Вецер кідае лісце ў вокны,
пад дажджом каштаны дрыжаць.
Я стаміўся ад гэтай восені,
я стаміўся цябе кахаць.
Спадзявацца, у нешта верыць,
твой сустрэўшы халодны пагляд.
Бачыць сонца ў паўзмроку шэрым,
шлях шукаць да вяртання назад.
Для цябе я — пустое месца.
Гэта ясна было даўно.
I ад сцюжы астылых сэрцаў
не схавацца мне ўсё адно.
Біўся дождж аб мокрыя вокны,
вецер штосьці па свеце шукаў...
Я стаміўся ад гэтай восені,
хоць яе ўсё жыццё чакаў.