Вершы пра каханне

Свет кахання адкрыты для ўсіх.
Увайшоўшы, забудзеш пра выйсце.
Вось і я тут для росквіту сіл
Назаўсёды застаўся калісьці.
А ў Парыжы ў Сене -- вада!
Ля вады той гуляе Жанета.
Ды Парыж мне чужы. Не шкада,
Што не стрэўся з жанчынаю гэтай.

Толькі ўспомніцца -- і затрымціць,
Усплыве забароненай тэмай,
Як гублялася доказу ніць
Закаханнасці тэарэмы.
А праз Полацк цячэ дзве ракі!

Мы кахалі ў дваццатым стагоддзі.
Нашы сэрцы для шчасця адкрытыя.
Млечны Шлях зорнай згоды знаходзілі,
А паэзію -- толькі ў малітвах.

Мы кахалі ў дваццатым стагоддзі.
І было пачуццё саладзейшае
Ад салодкае нашай свабоды.
А стагоддзе ўжо дваццаць першае.

А стагоддзе ўжо дваццаць першае.
А каханне далей занявольвае,
Праяўляецца, нібы ўпершыню,
Тайнай дотыку, дзіўнай моваю.

Мы не апошнія -- заўсёды першыя.
Каханне нашае з усіх найлепшае
Сярод мільярдаў, як мы, каханых.
Ты мной абраная, я твой абраннік.
Я незвычайны, ты -- непаўторная,
Як неба сіняе, як неба зорнае.
Мы -- лучнасць нашых гарачых целаў,
Калі жадалі, калі хацелі.

Нам промні светлачы парушаць вочы.
Па-за пачуццямі чакаем ночы,
А ноччу чуем сваё дыханне.
Анёлы нашыя нібы світанне --