Я прыгатую свой напой,
Бы ў час мінулы чараўніца.
Туды закіну смутак свой
І дам каханаму напіцца.
Ён вып'е зелля,бы вады,
Яму не справіцца з падманам.
А яго вочы назаўжды
Густым засцелюцца туманам.
Не ўспомніць ён сваё імя,
Сваю каханую забудзе.
Цяпер у думках буду я!
Мяне адну кахаць ён будзе.
Амаль гатовы прыварот,
Кіпіць жаданне ракавое.
Адпраўлю любаму зварот
Свайго адчаю,неспакою.
Шмат гадоў закаханыя,
З табой побач даўно.
Так пачуццю адданыя,
Што ў сэрцах яно.
А па венах - крыніцаю
Ўсхваляваная кроў.
І ніяк наталіцца ёй
Ўсё не можа ЛЮБОЎ!
Трошкі мо падманутыя-
Гэта усё НАЗАЎЖДЫ?!
Так пяшчотай ахутаны,
Што не лічым гады.
Нашых сэрцаў мелодыя,
Нашых душ унісон,
Як КАХАННЮ - рапсодыя,
Быццам казачны сон...
Што такое КАХАННЕ?
Гэта значыць - жыццё,
Гэта радасць спатканняў,
Аб усім забыццё,
Гэта - містыка, чары
І касмічны палёт,
Гэта - сонца скрозь хмары,
Пацалункавы мёд.
А, бывае, КАХАННЕ
У абліччы другім.
Я не маю жадання
Пазнаёміцца з ім...
Сыплецца,кружыцца жоўтае лісце,
Восень балюе з халодным Дажджом.
Успамінае,як былі калісьці
Прыгожай дзяўчынай і юнаком:
-Дождж,мой каханы,зусім не змяніўся,
Толькі маршчынкі пад вочы ляглі.
Часу няспыннаму ён не скарыўся,
Адзіны і лепшы за ўсіх на Зямлі!
Дождж успамінае,як Восень-дзяўчына
Жоўтыя косы свае распляла,
Шалем пакрыла пагоркі,лагчыны,
Золатам сцежкі ўсе заліла.
Стромкую бярозу зачапае вецер,
Для яго-каханую,лепшую ў свеце,
Толькі прыгажуню гэта не кранае,
Дуба кучаравага горача кахае.
Запляла ў галіны промні-таямніцы,
Белы твар абмыла ў вадзе крыніцы.
Дуб залюбавўся,цесна прытуліўся,
У абдымках страсных аб усім забыўся.
А за імі сочыць вецер нешчаслівы.
Стаў зусім шалёны і такі раўнівы!
Цяжкім сном начамі закрывае вочы,
Сонныя росы лагчыны,
Вецер сумненняў,падману,
Радасны смех дзяўчыны.
Белыя хвалі туману.
Што ці каго хаваюць
Гэтыя лёгкія цені?
Можа кахаць пачынаюць,
Адкінуўшы страх і сумненні,
Дзёрзка і так незвычайна!
Што зробіш,яны - маладыя.
Пачуцці- чароўная тайна,
Якую ім сэрца адкрые.
Ля люстэрка дзед Сямён
Тупацеў заўзята.
Хваляваўся вельмі ён,
Бо збіраўся ў сваты.
Свае вусы падкруціў,
Падміргнуў люстэрку,
У кішэню палажыў
Смачную цукерку.
Натапырыў галіфе
І начысціў боты.
Быў ён трошкі "пад шафе "
З гэтае турботы.
З-пад фуражкі чуб дастаў
І наставіў хвацка.
Потым хуценька схаваў:
"Бо будуць смяяцца"
А суседка ўжо стаіць.
"Жаніха" пільнуе,
Злосна так яму крычыць,
Ну чаму ты мяне не цалуеш?-
Кпіла баба старому свайму,-
Не абдымеш мяне, не мілуеш,
Пра каханне не кажаш чаму?
Я, як сонца вясной у акенца,
На цябе, мой сівенькі, гляжду,
Цэлы дзень у прыгожай сукенцы
І ў хустачцы новай хаджу.
Ну чаго ты так цяжка ўздыхаеш?
Не пасварышся нават з табой.
Мо Ганэфу яшчэ ўсё кахаеш?!
То чаму ж не жаніўся на ёй?!
Ты паслухай.паслухай,што Метак
Па матывах беларускіх народных песень
Мне зязюлечка куе-
Жыці прадракае,
А мой любанькі мяне
Зоўсім не кахае.
Ой, мая ж ты зязюлЯ.
Нагадай спатканне.
Маладая дзеўка я
І хачу кахання.
А зязюля ўсё куе
Жыці, не ўміраці.
Я ж - ад мілага хачу
Дзетак нараджаці.
