Васільковыя, сінія вочы,
Не пазнаць вашых дум-таямніц!
Калі вецер бярозу паточыць,
Дык і дуб нахіляецца ніц.
Так і сэрца маё спаляцела:
Зірк вачэй для мяне быў агонь.
Стрэў на пожні яе з тварам белым,
Стрэў і сціснуў далонямі скронь...
З тых часоў у маіх вандраваннях
Сэрца сочыць блакіты вачэй
І гучыць у напевах-прызнаннях
Сіні колер званчэй і званчэй.
Вее вецер – лёгкі подых,
На дарозе снежны пыл.
Перажытага не шкода,
Маладым бы толькі быць!
Ды не ўмелі, мусіць, вочы
Зберагчы агонь жывы…
Помню толькі стан дзявочы,
Муражныя паплавы.
Помню ціхі зорны вечар,
Пад праменнем трапяткім
Косы падалі на плечы
Вадаспадам залатым.
Вусны рдзелі, як маліны…
Што было – таго не знаць:
Сведкі ж немыя, дзяўчына, -
Што раскажа сенажаць?!