Ha сонным золку сонца дакранецца
Ласкавым промнем
стомленых каханых.
I ноч растане ў мораку туманным,
А зорак ззянне ў росах адаб'ецца...
Вось так і я душой заўжды святлею,
Калі цалуеш ты на развітанне.
I хоць Самоты возера глыбее —
He менее вады ў рацэ Кахання.