Твой востраў зусім не бязлюдны.
А я... як той карабель,
Праз рыфы мерыдыянаў
Шукаю тваю паралель.
Твой востраў тугі і кахання.
Плыву, супыняюся — мель.
Трашчыць абшыўкай тумана
Магутны мой карабель.
Сплывае запознены ранак
За небакрай, бы ў нябыт.
На хвалях кахання і здрады
Кідае, як трэску, наш плыт.
Кідае наш плыт на бераг —
Часцінку майго карабля.