Я рассмяялася знарочыста услед,
Спыніўшы вас на нейкую хвіліну.
Дзвярыма бразнулі, забыўшы пра абед,
Пра тое, што вы ўсё-такі адзіны.
Што не судзіць бы вам і не таптаць,
А зразумець, прылашчыць і паверыць…
Як цяжка незваротнае вяртаць,
І тут зусім не вінаваты дзверы.
Не думайце, што вам усё відней,
Што права маеце адрэзаць і адрынуць…
Апомніцца старайцеся раней
За гэты смех знарочысты у спіну.