Вершы пра каханне

На востры кант барвовых дахаў,
Паміж прутоў антэн, на лёд
Упала сонца — збітым птахам...
За ветрам, у сіні краявід,
Між велічы бетонных гмахаў,
Праз браму ночы вечар знік...
На чорным небе звар'яцелым
Накрэслю крэйдай месяц белы.

У маёй суседкі
Вырасла на столі
Залатая кветка
Дый згубіла колер.

Абмінулі Рэню
Хлопцы-кавалеры, —
Кветкавы карэнні
Леглі на шпалеры,

Пацяжэлі цені,
Расплыліся вокны,
Разышліся сцены
Ў чарнаце глыбокай...

Мільганула зорка
У жалобнай слоце.
Уздыхнула горка
Дзеўчына ў самоце.

He тужы, Рэгіна,
Знойдзецца каханне, —
Чорная вяргіня
Залатою стане.

Наша сустрэча не за гарамі
He за лясамі твой пачастунак.
He за палямі мой пацалунак.
Наша пяшчота не за марамі.

Хоць і паблытаны словы вятрамі,
Хоць і, забыўшыся на паратунак,
Пані Маркота кратае струны
Стомленай арфы ў колішнім храме.

Сумная поўня нам спачувае —
Вузкія сцежкі асвечвае ўпотай,
Хоць і хмурына поўню хавае.

Абавязкова горыч самоты
Мы да сустрэчы ператрываем,