Дзіўныя рэчы.
Ды — недарэчы.
Хоць адбалела
ўсё, акрамя
макавай дробкі,
сэрца трапеча,
ледзьве пачуе
"тое ж" імя.
Хоць і сцішаю:
"Кінь калаціцца!
Мала гаротаў?
Помніш урок?", —
па-над даверам,
збітым у "ніцма",
боль-верабейка
бьецца ў рабро.
Скача — і зноўку...
(глупая, што ты?)
востраю дзюбай
думкі дзяўбе.
Кожнае слоўка
мучыць пяшчотай —
той жа, "галуба",
той — да цябе...
Не рві, салоўка, сэрца мне
сваёю страсцю салаўінай!
Не расчуляй да слёз, о не! —
вось так і ён спяваў і... згінуў!
І болей шчасце не прароч—
і не цёцёхкай, і не ценькай!
Дай мне забыць пра тую ноч:
калі са мною быў мілЕнькі!
Па ім сумуе лес і гай,
бярозкі плачуць і яліны...
Малю, хоць ты не выклікай
амаль забітыя ўспаміны!
Што з намі сталася, чаму?
За што — такія вось пакуты?
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь