Па садзе вішнёвым дзяучына гуляла
Распушчаны косы умывала расой
І кожная птушка ёй тут шчабятала
Пра лёс, пра каханне, што збудзецца зноу.
Квітнеу майский сад , а дзяучына гукала
Гукала кахання , а сад пах - шанэль .
И вішні галінкі у букецік сабрала
Вяночкам спляла іх у белую вэль .
У дымку вішнёвую сад апранауся
Дзявочай красою напоунены быу .
I спелаю вішняй , духмянай зъяуляуся
Ён быццам адзенне сваё замяніу.
Па садзе вішнёвым дзяучына гуляла
Яна тут каханне и лёс свой знайшла
Тут шчасце сваё з асалодай пазнала
Распушчаныя валасы у косы спляла.
Лілія Воранава (Заяц) 06.06.2018