Ты ведай, - у час няпраўды і бязвер’я,
Калі пануе злоба.
Цяжэй ў сьвеце заставацца,
У душэўнай раўнавазе.
Ты добра ведаеш сама, куды знікае горач,
Ад болю перажыткаў -
Зласліўца тоіцца ў цішы,
Бярэ ў аблогу курчаў.
І ланцугамі душыць,
Ды жыцьцяздольным заставацца мушыць.
Змагаешся са злом…
З маны парокам на адной назе,
Хлусіць сабе надумаў,
Пачуцці навучыўся нішчыць:
Усміхніся, – ты, любая усім жывым.
Ні думай ні аб чым.
Чырвоны дыск сьвятла
Запомніць гэта мгненьне:
Спакойны стан паразуменьня,
І полымя ў ваччу.
Кладзецца на туманную мяжу
Чырвоны Бог агню…
Параіцца з ім трэба,
Пра сёе тое запытаць,
Расправіць плечы з гонарам стаяць:
- Цябе не кіну я ніколі,
І буду мужна не згасаць,
Паверу ў сэрца чалавека,
Што тоіцца сказаць,
Жыву ў марах не зямных,
Тугу закінуўшы ў мех.
А тая брыкае нагамі,
Грызе зубамі, касмыкі выдзірае.
Злуецца скруху зазывая,
Праклёны дорыць мне.-
Ды разгайдаю мех той злосны,
У Дняпро ўкінуўшы майно,
Памкнецца плыняй чыстай
Падалей ад мяне
У віры загайдае і прыме да сябе…
Настане час адлігі:
І матылёк вясны, кранецца, лёгкім крыллем,
істомы ля цябе.
Тут… Тут… Тут…
Маўчаньне…
Перагуды…
Твой голас у забыцьці,
Так цяжка і так соладка ў цішы…
Здаецца…
Няхай цягнулася б заўжды,
То забыцьцё нямое.
І не балюча ўжо нідзе:
Яно павольна рух бярэ,
Агортвае смугою.
І напявае пра каханьне,
Варункі ўтварая,
Для мараў вычварных маіх
Табой, Настусь, працятых,
Адной табою…
Ды пачынае шчыміць сэрца,
Прыціснутае скабамі нямымі.
У неба узняўся маладзік пяшчоты слыннай,
Пачуццяў стрункіх пастушок.
Яго спагадай бездакорнай,
Улашчыць мы павінны, галубок.
Бо пасьвіць нашыя пачуцці,
Прымружыўшы свой пільны зрок,
Каб не пакрыўдзілі халуі,
Стажараў шчырых незнарок.
Вечароўкі, вечаровачкі
Маленькія птушкі –
Адлегласць часін вечаровых.
Ты дорыш мне шчасьце
Тых птушак часовых,
Што песьцяць у смузе
Мары дум вечаровых.
Іх сьпевы, як гаркавы настой,
Апякае мне грудзі.
Акутае, пранікне
Сазнаньне пакарае.
Пракраўшыся глыбей
Вантробы выдзірае
І тлумам голаў запаўняе
Дзяўчына з туману.
Дум блытаніна.
Раяцца думкі ў галаве
Як пчолкі палявыя:
Яны плятуць сябе жытло,
Каб душу заспакоіць.
Але прыйдзе на пасеку пчаляр
І думак рой узрушыць.
Ня бачна болей задуменьня
Яно нясецца ў вырай.
Знаёмых слоў і вобразаў так мілых.
Самотны ранак, недавер,
І крышку шчырага каханьня
мяне не абміне.
Прыціснуць любыя далоні
Да вуснау ветразяў нямых,
І сэрца гулкасць адзавецца
У тваіх пачўццях да мяне..
Адныя думкі пра цябе
Даруюць неспакой,
Ці верыш у цуды ты:
Чароуныя дамовы?
З істотамі ляснымі
Ня бачыў, я вачэй тваіх,
Ды падказалі мне яны
Пра туманец,
Што сьцеле долу.
Такі ж незвычайны, як вочы твае,
Такі ж пяшчотны і цёплы, як позірк твой,
Такі ж ласкавы і сэрцу мілы, сьвятлей святанку цішыні…
Ці верыш ў цуды ты,
Чароўныя напевы?