Вершы пра каханне

Першы раз — пад пранізлівы плач,
Нарадзіўся звычайна, як дзеці,
Пра другі раскажу апасля.
Заглынуў мокрым ротам паветра
І, зірнуўшы варожа на свет,
Я заплакаў, а з космаса нетраў
Даляцела, што будзе паэт.
У знямозе ляжала жанчына —
Чырванела крывёй прасціна,
Ён сказалі: “Вы маеце сына”, —
Гэта сын не зусім яшчэ я.
Нарадзіўся я двойчы на свеце:
Першы раз — пад пранізлівы плач
Нарадзіўся звычайна, як дзеці,
Другі раз — нарадзіўся пасля.
Другі раз — нарадзіўся дарослым,
Захлынуўся сваім пачуццём,
Боль працяў навылёт, як марозам,
І адтуль пачалося жыццё.
І стаяла насупраць жанчына,
Усміхалася шчыра душа —
Зноў я плакаў дарослы мужчына:
Нараджала паэта яна.