Вершы пра каханне

Не прыдумаю сама,
Што са мной здарылася:
З працы сёння йшла дамоў
I з дарогі збілася.

Мне б ісці каля ракі,
Я ж пайшла дубровай,
Галаву маю кружыў
Пах чабаровы.

Я ішла ўсё ды ішла,
Аж пакуль сумелася.
I не ведаю сама,
Як з Ігнасем стрэлася.

А Ігнась жа — ён са мной
Ды такі суровы...
Не кружы ты галавы,
Пах чабаровы!

Хлопец глянуў на мяне —
Я аж здрыганулася.

Як новы ў небе маладзік
У ноч святлом мігне,
Па ціхім беразе ракі
Прыйдзі спаткаць мяне.

Чакай, пакуль не скіне ён
Мне кладку на ваду, —
Пільнуй —
па светлай кладцы той
Раку я перайду...

Стаяў юнак цярпліва ноч,
Да ранніх жаўрукоў,
А новы ў небе маладзік
Над ім і не ўзышоў.

Чакаў яшчэ за ноччу ноч,
Стая

Дождж сціх, і запахла чаборам і доннікам.
Вяслуе ў задуме над рэчкай заход.
Далёкая песня...
Як мроя...
Пра конніка,
Што тут вось калісь ад'язджаў у паход.
Гукае дзяўчына зажурана:
— Косю...
З рукі абяцае вадой напаіць..

Сонца ўсходзіць над ракой –
Хоць вазьмі яго рукой.

Толькі я яго не брала,
Белу свету аддавала,
Полю з лесам, лугавінам,
Сінім рэкам і далінам,
Жыту буйнаму і краскам,
І ўсяму быў мой прывет:
Прыгажэе белы свет!

Сонца ўсходзіць над ракой –
Правяду яго рукой.

Але ёсць другое сонца:
Ходзіць міма ля аконца,
Ходзіць часта – ўсе глядзяць,
Ходзіць блізка, ды не ўзяць.