У праменьні зорнай цішыні
Горад за вакном
Даўно маўчыць.
І, забыўшы стомленыя дні,
Любая заснула на плячы.
У імгненьнях мройна-залатых
Сам Анёл Цябе мне паказаў.
Захмялеў я ад вачэй жывых,
Захмялеў, таму што пакахаў.
На арэлях золкіх туманоў
Нашы душы
Гушкаліся ў снах,
І пачуцьці палымнелі зноў,
І акорды музыкі ў вятрах...
Горад па-ранейшаму маўчыць,
Тлее горад начнымі агнямі,
Мы стаім на праспекце восеньскім.
І, здаецца, каханне між намі,
Але сэрца на волю просіцца.
Зіхаціць пазалота месяца –
Для пачуццяў недасягальная.
Ліст апошні на клёне свеціцца,
Нібы зорка душы світальная.
Хоць няма пагляду трывожнага,
Ды баімся словам параніцца.
З-за туману
Насцярожанага
Сонны горад не ўспомніць раніцу.
Вуснаў дзявочых гарачы давер...
Тут не ўладарыць каханне.
“Божа, прабач, не хацеў я, павер...”-
Звычная споведзь пад ранне.
Хтосьці прамовіць: “Хіба ж гэта грэх?
Плюнь і забудзь, прыжывеццца”.
Грэх не расколеш, быццам арэх.
Ён на душы застаецца.