Вершы пра каханне

Палескае паданне

Чуеш, — шуміць лес-дуброва?
Чуеш, — звініць падковамі дарога?
Гэта бягуць коні вараныя.
Гэта едуць удальцы маладыя.
А наперадзе едзе Іванка.
Конь у Іванкі самы варанейшы,
А сам Іванка за ўсіх смялейшы.
Толькі ў Іванкі бяда-неспадзяванка:
Князь-валадар забраў яго нявесту Алену
Сабе на пацеху за каменныя сцены,
За каменныя сцены, за сталёвыя мячы,

Там, дзе канец усім дарогам,
Чарнее ў вечнай цішыні парог,
Як апынуся я за тым парогам,
Дык мне назад не будзе ўжо дарог.

Не баязлівец я і не імкнуся
Фатальнае пытанне прытупіць,
Ды часам і падумаць я баюся,
Што мушу той парог пераступіць.

Але калі б я толькі ведаў пэўна,
Што там, любоў, сустрэнуся з табой,
І зноў пачую голас твой напеўны,
І зноў адчую лёгкі подых твой,