Мікола Кандратаў

Максім і Вераніка

…дзённік патрабуе шчырасці,
шчырасць патрабуе смеласці…

У імені яе – імёны тых жанчын
зашыфраваны кодам таямнічым,
якіх я напаткаў пазней, але пры тым
я застаюся верным Вераніцы.

У імені яе я выразаў, як бог,
свой лёс, адлюстраваны да драбніцаў.
Каб нават пакахаць усіх жанчын я змог,
я застаюся верным Вераніцы.

У дрэва на кары – не літар карагод –

Людміле

Жыву на свеце, як умею,
твае цалуючы сляды.
І паступова разумею:
маё люстэрка – гэта ты.

Віно каштую маладое,
падараванае табой,
і кожным словам ці слязою
перацякаю ў твой настрой.

І азіраючыся ў вечнасць –
хачу я гэтага ці не, –
усмешкай, рухам недарэчным
ты адбіваешся ўва мне.

Нам плыць і соладка, і горка
паміж жыццёвых берагоў.

* * *

Заспетыя выклікам
летняга ліўня,
Вы мне не здзівіліся –
я Вам здзівіўся.

Вас вабілі прывіды
сноў кіпарысных.
Вы мною не трызнілі –
я Вамі трызніў.

З зямлёю заручыны,
поўню сырую
Вы мне не даруеце –
я Вам дарую.

П'ючы праз саломінку
золата промняў,
мяне Вы не ўспомніце –
я Вас успомню.

Дождж ад раніцы ідзе
досыць цёплы.
Скачуць кроплі па вадзе,
танчаць кроплі.

З паўгадзіны мо стаю
ля таполі,
назіраю, як зямлю
лашчаць кроплі.

Не прымружыць вочы, бо
сню Акропаль,
што знаёміў нас з табой
гукам кропель...

Заблудзіўся наш раман
ў жытнім полі.
Больш Акропаля няма –
толькі кроплі.

Дождж канчаецца, але
так паволі.
На асфальце, як на шкле,
танчаць кроплі.