Забыцца на цябе ці ўспомніць,
Ці успаміны пачакаюць?
Не-не, ды ў сэрца вераломна
Без запрашэння набягаюць.
І не даюць душы спакою,
Ні сну нармальнага, ні песні.
Ну што, скажы, са мной такое?
Хоць не чакаю напрадвесні,
Ды і ў асеннюю лістоту,
Ні ў сцюжу зімнюю цябе я.
Даўно вядома, што ніхто ты,
А ўсё ніяк не зразумею,
А ўсё ніяк не атручуся
Каханнем гэтым беспрасветным.
Здаецца мне, я ім лячуся
І цеплынёй яго сагрэта.
Што звязана з табой, без жалю
Я ў радасці перабіраю,
І пераважваюцца шалі
Шчаслівых думак: “Я кахаю!”