Стан прываблівы, рухавы, сумка пісем поўная.
Пісьманосец, пісьманосец, вочанькі зялёныя!
На нагах у пісьманосца боцікі нязменныя.
Пісьманосец, пісьманосец, валасы праменныя!
Паркалёвая спаднічка, кофта вышываная.
Я чакаю пісьманосца, кожны дзень жаданую.
Я не ведаю, з кім болей так хацеў бы стрэціцца.
Паглядаю я на ўзгорак, можа, ён асвеціцца.
Паглядаю на жытное, можа, ветразь з’явіцца,
Паглядаю на прысады — што ж яна так бавіцца?
А яе няма, ды годзе. Што ж такое сталася?
I пісьма хай не прыносіць, толькі б паказалася!
Рады я. Маё жаданне, бачу я, спаўняецца,
А яна праходзіць міма, нават не спыняецца.
Падае другім пасланні, ды з якой размоваю.
Пісьманосец, пісьманосец, да мяне суровая...
Пашкадуй жа ты ў каханні сёння непрытомнага,
Я пісаць табе гатовы з раніцы да цёмнага,
А ўсё словамі такімі, шчырымі, прыгожымі,
Не адвезці маіх пісем нават паравозамі.