Косы вярба мые ў рэчцы над вадою,
Маё сэрца ные, мілы, за табою.
Я з табою, любы, гора не страшылася,
Без цябе слязамі горкімі умылася.
На вярбе салоўка весела спявае,
А зязюля шэрая жалабна кувае.
Ой, зязюля шэрая, перастань куваці,
Хопіць майму сэрцайку жалю надаваці.
Ты, салоўка-пташачка, хораша спяваеш,
Але ж майму сэрцайку жалю прыбаўляеш.
Не вярнуць кахання мне майго былога,
Бо зямля ўжо пухам для майго мілога.