Вершы пра каханне

Ноч весняю мембранаю трымціць,
Пад небам —
толькі ты і толькі я...
Ды ў лазняку надрэчным,
у трысці,
Трывожна б'ецца песня салаўя...
Чаму,
чаму так лічыцца ў людзей,
Нібыта шчасцю ён — найпершы брат,
А песня ж салаўіная —

Вечар шостага жніўня.
Наш парог у трыццаты год.
Дождж лятункам тужлівым
Ападае на сад, агарод.

Ацяжэлае лісце
Да мяне — праз маўчання мяжу —
Зноў нясе, як у юным «калісьці»,
Словы тыя, што сёння скажу.

Толькі ты ці пачуеш?
За сцяной адзіноты маёй
Перастылыя вёрсты начуюць,
Што пабеглі ўслед за табой.

Я гукаю. I ты адгукніся.
Побач стань, суцеш, абагрэй...

Упадзе на тваё плячо
Галава –
як на плаху.
Што ж баішся ты –
не дзяўчо –
Сеч з размаху?..
Не бяжы,
не ўцячэш ад сябе,
Памяць лодкай ударыцца ў бераг…
Буду клікаць цябе –
да цябе,
Буду клікаць.
І буду верыць.
Буду садам тваім па вя

Пёрка паяднанае з “чарнілкаю”, -
За радком радок. Аб чым? – сакрэт...
Можа быць карпенне над памылкамі,
Бо – філалагічны факультэт...

А магчыма, вестка аднакласніку:
Першы курс усё ж – і точыць сум...
І паспачуваў сусед дзяўчыне: “Ясненька...
Я палову гора паднясу...”

За шчаку, як школьніца, схапілася, -
Пальчыкі ў чарнільнай сіняве...
...Год за годам, - многае забылася,