Касіў Ясь канюшыну,
Паглядаў на дзяўчыну.
А дзяўчына жыта жала
Ды на Яся паглядала.
Ці ты Ясь, ці ты не,
Спадабаўся ты мне.
Кінуў Яська касіць,
Пачаў мамку прасіць:
— Люба мамка мая,
Ажані ж ты мяне.
— Дык бяры ж Станіславу,
Каб сядзела на ўсю лаву.
— Станіславу не хачу,
Бо на лаву не ўсаджу.
— Дык бяры ж ты Яніну,
Працавітую дзяўчыну.
Узяў!
А кум кумку разуваў
I пад ножку пазіраў.
А кумочка, што за звер?
Я баюся, каб не з'еў.
А ты мой жа куманёк,
Твой дурненькі разумок.
Гэта ж тая курыца,
А што ўночы туліцца.
Гэта ж тая бобра,
З якой ноччу добра.
А Лявоніху Лявон палюбіў,
Лявонісе чаравічкі купіў;
Лявоніха, душа ласкавая,
Чаравічкамі палясківала.
Як я молада ў матулькі была,
Як вішэнька у садочку цвіла;
Цвіла, цвіла ды пацвітывала,
З малайцамі ды пагулівала.
Папалася злому духу — мужыку,
Ссушыў мяне, як лісцінку у духу, —
А чаму ж цябе пярун не забіў,
Як ты мяне маладую палюбіў.
Наехала повен двор казакоў,
Ой, хацела ж мяне маці
Ды за першага аддаць,
А той первы,
Первы няверны, —
Ой, не аддай мяне, маць!
Ой, хацела ж мяне маці
Ды за другога аддаць,
А той другі
Ходзіць да падругі, —
Ой, не аддай мяне, маць!
Ой, хацела ж мяне маці
Ды за трэцяга аддаць,
А той трэці,
Як у по
Хлопец пашаньку пахае, ой-ёй-ёй!
Ў яго сошанька крывая, ой, божа ж мой!
Прыйшла к яму чарнявая, ой-ёй-ёй:
— Вазьмі ж мяне, хлопец, замуж, ой, божа ж мой!
Дзеўка замуж захацела, ой-ёй-ёй!
Ледзь уся не абамлела, ой, божа ж мой!
Хлопец здуру ажаніўся, ой-ёй-ёй!
Навек жонкай падавіўся, ой, божа ж мой!
Ані лыжкі, ані міскі, ой-ёй-ёй!
Павесілі тры калыскі, ой, божа ж мой!
Ідзём-пайдзем ўдоль вуліцы,
Ўдоль вуліцы, ў дзяўчынскі двор,
Дзяўчынкі двор на сем акон.
— Добры вечар, дзяўчыначка!
Ці спіш, ляжыш, спачываеш?
Спявайце, братцы, спявайце!
Калі ты спіш, устань з ложку.
Спявайце, братцы, спявайце!
Устань з ложку, абуй ножку.
Спявайце, братцы, спявайце!
Прычашыся гладзюсенька.
Сядзь за вакном на ўсход сонца.
Спявайце, братцы, спявайце!
Пасею гурочкі
Нізка над вадою,
Сама буду паліваці
Дробнаю слязою.
Сама буду паліваці
Дробнаю слязою.
Выраслі гурочкі
Ў чатыры радочкі,
Не бачыла міленькага
Чатыры гадочкі.
Не бачыла міленькага
Чатыры гадочкі.
Толькі і спаткала,
Як этапам гналі,
Я ж хацела ручку даці,
Ды стража стаяла.
Я ж хацела ручку даці,
Ды стража стаяла.
Я яму сказала,
А ён мне ні слова:
— Добры вечар, дзеванька, куды ідзеш?
Скажы, скажы праўданьку, дзе жывеш?
— Я жыву ля рэчанькі, ля вады,
Збудавала хатаньку з лебяды.
Дабёрнае дзерава асацец,
Прыдзі, прыдзі, Ясенька маладзец!
— Добры вечар, дзеванька, адчыні,
Сама сабе крыўданькі не чыні.
— Ой, не адчыню, Ясеньку, не адчыню,
Сама сабе крыўданькі не ўчыню.
Ой, не буду, Ясеньку, адчыняць,
Рэчанька вузкая, вадзіца мутная,
Да чаго ж ты, дзяўчыначка, сягоння смутная?
— Да як жа мне жыці, вясёлаю быці?
Каго люблю, каго люблю, не магу забыці.
Прыляцела апава, села на прывале.
Вот няма, не відаць, каго я кахала.
Сівы селязенька стаў вутцы на ножку,
Вот няма, не відаць мілога на ложку.
Соўнышка заходзіць, мілы не прыходзіць,
Вот я знаю, панімаю, за другою ходзіць.
— Дзяўчыненька, шуміць гай,
— Дзяўчыненька, шуміць гай,
Каго верна любіш, не забывай.
