Напэўна нiколi цяпер не сустрэну
Тое каханне, што гэтак чакаў.
У гэтым павiнны жыцця перамены
I плынь несуразных аднолькавых спраў.
У гэтым павiнны хлусня i надвор’е,
I нават чыгуначны доўгi вакзал.
Сцяжынка вузкая ў вёсцы Загор’е,
Дзе некалi шчасця сваё так шукаў.
Даносяць мне птушкi на мове навiны,
Але ўсё позна - нi слова аб тым,
Што юнацтву свайму я каханне павiнен
I як разлiчыцца цяпер праз гады.
Сяргей Брандт, 15.07.2013