Ну а птушачка мая
Зразумець не хоча-
Плачу, як успомню я
Васільковы вочы.
Ты кувай,зязюля зноў,
Дзе каханы дружа?!
Маю шмат ужо гадоў.
ці пра лёс Алены (прысвячэнне)
Не закрылася я,не змагла,
Ад пачуццяў, што нас захіснулі.
Я такою шчаслівай была!
Ну а Вы...Вы мяне падманулі.
Быў яскравым увесь белы свет,
А цяпер толькі шэрыя цені.
Вы парушылі наш запавет
Неяк хутка, амаль у імгненне.
Ах, не трэба нічога казаць!
Апраўданні гучаць няўмела.
Вы не можаце шчыра кахаць.
І ў душы маёй нешта згарэла.
Вам здаецца, навошта пішу?
Не хачу болей Вас кахаць.
Не магу і не буду болей.
Толькі б сілы хапіла сказаць,
Што кахаю Вас паміж волі.
Вашы вусны-палын і мёд.
Не стрымаць мне сваю абарону.
Вашы рукі-агонь і лёд.
Як мне вырвацца з іх палону?!
Вашы вочы,бы два віры,
Закружылі мяне,зацягнулі.
Так бушуе вясна на двары!
Не на доўга мы к ёй зазірнулі.
На два сэрцы адзін магніт,
І такі,што не адарвацца.
Зноў чакаеш мяне ноччу зорнай.
Ціха стукне каменьчык ў акно.
Тоне месяц ў цемры азёрнай.
Усё паснула навокал даўно.
Сонны вецер зачэпіць бярозу,
Пад якою абдымеш мяне,
Твае вусны збяруць мае слёзы,
Нас пяшчота з табой захісне.
Зорны вэлюм накрые,зхавае.
Салавей,музыкант залаты,
Нам на струнах душы заіграе,
Што кахаеш,прызнаешся ты.
Заказыча нам вочы світанак,
Загарыцца агнём у расе.
-Ты пацалуй мяне,мой мілы,
Бо нешта я засумавала,-
Жанчына любага прасіла,
Пяшчоты мужавай чакала,-
Пагавары са мной,каханы
І паглядзі ў мае вочы,
Я аднаму табе аддана.
А муж не слухае,не хоча:
-Я так стаміўся на рабоце!
На працы дзень,бы тая яма,
Нічога не было ў роце!
(На каўняры-памады пляма).
У вачах жанчыны не ўбачыў
Адчай і боль ад гэтай здрады.
-Не здагадалася.-адзначыў,
Няма яго,мусіць,на нашай Зямлі.
Вядзьмак яго любую плакаць прымусіў,
Святлом дыяментаў яе счараваў.
"Не любіць!Забыўся"-
Нягоднік ёй хлусіў
І Знічкай да Ночы падманам паслаў.
Каханы дзяўчыну стагоддзі гукае,
У кожны каменьчык з надзеяй глядзіць.
"Не тая!"- з адчаем у цемру кідае,
І коціцца зорка,па небу ляціць.
Жаданне сваё я хутчэй загадаю,
Бо скора патухне брыльянтавы свет:
Я прыгатую свой напой,
Бы ў час мінулы чараўніца.
Туды закіну смутак свой
І дам каханаму напіцца.
Ён вып'е зелля,бы вады,
Яму не справіцца з падманам.
А яго вочы назаўжды
Густым засцелюцца туманам.
Не ўспомніць ён сваё імя,
Сваю каханую забудзе.
Цяпер у думках буду я!
Мяне адну кахаць ён будзе.
Амаль гатовы прыварот,
Кіпіць жаданне ракавое.
Адпраўлю любаму зварот
Свайго адчаю,неспакою.
Усхваляваная вершамі С.Ясеніна
Скучаравіць дрэвы вецер на ўзлеску,
Пацалуе сонца ломкую пралеску.
Я з табой да рання ў гаі заблукаю,
Як дайду дадому,нават не згадаю.
І не аглянуся, крочу безваротна.
Абдымай,каханы, і цалуй пяшчотна.
Быць хачу шчаслівай і кахаць бязмежы,
Разарваць умоўнасць,перакрэсліць межы.
Сябра-лес схавае ад людскога вока.
Завядзі,мой любы,ты мяне далёка.
Я стану зоўсім непрыкметнай,
Калі ў палон захопіць восень,
Калі маршчынкамі адмеціць,
Яны мяне састараць зоўсім.
Я абкручуся цёмным шалем,
Каб непрыгожаю не бачыў
І не прынізіў мяне жалем,
І не заўважыў, што я плачу.
Зраблюся проста невідзімкай,
У тваім сэрцы растваруся.
Яно не зробіцца ільдзінкай-
Па венах я тваіх пальюся.
У час зімовай лютай сцюжы,
Калі па мне ты засумуеш,