Вершы пра каханне

Усё брыду нязнанаю дарогай.
Што гэты сон? адкуль яго павой?..
Ты той,
Хто мне пасланы быў ад Бога.
О, як я размінулася з табой!

Праз паўжыцця, праз гэты бег прасторы
Вачамі дапытаюся таго,
Як твой агонь
З маім агнём гаворыць.
I плача сіратлівы мой агонь.

Чырвонае сонца раптоўным агнём памірае
За сіняй сцяною аблокаў і блізкай разлукі.
Рысь рэўнасці рвецца ўздагон небакраю
I скочыць гатова ў агонь паўз няпэўныя рукі.
Пакінуты шлях набрыняе расстання расою
I згорнецца золка ў бяздонную ноч за гарамі.
Рыхтуецца дождж забыцця —
для пустых парасона

Як ты ішоў!..
Твая дарога
Цябе, абветранага, абдымала
I твае ногі ціха цалавала,
У промнях сонца, што ішло з табою,
Услед
салодкім пылам танцавала.

Як ты ішоў...
I нечакана
Твая абранніца —
твая дарога
Перахапіла горла мне, дыханне
I за сабою павяла наводдаль.

I я ў лясы г