Я не парушу твой спакой,
бо ты парушыць не дазволіш,
бо ты сваёй не зменіш ролі,
прызначанай табе сям'ёй.
Бо для цябе сям'я — жыццё,
адна яна на першым плане...
Шкада, што на мяне не глянеш
ты з самым цёплым пачуццём.
За кожны позірк гэткі твой
табе дарыў бы я па ружы...
Але я шчасця не парушу.
Я не парушу твой спакой.
Пачуцці заглушу і боль знясу
маіх з табой адносінаў няўдалых.
Аб гэтым нагадае толькі сум
тваіх вачэй, прыгожых і адданых.
Ды гэта будзе сум самотны мой,
хоць у вачах тваіх ён адаб'ецца,
хоць можа бліснуць ён на іх слязой,
але ў душы тваёй не знойдзе месца.
К табе ён зойдзе — выпадковы госць.
Ды высахне, бы ў весну, тая слота.
I сумную пакіне прыгажосць,
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь