Вершы пра каханне

Вылятаюць іскры з-пад абцасаў:
Каралеўна па зямлі ідзе.
Падпяваюць фуры гучным басам
Каля прадпрыемства грамадзе.

А яна ўпэўнена штурмуе
Метры да любімай прахадной.
Да правычнай завадзі вяслуе,
Затаіўшы ў сэрцы неспакой.

Грацыёзная, прамая спіна.
Позірк ясны акрыляе свет.
Не адзін распешчаны мыжчына
З захапленнем пазірае ўслед.

Паспявае ўсё яна як трэба:
Кіраваць, любіць, жыццё тварыць.

Ліст у калісьці
Я табе не пісала,
Што дождж барабаніў па лісці.
І што сум барабаніў па скронях, як дождж.
Я пішу табе ліст у сваё дарагое калісьці.
Ты прыедзеш---
На крок ад маршруту здарож.
Бачыш: вырас наш клён,
Восень грэецца ў барве лістоты.
А ў сэрцы тваім
Ці гарыць хоць іскрынка цяпла?
Мне здаецца,
Што там , у цішы, каля нашага плота
5
Мая шчырасць і светласць навек адышла.

Мы блукалі з табой па купальскіх сцяжынах,
Прысмак ночы клубіўся ля соннай ракі.
Шчодра час нам дарыў залатыя хвіліны,
Дзе запальвалі росы ў лугах светлякі.

Не шукалі мы папараць –кветку з табою,
Ды яна і зусім не патрэбна была,
Бо шчасліваю згадкай над ціхай вадою
Летуценная мроя мая, нібы лодка, плыла.

Гаманіла тваё хваляванне нязвязнаю мовай,
Асыпаліся ўсмешкі зусім незаўважна ў ваду,