Вершы пра каханне

Зьнікла энэргія слова і цела,
І засталося вяршэнства сноў.
Божа, як непасрэдна хацела
Гэта жанчына маіх замоў.

Як жа шаптала яна: «Ты прелесть...».
Як жа прасіла: «Ещё... люби...».
І пэрманэнтна ішла на нераст
З мора шатрэзу ў раку шаблі.