялела галава.
І слова птушкай узляцела,
Каб чуць маглі не толькі тут…
І вуснам вымавіць карцела
“Люблю” ў адказ на твой прысуд.
У вячэрнім парку голым
Падаў ліст асенні долу.
І пакуль кружыўся, падаў –
Ты быа сустрэчам рада.
Рыжы ліст цераз дарогу
Учыніў, як ліс, аблогу,−
Рыжы ліс – ці рыжы вецер...
Нешта здарылася ў свеце.
Дождж на плечы дрэвам капаў,
А здавалася, што плакаў...
У вячэрнім парку голым
Ні душы было наўкола,
Толькі – ліст і рыжы вецер...
Пачарнела ў дрэва вецце,
Вараннё крычала “Мала”,
Я шкадаваннем, як Ясенін, не хварэю,
Калі ў далечыні малюся на Цябе.
З гадамі боль свой – болей разумееш,
Больш давяраеш спозненай журбе.
Яе паўсюль навокал прыкмячаеш:
У крыку галак,
ранішняй смузе…
Журба ляжыць на лісці малачаю,
На аддалённым левым беразе…
Адзін з журбою справіцца не ў сілах,
І гэта ўжо – не жартачкі, бяда…
Мой ранак не засмучаны
Таропкасцю сустрэч,
Мой ранак не заручаны
Раскошай белых плеч.
Пявучы і мядовы,
Ён поўны – пачуцця
Да любай, чарнабровай,
Паненкі ганаровай, –
Чужой пакуль хаця…
СЛУХАЮЧЫ БРАМСА
Паклон маўклівы – следам у адказ
Пурпурны смех і лёгкі цік шчакі.
Аднак сустрэча гэта мела рэзананс:
Гарачы поціск не астыў рукі….
Так паяднаць нас мог хіба што Брамс
Патанулі ў шэрані дамы,
І прысады шэрыя ў тумане…
Сярод адзіноты і зімы –
Ты прызнач мне новае спатканне,
Нагадай вясеннюю пару,
Дай суняць душэўную трывогу…
Нетаропка рэчы сабяру,
За табой адпраўляся ў дарогу,
Дзе брысці мы будзем да зары,
Слухаць шэпат палкага дыхання…
Гавары са мною, гавары,
Як гавораць птушкі да змяркання!..
Мы з табой – невыпадкова… Мы –