Не заві мяне шыпшынай белай.
Косы па-дзіцячы запляту
І ўцяку на луг рамонкаў спелых –
Кветкай растваруся на ляту.
Выспее зара над небакраем.
Шчодрасць сонца згасне між дуброў –
Я тады прыйду жаданым раем –
Твая Лада з каляровых сноў.
І такою Ты кахай мяне заўсёды.
Сярод тлуму, роспачы, трывог
Полымем расквечанага глоду
Ты мяне прымі, мой сціплы бог.