Каго верна любіш, не забывай.
— Няхай шуміць, хай гудзе:
— Няхай шуміць, хай гудзе:
Ды хто верна любіць — той сам прыдзе.
Ды хто верна любіць — той сам прыдзе.
— Дзяўчыненька, адчыні,
— Дзяўчыненька, адчыні,
Хаця ж маё сэрца развесялі.
Хаця ж маё сэрца развесялі.
— Ой, не буду адчыняць,
Забалела ды мая галованька,
Забалела галава.
Гэй! Гэй! Гэй! Забалела галава.
А што ж будзе, калі з той галованькі,
Можа, я памру, памру?
Гэй! Гэй! Гэй! Можа, я памру, памру?
Ой, пайдзіце, ка мне прывядзіце
Ды каго жа я люблю.
Гэй! Гэй! Гэй! Ды каго жа я люблю.
Прывядзіце ка мне Кацярыначку,
Ці не жыў жа буду я?
Гэй! Гэй! Гэй! Ці не жыў жа буду я?
— Дробны дожджык
Ды накрапае,
Выйдзі, дзяўчына,
Сэрца жадае.
Выйдзі, дзяўчына,
Сэрца жадае.
— Да цябе б выйшла,
Не пусціць маці.
Яна гаворыць:
"Пара табе спаці".
Яна гаворыць:
"Пара табе спаці".
— Буду да ранку
Цябе чакаці,
Ля тваіх вокан
Буду стаяці.
Ля тваіх вокан
Буду стаяці.
— Ціха, мой любы,
Маці заснула,
Ціхенька выйду,
Каб не пачула...
Бывайце здаровы,
Бацькавы парогі,
Кудою хадзілі
Мае белы ногі.
Кудою хадзілі
Да й хадзіці будуць,
Каго я любіла,
Да й любіці буду.
Каго я любіла,
Стаіць за плячыма,
Каго знаць не знала,
Той перад ачыма.
Каго я любіла,
Той паплыў з вадою,
Каго знаць не знаю,
Той жыве са мною.
Там, у зялёненькім садочку,
Там салавейка шчабятаў.
Віць-віць-віць, цёх-цёх-цёх,
Ай-яй-яй, ох-ох-ох,
Там салавейка шчабятаў.
Там, у зялёненькім садочку,
Казак дзяўчыне гаварыў.
Віць-віць-віць, цёх-цёх-цёх,
Ай-яй-яй, ох-ох-ох,
Казак дзяўчыне гаварыў.
— Ой ты, дзяўчына чарнабрыва,
Ой, ці ты пойдзеш за мяне?
Віць-віць-віць, цёх-цёх-цёх,
Ай-яй-яй, ох-ох-ох,
I туды гара,
I сюды гара,
А паміж тымі крутымі гарамі
Ўсхадзіла зара.
Гэта не зара —
Дзяўчына мая.
Чорныя вочы, на ліцо бялява
Па воду ішла.
— Дзяўчына мая,
Напой мне каня
З тое да з тое, з тое крынічэнькі,
Да з поўнага вядра!
— Як я буду твая,
Напаю каня.
Сядзем да сядзем, сядзем да паедзем
Да белага двара.
А ў белым дварэ
Нічога няма,
Туман ярам, ярам-даліною,
Туман ярам, ярам-даліною.
За туманам нічога не відна,
Толькі відна дуба зелянога.
Пад тым дубам крыніца стаяла,
Там дзяўчына воду набірала.
Ды ўтапіла залато вядзерца,
Засмуціла казакова сэрца.
— А хто ж тое вядзерца дастане,
Той са мною на ручніку стане.
Хлопец тое вядзерца дастане,
Ён з табою на ручніку стане.
А ў полі вярба
Нахілёная,
Маладая дзяўчынонька
Заручоная.
Маладая дзяўчынонька
Заручоная.
Заручоная
I запітая,
Тады яе запівалі,
Як сад зацвітаў.
Тады яе запівалі,
Як сад зацвітаў.
Як сад зацвітаў,
Як зара ўзыйшла,
Маладая дзяўчыначка
Па ваду ішла.
Маладая дзяўчыначка
Па ваду ішла.
Кася ад вады,
Яся да вады:
— Пастой, пастой, мая Кася,
Дай каню вады.
Ой, рэчанька, рэчанька,
Чаму ж ты не поўная?
Люлі, люлі, люлі,
Чаму ж ты не поўная?
Чаму ж ты не поўная,
З беражком не роўная?
Люлі, люлі, люлі,
З беражком не роўная?
А як жа мне поўнай быць,
З беражкамі роўнай плыць?
Люлі, люлі, люлі,
З беражкамі роўнай плыць?
Янка коніка паіў,
Маня воду чэрпала,
Люлі, люлі, люлі,
Маня воду чэрпала.