Ты.. мой адвечны, светлы, дзiўны сум…
Так да сканання. Так наканавана.
Жыццё мяне аб гэтым не пытала.
Як ёсць – так ёсць… скажу, перадусiм,
Что не крыўдую. Толькi часам мне
Так хочацца адчуць сваёй далонню
Як жылка б’ецца ў цябе на скронях
I засынаць пад позiркам тваiм…