Вершы пра каханне

Калі раптам знікну я, і мяне не стане,
З неба, хто тады табе, зорачку дастане?

Хто цябе замест мяне закалышыць ў красках?
На чыіх руках заснеш, як прынцэса ў казках?

Калі знікну раптам я – помніць мяне будзеш?
Ці не пройдзіць нават дня, як зусім забудзеш?

Хіба, што сказаў табе, цябе больна раніць?
Ты даруй, я ж уявіў, як мяне не станець.

Калі ўсёткі ж я памру – то не плач,не трэба.

Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.

Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.

І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.

Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.

Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.

І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.