крок вызначае шлях,
кірунак падкажа пытанне ў вачах.
пішуць паўсюль: гэта жах —
бачу ў снах.
цемра ў маім вакне.
чорныя вокладкі хлусяць мне.
горыч на вуснах, салодкі снег —
вінны ці не?
яшчэ імгненне,
толькі хвіліну!
пасярод часу —
промень адзіны
хаваю ў фіранках.
рэшты: надзеі,
вечнасці ранку,
вартасці дзеі.
восень, пануе дождж.
калі не цяпер і не я — тады хто ж?
хацеў аддаваць словы паперы,
але забыў, як трымаюць асадку
кроплі дажджу напужалі дзверы:
латунь ключэй становіцца вадкай.
хацеў аддаваць думкі палотнам,
ды пэндзаль дагэтуль спіць у краме.
начны эфір у тэлевізары вокнаў.
хлусіць сцэнар: усё не так паміж намі.
карміў працэсар: нулі і адзінкі.
карміў марскіх свінак: зерне і сена.
спяваў табе песні, ды трапіў у Навінкі.
не існуеш, не існуеш,
а проста пішаш словы
як з-пад асадкі трапіць верш —
нібыта жыць нанова.
а як раптоўна будзе ноч,
ніхто не сніць цябе, апроч
кагось на іншым карку свету,
не здагадаешся, што гэта —
той, хто я.
павольны крок, адвольны крок —
не супадуць дарогі.
світанак у вокнах, бы знарок —
як фота ў чыіхсьці блогах.
зірні: як выбліск, стаўся дзень.
на коўдру падае прамень.
...і ўсё бы добра,
каб не нажы па тонкіх хвалях,
не чэмпіёнскія медалі -
бо мне казалі,
што не прыдумалі герояў,
што не бываюць іглы ў шкарлупінні мрояў.
ды ўсё бы добра,
каб не я.
мне абяцалі,
што мёртвым ужо зусім не страшна,
што горшы лёс ім недасяжны,
што трэба бегчы,
што не злічыць сваіх хвілін,
і бачыць сны пра недапіты кафеін -
мне абяцалі,
што не я.
хлусілі,
не любі мяне.
шукай не мяне.
тампліеры па сэрцах танчаць сцюдзёнае танга.
не шкадуй мяне.
даруй не мне.
рызыкуй не паспець выкрыць тых, хто ніжэй па рангу.
і калі тэлефон
скажа мне,
што чарговыя песні ў сне
разаб'юцца
ў лісце
і казкі душ чыстых -
затрымаецца плынь сакральнай ракі
і адчуецца дотык любімай рукі...
помні мяне.
не забудзь мяне,
калі нават сканаю і птушкай узарву нябёсы.
вакацыі
высокіх дамоў.
агламерацыі
аглядальнікаў тваіх сноў
згубяць сэнс
ізноў.
праглынай святло,
зьзяй перада мной.
некалі было
ў краіне мрой...
ноч.
апроч
сценаў, апроч
хмар
самы дарагі
тавар
сумных ма-
раў.
апроч дамоў, апроч вязніц,
апроч высокіх дрэваў ніц...
падаеш.
падхаплю твой палёт,
завітаем у мой намёт -
кахаеш.
кандэнсацыі
слёз на шчацэ.
нацыі
ўздоўж па рацэ.
твая рука