Ганка сеяла лянок,
Прыбірала потым...
Нарабіў жа «Огонёк»
Дзеўчыне клапоту.
Напісаў: «Яна герой
У здабытках новых»,
Даў на вокладцы сваёй
Здымак адмысловы.
Надзвычайнае красы
Твар на ім дзявочы —
Быццам кужаль валасы,
Што крыніца вочы.
Зубы тыя, што часнок,|
Выгнутыя броўкі...
Пакладзеш ты «Огонёк»
Ды возьмеш ізноўку.
Многа ў Ганкі пекнаты,
Для хлапцоў натхнення...
Да яе пайшлі лісты —
Тысяча, не меней!
Знекуль здалі, з-пад Карпат,
Дзе вышынь нямала,
Піша гвардыі сяржант,
Каб яго чакала.
Стуль, Арагві дзе бяжыць,
Б’е хлапец у грудзі:
«Не магу я далей жыць,
Як маёй не будзеш».
Піша ёй чабан-герой:
«Пакахаў аддана...»
Лейтэнанты пішуць ёй,
Нават капітаны.
Хто вітанне шле, паклон,
Хто да сэрца рвецца...
Носіць пісьмы паштальён,
Носіць і злуецца.
Стаў худзюшчы, што кашчэй.
Прынясе іх многа —
Кіне моўчкі і хутчэй
Верне да парога.
Што было б далей з таго,
Я і сам не знаю.
Раз пачуў ён: — Аднаго
Я цябе кахаю.