Давай запалім святло ўначы,
У кватэры, дзе толькі я і ты.
Будзем глядзець толькі ў вочы,
Разглядваць у іх начныя сны.
I так гадзіну за гадзінай, хвіліну,
Момант, імгненне, сядзець.
Проста без слоў, нават расліна
Больш за нас зможа шумець.
А можам святло і пагасіць,
Мне ўсё роўна, кажучы шчыра,
Толькі б з табою да канца жыць
У штодзённых падзей віры.
I ў святле лямпы, і ў цемры начы,
Гэтая цішыня скажа больш за язык,
Бясконцыя слоў сотні і тысячы,
I гучней адзавецца, чым крык.
Я патануў бы ў тваіх зялёных вачах,
Але такое ў нас жыццё,
Што бачыць мне іх толькі ў снах,
Твой зялёны акіян сышоў у небыццё.
Ды што там жыццё, эх,
Чаму я аднойчы ў яе закахаўся?
Усё паміж намі схаваў снег,
Ды й той ужо не застаўся.
Хрушчоўская адліга ў сэрцы,
Сталінскія рэпрэсіі ў галаве,
Як ссыльны, не сяджу на месцы,
Бо цябе побач не стае.
"Ты за грошы сябе прадасі панічу",
Як пісаў Янка Купала,
А я ўніз па паверхам палячу,
Каб думак пра цябе не стала.
Але, незалежна ад усяго, мы ляжам
Твар да твару, вусны сутыкнуцца
Без пацалунка, нічога не скажам,
Каб ранкам гэтак жа прачнуцца.
Алеее... не з табой.