Вершы пра каханне

Цябе кахаю я вышэй за зоры,
Мацней за моры, што руйнуюць горы,
Пяшчотней за вясновы цёплы дзень.
І тое – словы, але поўны я надзей,
Што іх не толькі сэнс, а сэрцам адчуванне
з тваёй душою й розумам ва ўнісон і грае, і спявае.
І я малю жыцця майму к табе каханню,
на імгненне большага за час неспадзявання,
як вечнасць ахіне бясконцы цень.

Хоць мужыцкі нораў – поўнач,
Моцна любім мы вясну.
Чым яна чаруе, вабіць?
Зараз праўду далажу.

У вясны – жанчыны голас:
Спеўны, дзіўны, трапяткі,
Што ліецца на прасторах,
Як званкія ручаі.

У вясны – жанчыны нораў:
Неўстойлівы заўжды,
Часта цеплынёй лагодзіць,
Але можа і змарозіць,
Як пачнуць квітнець сады.

У вясны – жанчыны вочы:
Бездань-космас-прыгажосць,
Дзеля іх усё навокал

Шаную светлыя нябёсы за тое, што магутны Бог
Стварыў дзівосную істоту, яе Жанчынаю нарок.
“Найлепшая палова свету” – вас клічам гэтак нездарма,
Шукалі на ўсіх планетах: такіх, як вы, нідзе няма!
Паверце, не прайшла б зіма без вашых сэрцаў палымяных,
Не адрадзілася б вясна без вас, любімых і каханых.
Наогул, не было б прагрэсу і не вярцелася б Зямля,

Я пришел, несмотря ни на что,
Я пришел, пред собою не глядя,
В никаком совершенно наряде,
Чтоб сказать вам: «Вы знаете что…

Я бродил по незнаным тропам,
Я ступал в глушь и тьму без дна,
Я взъяренным скакал галопом,
Помня Вас, но не зная себя».

И, как есть, я стою пред вами:
Хочешь – режь меня, хочешь – кляни,
Или, может, согревши в объятьях,
Вы протяните руки свои?

Я пожму их, дрожа, и робко,

Беларуская мадонна на зыходзе дня:
З цеплынёй душы прыгожай у моры хараства.
Усмешка паглынула думак мітуслівасць,
У гармоніі сапраўднай - простая ўласцівасць.