Вершы пра каханне

Якая музыка жыла
У кожнай новенькай краплінцы,
Калі насустрач ты ішла
Праз дождж
па радаснай сьцяжынцы!
Рукой махаючы здаля,
Ты не ішла,
а ўжо ляцела.
Гучалі неба і зямля,
Як зьлітыя — душа і цела...

Ужо не лічыць крокаў
паўночная прагулка.
Мы згубімся ў паўзмроку
зімовага завулка.
Пакуль завея ўвішна
нясецца па сцяжынках, —
у час бяззорнай цішы —
схавай мяне ў абдымках.
Нас прыціскае гмахам
калючай сцюжы ўлонне,
і я, як ліст ачахлы,
тулюся да далоні
тваёй.

У прыцемкаў настрой паволі чах.
Свой плач згубіла за лугамі каня.
Бянтэжылася першае спатканне
Ў гародаў местачковых на вачах.
У стрыманым алешніку ў карчах
Ныў салавей, што позніцца змярканне.
Туман падняўся ў даўняе блуканне.
I смела чырванеў юначы страх.

Не ведалі, куды ім дзецца, рукі.
I вусны сіверылі, як ралля.
I сэрца прыглушыць не ўмела грукі.

Прайдуць гады, мінуюць тыднi
У жыцьцi сустрэну шмат людзей,
Але адзіны вобраз у сэрцы
Застанецца сярод падзей...

Адзіны ён, бо менавіта,
Толькі тады я жыць пачаў,
Сьвітаньне першае сустрэў я,
Каханьня мапу разгадаў.

Я памятаю ту хьвіліну,
Калі стаялі сярод зор,
А потым у нас з'явілісь крылы,
Й паляцелі на прастор.

Спатканьня першага пачуцьце,
Я пранясу сярод гады,

Хлопец на спатканне запрасіў дзяўчыну.
Так хацеў застацца з любай — хоць хвіліну!
Толькі звечарэла, ён пачаў збірацца,
Рукі аж дрыжэлі — як не хвалявацца?!
На месца сустрэчы раненька явіўся,
Паглядзеў навокал — ці не памыліўся?
Раптам чуе крокі. Вось яна, нарэшце!
Запрасіў на лаўку любую прысесці.
Ціха размаўлялі і глядзелі ў вочы,
Вусны цалавалі под покрывам ночы.

І няма болей слоў,
Анямеўшы ад жаху,
На спатканне ізноў
Я іду, як на плаху.

Далёка ад роднага краю,
Чый вобраз па кроплі зьбіраў,
У трызьненьні белага маю
Самотны паэт паміраў.

Ён ведаў, што болей не ўстане,
Апошнія зьлічаны дні.
Чаму ж аніхто не загляне
Зь вялікай і мілай радні?

Няшчасная доля – памерці
У смутку-тузе аднаму.
Дзьвярыма на першым паверсе
Хтось грукнуў, здалося яму.

Во – крочыць па ўсходках рыпучых,
Во – клямкаю бразгае ўжо.

Зноў тэлефануеш –
Чую прывiтанне.
Кажаш, што смуткуеш,
Просiш аб спатканнi.

Прынiмаю выклiк:
«У парку? Роўна ў восем!»
Гэта так нязвыкла…
Сустракаю восень.

У парк прыбегла першай,
З вытрымкай чакаю;
У голаў лезуць вершы,
Але я трываю.

Ты прыйшоў i сэрца
Мне прынёс у далонях,
I адбiткi сонца
Ў цябе на скронях.

Ты мяне вiтаеш,
Просiш прабачэння,
Але ўсё, што кажаш,