Дай мне шанец, шанец, шанец
на адзін з табою танец.
Палкі танец той кахання
будзем танчыць мы да рання.
За той танец падарунак
табе будзе – пацалунак…
Тады ўзяўшыся за рукі,
мы гуляцьмем без прынукі
недзе ў парку, а затым
хай смяецца нам адным
сонца… Хай насустрач крочыць
вечар і хай напрарочыць
шчасце нам сямейнае,
празрыста-беззавейнае.
Ноч-вядзьмарка ў ціхі час
у жарсці вір хай кіне нас.
Ізноў мяне ў руках трымае
бяссонне
душа пад покрывам самоты
бы у прадонні
У скроні б’ецца думка-мроя
о дзе ты
і дні праходзяць бы прывіды
без мэты
.............
Час прамінуў і вось мы разам
на шчасця выспе
ці застанемся там надоўга
ці знойдзем выйсце
Ды буду верыць крохкай кветкай
любоў не звяне
і ў кнізе памяці старонкай
яскравай стане
А тая восень мне прынесла
сум і адчай.
Тады, як выбух у цішыні, пачуў я
тваё “бывай”.
А тая восень дажджамі змыла
сляды,
твае сляды, калі ты ў цемру сышла –
куды?!
Хай тая восень хоць ва ўспамінах
жыве,
і госцяй позняю прыходзіць
у сне…
…А гэта восень нам кубак шчасця
падорыць хай,
каб растварыліся ў ім, зніклі
сум і адчай.
Пад восеньскім небам
я чую
размову
стамлёных вятроў
Пад восеньскім небам
вось бачу
я танец
апалых лістоў
Пад восеньскім небам
ты чуеш
нас кліча
анёлак у Эдэм
Пад восеньскім небам
ты бачыш
аблокаў
дзівосны тандэм
плыве самавіта
і вер мне
кажу зараз шчыра “Je t’eіme…”
Я плаваю ў рэчцы сваіх сумных сноў.
У снах твой вобраз узнікае зноў і зноў.
З табой мы наяве не разам даўно;
ты зараз далёка – ў краіне дажджоў.
Узгадваць мне сумна й балюча ўначы
вачэй тваіх бляск, тонкі пах валасоў.
Сышла ты, аднак і дасюль чую гук
пяшчотна-кранальных тваіх ціхіх слоў.
Кагось папракаць цяпер сэнсу няма –
шквал рэўнасці знішчыў і жарсць, і любоў.
Купацца ў возеры пяшчоты – з каханай.
Прайсці праз цёмны лес маркоты – з каханай.
Няхай галосяць вятры роспачы над намі,
ў душы гучацьмуць шчасця ноты – з каханай!
Маё каханне — боль, пакута,
бальзам для сэрца і атрута,
найлепшая у садзе кветка
і для душы крылатай клетка,
неўтаймаванай жарсці свята,
пяшчоты ціхая саната,
і рэўнасці ўзаемнай драма,
адчаю з верай амальгама,
маланка радасці, натхнення,
іголка роспачы, сумнення,
і хуткага расстання знічка,
надзей крыштальная крынічка,
і шчасця крык ў начной цішы;
каханне — гэта я і Ты!..
Каханая! Што ж, дзякую табе
за ўсё, было што ўзімку паміж намі.
Вясной каханне наша са слязамі
сплыло удалеч, як караблік па вадзе.
Цяпер твой вобраз бачу толькі ў сне
самотнымі і доўгімі начамі…
Той успамін то ў сэрца б’е нажамі,
а то ў душу бальзам пяшчоты лье.
Вось так жыву я зараз — адзінокі,
ад мітусні жыцця — такі далёкі!
А ты дзе? Ты, мажліва, асалоду
О, як мне хочацца
ў нябеснай прасторы
пагушкацца разам з табой
на касмічных арэлях,
прымацаваных да бліжэйшых зор…
О, як мне хочацца
cтаў вясновым ветрыкам,
каб я змог заляцець у тваё ваконца
і сваёй ціхай песняй
навеяць табе сон аб нашым каханні…
О, як мне хочацца
стаць тою невялічкай рачулкай,
што прабягае каля тваёй хаткі,
каб мець магчымасць штодзённа
бачыць цябе з ранку да вечара…