Трамвай ляціць, сняжынкі б’е,
Цікуеш снег ты праз акно.
І шэнціць мне, шанцуе мне:
Як добра, што не на метро.
Напэўна не — не падыду:
Не хопіць смеласці як след.
Патрэбных слоў я не знайду! —
Пусты цяпер мой моўны свет.
А я б сказаў табе так шмат —
Пра гэты дзень, сябе, людзей.
Ды моцна так, мацней ў стократ
Так рвецца сэрца ад грудзей.
Ужо на працу не паспець!
Магчыма, больш яе няма?!